ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Όλες οι παγκόσμιες εσωτερικές διδασκαλίες υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος, δεν έχει υπάρξει, ποτέ χωρίς έναν φίλο. Απεναντίας έχει μια σειρά Δασκάλων οι οποίοι συνέχεια παρακολουθούν την πρόοδο των λιγότερο προοδευμένων και συντηρούν τη γνώση που αποκτήθηκε μέσω αιώνων δοκιμασίας και εμπειρίας. 
Διατηρούν τη γνώση που έχουν αποκτήσει για τους νόμους της φύσης σε όλα τα τμήματα και είναι έτοιμοι όταν ο κυκλικός νόμος επιτρέψει να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελος της ανθρωπότητας. Έχουν υπάρξει πάντοτε ως ένα σώμα, αναγνωρίζοντας ο ένας τον άλλο, ανεξάρτητα  σε ποιό μέρος του κόσμου μπορεί να βρίσκονται και όλοι εργάζονται για το κοινό καλό με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Υποστηρίζεται πως είναι σύνηθες να μην αποκαλύπτουν  ποιοί είναι, γιατί ειδάλλως θα λατρεύονταν ως θεοί . Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι Δάσκαλοι, μας υπενθυμίζουν ότι όλες οι Ψυχές είναι βασικά ταυτόσημες με την Παγκόσμια Υπερψυχή, μια κατάσταση που όχι μόνο μας δίνει δυνατότητα απεριόριστης δύναμης και σοφίας αλλά, εξίσου,  μας καθιστά υπεύθυνους έναντι του συνόλου, έναντι της Μίας Ζωής της οποίας αποτελούμε μέρος.
Οι γραφές λένε  ότι οι Δάσκαλοι της Σοφίας είναι προστάτες μας, σύντροφοι στο δύσκολο ταξίδι της ζωής μας, στοργικοί πνευματικοί πατέρες, μας διδάσκουν τις αιώνιες αλήθειες της εσωτερικής φύσης του σύμπαντος και της ψυχής μας, έχουν απεριόριστη υπομονή και αφοσίωση στο Έργο που έχουν αναλάβει να επιτελέσουν προς χάρη της πνευματικής ανάστασης των δικών μας ψυχών. Όμως, ως Ψυχές του ΝΟΜΟΥ, αντανακλούν, εκφράζουν και εφαρμόζουν απαράλλακτα τον Νόμο για τους ίδιους καθώς και για τους συνοδοιπόρους(δόκιμους ή μαθητές). Στη σύγχρονη εποχή αρκετοί είναι εκεινοι που αναζητούν έναν πνευματικό δάσκαλο, είτε στο φυσικό επίπεδο, είτε στο όνειρό τους ή στον διαλογισμό τους. Πολλές φορές επιδιώκουν να έρθουν σε επαφή με ένα Δάσκαλο της Σοφίας, ένα Μαχάτμα, για να έχουν μέσω αυτού μια απόδειξη για την ύπαρξη της Πνευματικής Ιεραρχίας.
Εκείνοι λοιπόν που φέρουν τη γνώση υποστηρίζουν ότι  οι Πνευματικοί Διδάσκαλοι, είναι κάθε στιγμή μαζί μας επειδή η ανώτερη φύση μας, η πνευματική, είναι της ίδιας ουσίας με εκείνης του Πνευματικού μας Δασκάλου, γιατί αυτός είναι ο Πνευματικός μας Εαυτός, που είναι Ένας για όλους μας, αφού καθένας από μας είναι ένα τμήμα από την ουσία του. Και όπως εμφανίζεται μέσα από πολλαπλές προσωπικότητες πάνω στο φυσικό πεδίο, κατά τον ίδιο τρόπο εμφανίζεται και στο αστρικό πεδίο και μας καθοδηγεί. 

Ο Πνευματικός Δάσκαλος είναι παντού, τόσο στο φυσικό πεδίο όσο και στο αστρικό  γιατί είναι η ίδια η πνευματική ουσία μας. Μπορεί κάποιος να τον συναντήσει μέσα σε ένα φυσικό σώμα αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα τον αναγνωρίσει. ή μπορεί και να τον αναγνωρίσει μέσα στο βλέμμα του παιδιού, του γείτονά, του ζητιάνου, του σοφού, του μύστη, του γιατρού, του έμπορα. Μπορεί να ακούσει τη φωνή του μέσα από μια πέτρα, μέσα από το φύσημα του αέρα, μέσα από το αστραπόβροντο, αλλά όπως και αν τον δει ή τον ακούσει, το μήνυμά του είναι απέραντη αγάπη, σοφία, απέραντη συμπόνια. Ποτέ όμως δεν θα τον συναντήσει πίσω από μια "σχολή". Ποτέ με τη μορφή ενός γκουρού που χρηματίζεται ή κρατά στους κόλπους του δυστυχείς προς εκμετάλευση.  Αυτοί οι λεγόμενοι ψευδοπροφήτες που ανά τους αιώνες εκμεταλεύτηκαν τον ανθρώπινο πόνο εν ονόματι κάποιου «ιερού» δόγματος, δεν ανήκουν στον πνευματικό κόσμο αλλά σ' έναν «πνευματιστικό υπόκοσμο» της αριστερής ατραπού,της σαγήνης και  της μαγείας. Ένας  πνευματικός δάσκαλος που διέπεται από εντιμότητα δεν κρατά κοντά του συνοδοιπόρους που δεν μπορούν να συντονιστούν μαζί του. Τους  αφήνει να βρουν το προσωπικό τους μονοπάτι μ' έναν άλλο δάσκαλο πιο συμβατός με την φυσική ιδιοσυγκρασία τους. Ούτε δημιουργεί κανενός είδους εξάρτηση σ' εκείνους που πορεύονται μαζί του χέρι χέρι.Ποτέ δεν παύει όμως να τους φροντίζει στο εσωτερικό πεδίο, μόνο που για να συμβεί αυτό θα πρέπει εκείνος που χρήζει την ανάγκη του να είναι εσωτερικά συνδεδεμένος μαζί του, γεγονός που προκύπτει μόνο από την αμοιβαία εμπιστοσύνη, τον αλληλοσεβασμό και την κατανόηση.

Έχει παρατηρηθεί  πως στις μέρες μας εξακολουθεί να υπάρχει η ίδια έντονη ανάγκη για την ύπαρξη Πνευματικού Δασκάλου. Ίσως γιατί είναι αυτός που μπορεί να μας υπενθυμίζει την πνευματική μας φύση, να δυναμώνει την πίστη μας με τις αποκαλύψεις για τον εσωτερικό και απόκρυφο κόσμο και με το παράδειγμα της αρετής, της υπηρεσίας, της προσευχής και του διαλογισμού, να χαράσσει το πρότυπο της πνευματικής μας πορείας. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας θα διαπιστώσουμε ότι ένα κύμα εσωτερικής διδασκαλίας έχει απλωθεί στον πλανήτη μας, που μοιάζει με ανοιχτή μύηση. Ακόμη και οι θρησκείες χρησιμοποιούν παρόμοιους τρόπους για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των οπαδών τους. Έντυπα, κινηματογραφικές ταινίες, εσωτερικές ομάδες, σχολές μεταφυσικής, και διαδίκτυο, όλα βρίσκονται στην υπηρεσία της πνευματικής εξέλιξης της ανθρωπότητας.
Η εμφάνιση των Μαχάτμας-Δασκάλων- πριν από έναν αιώνα και η δημοσιοποίηση των έως τότε απόκρυφων μυστικών μέσω της Σύγχρονης Θεοσοφίας, μάλλον δεν είναι ένα τυχαίο συμβάν. Πρόκειται για μια ενεργοποίηση της Ιεραρχίας και μια εμφανή παρουσία της μέσα στην ανθρωπότητα.

Επίσης υποστηρίζεται πως για να αναγνωρίσουμε έναν πνευματικό Δάσκαλο θα πρέπει να αποκτήσουμε την ίδια ουσία με τη δική του. Να συντονιστούμε με το δικό του μήκος κύματος ώστε να εκφράσουμε στη γη παγκόσμια αγάπη, ανιδιοτέλεια, αδελφοσύνη και θυσία για το σύνολο. Αν δεν τον αναγνωρίσουμε σημαίνει ότι δεν είμαστε έτοιμοι να συντονιστούμε μαζί του. Η αναγνώριση διέπεται επίσης από ένα βαθύ σεβασμό(από βαθιά κι ανιδιοτελή αγάπη). Όχι από υποτέλεια,ούτε από φόβο. Από υπέρμετρο δέος που απορρέει από τη διαπίστωση ότι είναι ικανός να μας αλλάξει τη ζωή(πάντοτε προς το καλύτερο) κάνοντας εμείς το ελάχιστο. Από δέος και σεβασμό που απορρέει από τη(λογική) διαπίστωση ότι μπορείνα μας καθοδηγεί εσωτερικά ακόμα κι αν δεν τον βλέπουμε στο φυσικό επίπεδο. Από την (ενστικτώδη)  διαπίστωση καθώς νιώθουμε ένα χέρι ν' ακουμπά στοργικά στον ώμο μας κάθε στιγμή,κάθε λεπτότης ζωής μας.

Από τη διαπίστωση(τη λογική και ενστικτώδη) ότι εκείνος μπορεί να εξισορροπήσει μέσα μας τις δύο αντίρροπες δυνάμεις. Το YIN και το YANG.

EM.CH.

HELENA BLAVATSKY

Η Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ γεννήθηκε το 1831 στο Αικατερινοσλάβ της Ουκρανίας. Λέγεται πως υπήρξε η επιφανέστερη αποκρυφίστρια στην ιστορία της Δύσης και η αντιπρόσωπος της  Αδελφότητας των Διδασκάλων της Σοφίας.  Έφερε την Αρχαία Σοφία από την Ανατολή, την οποία ονόμασε Θεοσοφία. Ίδρυσε το 1875 στη Νέα Υόρκη το Θεοσοφικό Κίνημα μαζί με τους Χένρυ Στηλ Όλκοτ και Ουϊλλιαμ Κουάν Τζατζ. Το έργο της υπήρξε ένα είδος ανοιχτής μύησης καθώς έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο του 19^ου αιώνα να ενδιαφερθεί και να γνωρίσει θέματα που αφορούν στη μεταφυσική όψη της ζωής.

Ο προορισμός της ήταν να παρουσιάσει στη Δύση την πνευματική επιστήμη της απώτατης αρχαιότητας, τη Θεοσοφία, που επί αμέτρητους αιώνες ήταν ο μίτος που ένωνε την ανθρωπότητα με τη θεία γνώση. Για ένα έργο τέτοιας σπουδαιότητας απαιτείτο η υπέρβαση κάθε προσκόλλησης στα πράγματα των αισθήσεων και μια καθάρια εσωτερική φύση που θα της επέτρεπε την ανάληψη της μεγάλης ευθύνης να εμφανίσει το θεοσοφικό έργο που, όπως η ίδια διαβεβαίωσε, της είχε ανατεθεί από τον Διδάσκαλό της.

Από παιδάκι παρουσίαζε οξυδέρκεια και εκπληκτικές ψυχικές ικανότητες για την ηλικία της. Ωριμάζοντας έγινε μια γυναίκα με δυνατή θέληση, ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη και γενναιόψυχη, και έτρεφε μεγάλο σεβασμό για τη δικαιοσύνη. Είχε ακλόνητη πίστη προς την κυβερνούσα Δύναμη του σύμπαντος και ανυπέρβλητη αυταπάρνηση και αφοσίωση στο έργο που της ανατέθηκε από τους Διδασκάλους της Σοφίας να φέρει σε πραγμάτωση στη γη.

Η μητέρα της γνωστή συγγραφέας της εποχής της, έθεσε στα βιβλία της πολλές φορές  το ζήτημα της θέσης της γυναίκας στη ρωσική κοινωνία και την έλλειψη ευκαιριών για τη μόρφωσή τους. Η γιαγιά μαζί με τον παππού της υπήρξαν από τους πρωτοπόρους του ρωσικού διαφωτισμού. Στη βιβλιοθήκη της γιαγιάς της η μικρή Έλενα είχε την ευκαιρία να μελετήσει σημαντικά έργα για την ιστορία, τις φυσικές επιστήμες, την αρχαιολογία, λαμβάνοντας έτσι γνώσεις που θα την βοηθούσαν αργότερα να αναλύσει με επιστημονικό τρόπο στη Δύση όσα θα μάθαινε κατά τη μαθητεία της στην Ανατολή. Έτυχε επιμελημένης μόρφωσης, έπαιζε όργανα και πιάνο με εξαιρετική ευχέρεια και χάρη, ζωγράφιζε θαυμάσια, και φημιζόταν για τη γλωσσομάθειά της. Ήταν ένα άτομο ιδιαίτερα χαρισματικό και διαβεβαίωνε πως είχε έντονη δίπλα της μια ισχυρή αόρατη παρουσία, που την προστάτευε και την καθοδηγούσε. Διηγόταν γεγονότα που είχαν συμβεί αιώνες πριν, στα μέρη και στα κάστρα που επισκεπτόταν και συχνά την άκουγαν να μιλά με αόρατες οντότητες. Όμως οι ψυχικές της ιδιότητες ήταν μόνο μια κατάσταση που αργότερα έθεσε υπό τον πλήρη έλεγχό της, καθώς οι Διδάσκαλοί της επέμεναν στον έλεγχο των ψυχικών και στην ανάπτυξη κυρίως των πνευματικών της στοιχείων. Μέσω ησυχασμού στον Καύκασο και το Θιβέτ πέτυχε να αφυπνίσει τις πνευματικές δυνάμεις της και να ανασύρει τις γνώσεις που είχε συσσωρεύσει στη διάρκεια των περασμένων ζωών και μυήσεών της.

Η Έλενα Μπλαβάτσκυ ταξίδεψε σχεδόν σε όλον τον κόσμο, θα λέγαμε ότι η ζωή της υπήρξε ένα συνεχές ταξίδι που την έφερνε σε επαφή με πολιτισμούς πανάρχαιους, με απόκρυφες παραδόσεις, με γνώσεις και μνημεία αρχαίων λαών. Αυτή η συνεχής επικοινωνία με διαφορετικές νοοτροπίες, θρησκείες, πολιτισμούς και ανθρώπους την δίδαξε να είναι ανεκτική προς τις θέσεις των άλλων και την γέμισε με έναν πλουραλισμό γνώσεων, δύο καταστάσεις που αργότερα την βοήθησαν να πραγματώσει το Θεοσοφικό έργο της.

Η αποστολή της ξεκίνησε, όταν το 1851, στο Λονδίνο, συνάντησε τον Διδάσκαλό της αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του τον μύστη με τον οποίο συνομιλούσε στα όνειρά της από την παιδική της ηλικία. Το έργο που της ανατέθηκε ήταν να επαναφέρει μια όψη της θείας σοφίας στον κόσμο της Δύσης. Πολλά από τα επτασφράγιστα μυστικά γνωστοποιήθηκαν μέσω των βιβλίων και των άρθρων της και επηρέασαν τον υλισμό, τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες της κοινωνίας των μόλις προηγούμενων αιώνων.Ονόμασε Θεοσοφία, που ερμηνεύεται ως η θεία σοφία και με αυτόν τον όρο προσδιόρισε το έργο της. Η Θεοσοφία θεωρείται η κοιτίδα της Αλήθειας από την οποία πηγάζει η σοφία και η πνευματική επιστήμη. Η ανθρωπότητα όπως και το σύνολο της πλανητικής μας ζωής αποτελεί μία από τις φαινομενικές  παρουσιάσεις της Μίας Ενδοκοσμικής Αρχής, ενώ τα όσα υπάρχουν πάνω στον πλανήτη ως μύηση, θρησκεία, επιστήμη, τέχνη και μυστική παράδοση είναι απόρροια αυτού του μεταφυσικού πυρήνα. Αυτές οι πνευματικές απορροές της Μίας Ύπαρξης εμφανίζονται ανάμεσά μας μέσω της αθάνατης σειράς των Μυσταγωγών και των Διδασκάλων της Σοφίας, οι οποίοι μεταλαμπαδεύουν την εσωτερική Πραγματικότητα στην ανθρωπότητα αποκαλύπτοντάς της σταδιακά τους νόμους και τους τρόπους που στηρίζουν την πνευματική της πρόοδο.Η αποστολή της Έλενας Μπλαβάτσκυ ήταν να επαναφέρει στο παγκόσμιο προσκήνιο την ιδέα της Θεοσοφίας – μια ιδέα που ανανέωσε τη γνώση για την ενότητα της ζωής και ως εκ τούτου την αδελφότητα των ανθρώπων – ενώ, ανασηκώνοντας ένα τμήμα από τον πέπλο της Ίσιδας, απεκάλυψε στην ανθρωπότητα και κυρίως στους Δυτικούς, τις απόκρυφες όψεις της ζωής μας που έως τότε υπήρχαν κρυμμένες συμβολικά στα μυστήρια και ήταν γνωστές μόνο στους ελάχιστους. Τό έργο της έφερε στον κόσμο ένα τμήμα της Αρχαίας Σοφίας προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εξέλιξης του δυτικού ανθρώπου. Τον πληροφόρησε ως προς τις μεταφυσικές αιτίες και διαδικασίες του σύμπαντος και του ανθρώπου και τον συνειδητοποίησε ως προς την αιτία και τον σκοπό της ύπαρξής του πάνω στον γήινο πλανήτη. Η Ε.Μπλαβάτσκυ, μίλησε για τους νόμους του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης, για τη μεταθανάτια ζωή, για την επταπλότητα των αρχών και των πεδίων, για την απόκρυφη ζωή του πλανήτη και της ανθρωπότητας και κυρίως αποκάλυψε την ύπαρξη και το έργο της Πνευματικής Ιεραρχίας, της οποίας ο φωτεινός ίσκιος βρίσκεται συνέχεια ανάμεσά μας.

Η μεγαλύτερη επιτυχία της είναι πως έκανε αντιληπτό ότι πίσω από τα φαινόμενα υπάρχει ένα Θείο Σχέδιο που επιδιώκει σταθερά την πνευματική πρόοδο των ανθρώπων που πραγματοποιείται με προσωπική βούληση, προσπάθεια και εμπειρία. Αυτό το εξελικτικό σχέδιο προωθείται και στηρίζεται από Πνευματικά Όντα, τα οποία υπάρχουν και παραμένουν στην ανθρωπότητα προς χάρη της πνευματικής της εξέλιξης. Επεδίωξε επίσης μέσω της θεοσοφικής διδασκαλίας να ενσταλάξει ενωτικές αρχές, τέτοιες ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να υπερβαίνουν τη χωριστότητα, το δόγμα και τη φανατική προσκόλληση στο προσωπικό.

Η ίδια έγραψε σε κείμενο που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό της στο περιοδικό Λούσιφερ, τεύχος Σεπτεμβρίου 1891:
«Υπάρχει ένας δρόμος κακοτράχαλος και γεμάτος αγκάθια, γεμάτος κινδύνους κάθε είδους, αλλά εντούτοις ένας δρόμος που οδηγεί στην καρδιά του σύμπαντος. Μπορώ να σας αποκαλύψω πώς να συναντήσετε Εκείνους που θα σας δείξουν τη μυστική είσοδο, που ανοίγει πάντα προς τα μέσα και κλείνει ερμητικά πίσω από τον νεόφυτο για πάντα.»

Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ υπήρξε ο πρόδρομος της Νέας Εποχής, ο πρωτοπόρος της οικουμενικής ιδέας και ο σκαπανέας της παγκοσμιότητας. Το έμβλημα-motto του Θεοσοφικού Κινήματος «η αδελφότητα των ανθρώπων» έγινε η βάση της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων και άμβλυνε την άγνοια και τη χωριστότητα προτείνοντας περισσότερη κατανόηση, συμπάθεια και αλτρουϊσμό. 

Προσδιόρισε ως «Πρακτική Θεοσοφία» και «Ηθική» την εφαρμογή των θείων αρχετύπων στην καθημερινή ζωή.  Για την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, θεόσοφος είναι αυτός που εφαρμόζει τα όσα  προσδιορίζει η θεία γνώση. Η συμπεριφορά του θεόσοφου είναι το αποτέλεσμα συνδυασμού ήθους και γνώσης των εσωτερικών νόμων που διέπουν σύμπαν και άνθρωπο.

Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ δεν χαρακτήρισε ποτέ τον εαυτό της ως «αυθεντία», αλλά είπε πως είναι μόνο ο «αγγελιαφόρος» από τη Μεγάλη και Αρχαία Στοά των Διδασκάλων της Σοφίας και προσφέρει τις διδασκαλίες των Αδελφών της ανθρωπότητας ως «ένα μπουκέτο με λουλούδια που το μόνο δικό της σε αυτό είναι το σχοινί που τα ενώνει». Τα κυριότερα έργα της είναι: «Αποκαλυμμένη Ίσις», «Η Μυστική Δοξασία», «Το Κλειδί της Θεοσοφίας» και «Η Φωνή της Σιγής». Συνέγραψε πληθώρα άρθρων στα περιοδικά «Θεόσοφος», «Λούσιφερ» και «Ατραπός», τα οποία είναι συγκεντρωμένα στους δεκατέσσερεις τόμους των Collected Writings (Άπαντα).

Έφυγε από τη ζωή στις 8 Μαΐου, 1891, συμπληρώνοντας έως την τελευταία στιγμή παραγράφους στα κείμενά της. Οι Θεόσοφοι σε όλο τον κόσμο, τιμούν την ημέρα της αποχώρησης της ιδρύτριας του Κινήματος προσκομίζοντας άνθη, ιδιαίτερα λευκούς λωτούς,  και διαβάζοντας αποσπάσματα από τα βιβλία της.

                

 

YIN YANG

 

Μία από τις λίγες, αλλά βασικές και θεμελιώδεις αλήθειες που ο άνθρωπος μπορεί καθαρά να αντιληφθεί, όταν παρατηρεί το Σύμπαν, είναι ο Δυαδισμός. Ως συμπληρωματικό στοιχείο ακολουθεί η αλήθεια του ρυθμού. Και οι δύο αλήθειες -της Δυαδικότητας και του Ρυθμού- συνδυάζονται στη ζωή όλων των όντων μ' έναν τρόπο τόσο αρμονικό και μεθοδικό, ώστε μερικές φορές εξαιτίας της απλότητάς του σχεδόν υποτιμάται ή, τουλάχιστον, δεν εκτιμάται σωστά. Όμως, την κατάλληλη κατανόηση και των δύο, τόσο νοητικά όσο και στην πρακτική εφαρμογή τους, κατάφεραν να συλλάβουν, συνειδητά, από την πιο μακρινή αρχαιότητα, μόνο λίγοι σοφοί και φιλόσοφοΑλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για να μπορέσει κάθε λαός, οποιασδήποτε εθνικότητας και πιστεύω, να αντιληφθεί αυτή την ολοφάνερη πραγματικότητα: τη ζωή και το θάνατο, το σκοτάδι και το φως, τη ζέστη και το κρύο, το αρσενικό και το θηλυκό, το άσπρο και το μαύρο κ.λ.π. Τόσο στα ζωντανά όντα, όσο και στα φαινομενικώς "αδρανή", παρατηρείται αυτή η αιώνια πολικότητα, η παγκόσμια δυαδικότητα, το + και το -, σαν να είναι μια μεγάλη σύγκρουση σε καθολική κλίμακα η οποία παράγει, αναπόφευκτα, ένα αποτέλεσμα: το Ρυθμό. Γι' αυτό ο Νόμος του Κοσμικού Δυαδισμού δείχνει έναν κυματικό ρυθμό σε όλες τις εκδηλώσεις του μέσα από τη διπολική διαδοχή στο χώρο και στο χρόνο... Αυτό που τώρα είναι Α θα γίνει αργότερα Β (το συμπληρωματικό του, το ανταγωνιστικό του ή αντανακλώμενη δυαδικότητα) και αυτό θα γεννήσει ξανά ένα Α (διαφορετικό όσον αφορά το χώρο-χρόνο αλλά Α, εφόσον υπακούει στον ίδιο Αρχέτυπο) και ούτω καθεξής. Αυτό είναι το πανάρχαιο κινέζικο σύμβολο του YIN-YANG που περιέχεται στο λεγόμενο Πα-Κούα.  
Καθώς ο άνθρωπος εισχωρεί όλο και περισσότερο στην ίδια την καρδιά του Ατόμου και των Γαλαξιών -τόσο στους αρχαίους Μυητικούς χρόνους, όσο και σήμερα με την Πυρηνική Φυσική- καταλαβαίνει ότι και τα δύο αυτά "σύμπαντα" είναι τα άκρα της ίδιας Πραγματικότητας. Και αυτά τα δύο άκρα μας τοποθετούν μπροστά σε μια νέα και πιο βαθιά δυαδικότητα, αυτήν του Ερμητικού αφορισμού για το "επάνω" και το "κάτω", για το "μεγάλο" και για το "μικρό". Όμως, πιο πέρα από τα μεγέθη και τις καταστάσεις στο Χώρο, πάντα διαισθάνεται κανείς μια Μεγάλη Πραγματικότητα που είναι Σύνθεση του Μεγάλου Παγκόσμιου Δυαδισμού. Αυτή την Πραγματικότητα μπορούμε να την αντιληφθούμε λογικά μόνο μέσα από το Θεό-Κίνηση που γεννά το Χρόνο. Γι' αυτό, όταν οι αρχαίοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι μιλούσαν για το Δυαδισμό και το Ρυθμό, οι στοχασμοί τους οδηγούνταν αναπόφευκτα προς την έννοια της Κίνησης και του Χρόνου, στη Μήτρα του Μεγάλου Χώρου, της Μεγάλης Μητέρας. Έτσι, η κίνηση των εκδηλωμένων όντων θα δημιουργήσει, μέσα από το δυαδισμό του Σύμπαντος, έναν αναπόφευκτο κυματικό ρυθμό, ένα Απέραντο Κοσμικό Φίδι που θα τα διαποτίζει όλα, μέχρι το άπειρο. Οι παραλλαγές στην ταχύτητα, η συχνότητα, η απόσταση, το μήκος κύματος κ.λ.π. της κίνησης-κύμα θα δείχνουν λοιπόν τους διάφορους βαθμούς του ρυθμού, σύμφωνα με αρχετυπικούς και μαγικούς αριθμούς, όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι, και επομένως και τις διαφορετικές τάξεις οντοτήτων που υπάρχουν εκδηλωμένες σ' αυτό τον αντικειμενικό κόσμο.
(Π.ESOTERICA)


                     

ΜΑΧΑΤΜΑ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ

Ο Μαχάτμα είναι ένα πρόσωπο που με ειδική εκπαίδευση και παιδεία έχει αναπτύξει εκείνες τις ανώτερες ιδιότητες και έχει φτάσει στην πνευματική γνώση που οι κανονικοί άνθρωποι θα αποκτήσουν περνώντας αναρίθμητη ακολουθία μετενσαρκώσεων κατά τη διάρκεια της κοσμικής εξέλιξης υπό τον όρο ότι, εν τω μεταξύ, δεν θα βαδίσουν αντίθετα προς τον σκοπό της Φύσης προκαλώντας την εκμηδένισή τους. Αυτή η διαδικασία της αυτό-εξέλιξης του Μαχάτμα αναπτύσσεται ύστερα από έναν αριθμό «ενσαρκώσεων» που είναι συγκριτικά σχετικά λίγες.
Τί είναι, όμως, αυτό που ενσαρκώνεται; Καθόσον μας έχει παραδοθεί, η απόκρυφη διδασκαλία δείχνει ότι οι τρεις πρώτες αρχές (1) λίγο-πολύ πεθαίνουν με τον αποκαλούμενο φυσικό θάνατο. Η τέταρτη αρχή (2) μαζί με τα κατώτερα μέρη της πέμπτης (3), όπου κατοικούν οι ζωώδεις τάσεις, βρίσκεται στο Κάμα Λόκα, όπου υφίσταται τον οξύ πόνο της αποσύνθεσης ανάλογα προς την ένταση εκείνων των κατώτερων επιθυμιών.
Αντίθετα, το ανώτερο Μάνας, ο «αγνός άνθρωπος» είναι που συνδέεται με την έκτη και έβδομη αρχή και πηγαίνει στο Ντεβαχάν για να απολαύσει εκεί τα αποτελέσματα του καλού του Κάρμα και μετά να επανενσαρκωθεί ως ανώτερη ατομικότητα.
Η ύπαρξη, λοιπόν, που περνά την απόκρυφη εκπαίδευση στις διαδοχικές γεννήσεις της, βαθμηδόν έχει όλο και λιγότερο (σε κάθε ενσάρκωση) από το κατώτερο Μάνας μέχρις ότου φτάσει η στιγμή κατά την οποία όλο το Μάνας, ενός απολύτως προηγμένου είδους, επικεντρώνεται στην ανώτερη ατομικότητα, οπότε ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να ονομαστεί ΜΑΧΑΤΜΑ.
Κατά την ώρα του φυσικού θανάτου και οι τέσσερεις κατώτερες αρχές εξαφανίζονται χωρίς πόνο γιατί, στην πραγματικότητα, αποτελούν για τον άνθρωπο ένα ένδυμα που το φορά κατά βούληση. Ο πραγματικός ΜΑΧΑΤΜΑ δεν είναι το φυσικό του σώμα αλλά εκείνο το ανώτερο ΜΑΝΑΣ που είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με το Άτμα και το όχημά του (την έκτη αρχή) – μια σύνδεση που έχει επιτευχθεί σε μια συγκριτικά μικρή περίοδο περάσματος από τη διαδικασία της αυτό- εξέλιξης , όπως έχει ορισθεί από την Απόκρυφη Φιλοσοφία.
Γι’ αυτό, όταν οι άνθρωποι εκφράζουν την επιθυμία να «δουν έναν Μαχάτμα» δεν μοιάζουν πράγματι να καταλαβαίνουν τί ζητούν. Πώς μπορούν με τα φυσικά τους μάτια να ελπίζουν να δουν αυτό που «υπερβαίνει» την όρασή τους; Επιθυμούν ή ψάχνουν το σώμα – ένα απλό περίβλημα ή μια μάσκα; Και αν υποθέσουμε ότι βλέπουν το σώμα του ΜΑΧΑΤΜΑ, πώς μπορούν να ξέρουν ότι πίσω από αυτή τη μάσκα κρύβεται μια μεταρσιωμένη οντότητα; Με ποια κριτήρια θα κρίνουν αν η Μάγια (Πλάνη) που βλέπουν αντανακλά την εικόνα του αληθινού ΜΑΧΑΤΜΑ ή όχι; Και ποιός θα πει ότι το φυσικό δεν είναι Μάγια; Καθετί ανώτερο μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνο μέσω της ανώτερης ανάλογης αίσθησης. Έτσι, λοιπόν, όποιος θέλει να δει τον αληθινό ΜΑΧΑΤΜΑ πρέπει να χρησιμοποιήσει την «πνευματική» του όραση. Πρέπει να ανυψώσει τόσο το Μάνας του ώστε η αντίληψή του να είναι καθαρή και να διαλυθεί κάθε αχλύ που προκαλεί η Μάγια. Τότε, η όρασή του θα είναι καθαρή και θα βλέπει τους ΜΑΧΑΤΜΑ όπου και αν είναι γιατί, έχοντας εισχωρήσει στην έκτη και έβδομη αρχή, που είναι πανταχού παρούσες, μπορεί να πει κανείς ότι οι ΜΑΧΑΤΜΑ βρίσκονται παντού.
Συγχρόνως, όμως, όπως ακριβώς ευρισκόμενοι στην κορυφή ενός βουνού βλέπουμε πανοραμικά μια ολόκληρη πεδιάδα αλλά δεν μπορούμε να διακρίνουμε κάποιο συγκεκριμένο δέντρο ή σημείο, γιατί από τόσο ψηλά όλα κάτω μοιάζουν σχεδόν ίδια και κάτι διαφορετικό προς το περιβάλλον δεν τραβά την προσοχή μας – κατά τον ίδιο τρόπο, αν και όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται μέσα στο νοητικό πεδίο των ΜΑΧΑΤΜΑ, δεν είναι δυνατό να περιμένουμε από αυτούς να προσέχουν ξεχωριστά κάθε ανθρώπινο ον, εκτός αν αυτό το ον προκαλέσει την προσοχή τους με τις ιδιαίτερες πράξεις του.
Το ύψιστο ενδιαφέρον της ανθρωπότητας, συνολικά, είναι η ξεχωριστή μέριμνά τους, γιατί έχει ταυτισθεί με την Παγκόσμια Ψυχή που διαποτίζει την Ανθρωπότητα, και όποιος τραβήξει την προσοχή τους πρέπει να το κάνει μέσω της Ψυχής αυτής που διαπερνά τα πάντα. Αυτή η αίσθηση του Μάνας μπορεί να ονομασθεί «πίστη» που, όμως, δεν θα πρέπει να συγχέεται με την «τυφλή πίστη». Η «τυφλή πίστη» είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται ενίοτε για να υποδηλώσει την χωρίς αντίληψη πίστη ή κατανόηση, ενώ η αληθινή αντίληψη του Μάνας είναι εκείνη η φωτισμένη πίστη που αποδίδει το πραγματικό νόημα της λέξης. Η πίστη αυτή πρέπει να συνοδεύεται παράλληλα με γνώση δηλαδή εμπειρία, γιατί «η αληθής γνώση συνεπάγεται πίστη».
Πίστη είναι η αντίληψη του Μάνας ( η πέμπτη αρχή) ενώ η γνώση, υπό την ορθή έννοια του όρου, είναι η ικανότητα της Διάνοιας, δηλαδή είναι πνευματική αντίληψη. Εν ολίγοις, η ανώτερη ατομικότητα του ανθρώπου που αποτελείται από το ανώτερο Μάνας του, την έκτη και έβδομη αρχή, θα έπρεπε να λειτουργεί ως ενότητα και μόνο τότε μπορεί να αποκτήσει «θεία σοφία», γιατί τα θεία μπορούν να γίνουν αισθητά μόνο με θείες ιδιότητες.
Έτσι η επιθυμία που πρέπει να ωθεί κάποιον να θέλει να γίνει Τσέλα (μαθητής) είναι να καταλάβει τόσο βαθειά τις λειτουργίες του Νόμου της Κοσμικής Εξέλιξης, ώστε να καταστεί ικανός να συνεργάζεται αρμονικά με τη Φύση αντί να αντιβαίνει στους σκοπούς της λόγω άγνοιας.

The Theosophist, Ιούλιος 1884

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΘΗΤΕΙΑ

Αν και πολλά άρθρα έχουν παρουσιαστεί σε αυτό το περιοδικό σχετικά με το ανωτέρω θέμα, φαίνεται ότι παρανόηση και πολλές λανθασμένες απόψεις εξακολουθούν να επικρατούν περί αυτού. Τί είναι οι Μαθητές (Tσέλας) και τί είναι οι δυνάμεις τους; Έχουν ελαττώματα, και σε τί διαφέρουν από τα άλλα άτομα που δεν είναι Μαθητές; Κάθε λέξη που εκστομίζει ο Μαθητής θα πρέπει να εκλαμβάνεται σαν ευαγγέλιο;
Αυτές οι ερωτήσεις προκύπτουν επειδή πολλοί έχουν διαμορφώσει κατά καιρούς εξαιρετικά περίεργες απόψειςγια τους Μαθητές και όταν διαπιστώθηκεότι αυτές οι απόψεις θα έπρεπε να αλλάξουν, η αντίδραση σε μερικές περιπτώσεις υπήρξε πολύ βίαιη.
Η λέξη «τσέλα» σημαίνει απλώς τον μαθητή. Αλλά στη φιλολογία της Θεοσοφίας, αυτός ο όρος έχει αποκρυσταλλωθεί και για κάποιους έχει αποκτήσει τόσες διαφορετικές ερμηνείες όσο και η λέξη «θεός». Κάποιοι έχουν φτάσει στο σημείο να λένε ότι όταν ένας άνθρωπος είναι «μαθητής» τοποθετείταιαυτομάτως στο πεδίο όπου κάθε λέξη που μπορεί ατυχώς να εκστομίζει, να εκλαμβάνεται από «καθ’έδρας» και ότι δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει σαν απλός άνθρωπος. Αν βρεθεί ότι ο ίδιος ευθυνόταν για κάποια τέτοια διατύπωσητον κατηγορούν ότι παραπλάνησετους ακροατές του.
Λοιπόν,αυτή η λανθασμένη ιδέα πρέπει να διορθωθεί, μια και καλή. Υπάρχουν πολλοί «μαθητές» διαφορετικοί μεταξύ τους, το ίδιο όπως υπάρχουν επίσης Μαχάτμας διαφορετικοί μεταξύ τους. Υπάρχουν πράγματι Μαχάτμας που είναι και οι ίδιοιΜαθητές εκείνων που βρίσκονται πιο ψηλά στην ιεραρχική κλίμακα. Αλλά κανείς, ούτε για μια στιγμή, δεν θα εκλάμβανε έναν «μαθητή» που μόλις έχει αρχίσει το δύσκολο ταξίδι του, ως τον ανώτερο Μαθητή, ο οποίος είναι ήδη ένας Μαχάτμα.
Στην πραγματικότητα ο «μαθητής» είναι ένας άτυχος άνθρωπος που έχει εισέλθει σε «ένα κρυφό μονοπάτι» και ο Κρίσνα λέει ότι «αυτό είναι το πιο δύσκολο μονοπάτι».
Αντί να είναι το πιστό φερέφωνο του γκουρού του, βρίσκεται αφημένος μόνος τουστον κόσμο πιο μόνος από κάθε άλλον που δεν είναι «μαθητής» και ο δρόμος του περιβάλλεται από κινδύνους που θα τρόμαζαν πολλούς εμπνευσμένους, αν αυτοί οι κίνδυνοι απεικονίζονταν με φυσικά χρώματα. Έτσι αντίνα αποδέχεταιτον γκουρού του και να δίνει εξετάσεις με την προοπτική να κατακτήσει την τέχνη του Αποκρυφισμούυπό την σταθερή και φιλική συμβουλή του δασκάλου του, στην πραγματικότηταπαραβιάζει τη φυλαγμένη περίφραξη και από εκείνη την στιγμή έχει να παλέψει και να νικήσει– ή να πεθάνει. Αντί να δεχθεί, πρέπει να γίνει άξιος της αποδοχής. Αλλά δεν πρέπει ούτε να προσφέρει τον εαυτό του. Ένας από τους Μαχάτμα έχει γράψει“Μην μας πιέζεις να γίνεις Μαθητής. Περίμενε μέχρι να έρθει η ώρα σου”.
Και εφόσον κάποιος γίνει αποδεκτός ως «μαθητής», δεν είναιαλήθεια ότι είναι απλώς και μόνοτο εργαλείο του γκουρού του. Μιλάει σαν απλός άνθρωπος τότε όπως και πριν και μόνο όταν ο δάσκαλος στέλνει μέσω του μαγνητισμού του «μαθητή» του μια επιστολή, οι θεατές μπορούν να πουν ότι διαμέσου αυτού έγινε μια επικοινωνία.
Μπορεί να συμβεί, όπως και με κάθε συγγραφέα κατά περίπτωση, να αναπτύξει είτε αλήθειες είτε υπέροχες εκφράσεις, αλλά δεν θα πρέπει να νομίζουμε ότι είναι ο γκουρού που μιλάει διαμέσου του μαθητή. Μπορεί να υπήρξε το σπέρμα μιας καλής σκέψης στον νου, και τότε η επίδραση του γκουρού, όπως η μαλακιά βροχή πάνω στον σπόρο μπορεί να γίνει η αιτία ο σπόρος να ζωντανέψει και να ανθοφορήσει αφύσικα, αλλά αυτό δεν είναι η φωνή του δασκάλου. Στην πραγματικότητα, οι περιπτώσεις που οι Δάσκαλοι μιλούν διαμέσου ενός «μαθητή», είναι σπάνιες.
Οι δυνάμεις των μαθητών ποικίλουν ανάλογα με την πρόοδό τους. Και καθένας θα πρέπει να γνωρίζει ότι αν ένας «μαθητής» διαθέτει κάποιες «δυνάμεις», δεν του επιτρέπεται να τις χρησιμοποιεί – εκτός σπανίων καιεξαιρετικών περιπτώσεων, καιποτέ να μην καυχιέταιότι τις διαθέτει. Συνεπώς εκείνοι που είναι μόνον αρχάριοι δεν έχουν περισσότερη ή μεγαλύτερη δύναμη από τον συνηθισμένο άνθρωπο. Στην πραγματικότητα ο στόχος που τίθεται στον «μαθητή» δεν είναι η κατάκτηση των ψυχικών δυνάμεων. Ο κύριος σκοπός είναι τo να αποτινάξει την υπερκυριαρχούσα αίσθηση της προσωπικότητας που είναι το παχύ πέπλο που κρύβει τη θέα του αθάνατου τμήματός μας, - του πραγματικού ανθρώπου. Όσο ο μαθητής επιτρέπει να παραμένει αυτό το αίσθημα, άλλο τόσο θα παραμένει κολλημένος στη θύρα του αποκρυφισμού, ανίκανος να προχωρήσει πιο πέρα.
Η συναισθηματικότητα επομένως δεν είναι εφόδιοτου «μαθητή». Το έργο του είναι σκληρό, ο δρόμος του τραχύς, το τέλος μακριά. Μόνο με τον συναισθηματισμό δεν θα προχωρήσει καθόλου. Περιμένει τον δάσκαλο να τον διατάξει να πέσει από τον γκρεμό ή να αψηφήσει τις απότομες πλαγιές των Ιμαλαϊων για να δείξει το θάρρος του;  Λάθος ελπίδα, δεν θα τον καλέσουν έτσι. Και εφόσον, ο ίδιος δεν φοράει το πέπλο της συναισθηματικότητας, αυτό θα πρέπει να αποδεχθούν και οι άλλοι, αντί να πιστεύουν ότι όλες οι πράξεις και σκέψεις του είναι αποτέλεσμα συναισθηματικότητας.
Ας κάνουμε, επομένως, από εδώ και μπρος, σωστότερη διάκριση όταν μιλάμε για τον “μαθητή”.

“TheTheosophist”, Οκτώβριος, 1884.

Οι Τέσσερις Σκοποί της Ζωής σύμφωνα με την Αγιουρβέδα

• 1.  Η εκπλήρωση των υποχρεώσεών σας προς την κοινωνία.
• 2.  Η συγκέντρωση αποκτημάτων παράλληλα με την εκπλήρωση των υποχρεώσεών σας.
• 3.  Η ικανοποίηση των νόμιμων επιθυμιών σας με τη βοήθεια των αποκτημάτων σας.
• 4.  Η συνειδητοποίηση ότι στη ζωή υπάρχουν και άλλα πράγματα πέρα από τις υποχρεώσεις, τα αποκτήματα και τις επιθυμίες.

Η Αγιουρβεδική φιλοσοφία πιστεύει ότι μόνο το άτομο που διαθέτει ισχυρή ανοσία μπορεί να είναι υγιές.  Οι θεραπευτές αναγνωρίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα ως κομμάτι της φύσης.  Αυτό το δώρο της είναι που μας δημιούργησε, μας συντηρεί, μας θρέφει και μας προστατεύει από τις εξωτερικές από εμάς επιθέσεις.  Όσο το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι ισχυρό δεν υποφέρουμε από ασθένειες.  Η αρχαία βεδική λέξη για την ανοσία σημαίνει «συγχώρεση της ασθένειας» - υπό την έννοια ότι οι αρνητικές σκέψεις και τρόπος ζωής αποτελούν αιτίες ασθένειας.  Επομένως, η ασθένεια δεν είναι παρά ένα μήνυμα ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε αλλαγές… μακάρι όμως να μπορούσαμε να το κατανοήσουμε!  Υπό αυτή την έννοια, η δύναμη προέρχεται από την αλλαγή των πεποιθήσεών μας για τα συμπτώματα.  Η θεραπεία θα έλθει εάν θεωρήσουμε τις κακοτυχίες σαν μια πρόκληση, εάν διώξουμε τις αρνητικές μας σκέψεις για ανθρώπους και γεγονότα.  Μπορούμε να μεταμορφώσουμε την ασθένεια σε «τέλεια ευκαιρία».  Η πνευματική υγεία, λοιπόν, είναι η δυναμική ισορροπία ανάμεσα στην έντονα ολοκληρωμένη προσωπικότητα του ατόμου και στη φύση (μια φύση που θεωρείται ότι περικλείει όλες τις πλευρές της ύπαρξης).  Αυτό όμως είναι δυνατό μόνο όταν οι άνθρωποι δεν ξεχνούν το χρέος τους προς τη φύση.

Συνοψίζοντας:  η Αγιουρβέδα πιστεύει ότι η υγεία απορρέει από τη σχέση (τη συνεκτικότητα) που αναπτύσσεται ανάμεσα στο άτομο, στην προσωπικότητα, και σε όλα όσα υπεισέρχονται στην νοητική, συναισθηματική, ψυχική και πνευματική ύπαρξη.  Πιστεύει επίσης ότι η υγεία απορρέει από την καλή μας σχέση με τους άλλους, από την αναγνώριση των υποχρεώσεών μας προς τη Μητέρα Φύση, από τη συνειδητοποίηση των σκοπών μας και την επιδίωξη των νόμιμων στόχων μας στη ζωή.  Η Αγιουρβεδική φιλοσοφία υποστηρίζει τη σημασία του ισχυρού ανοσοποιητικού συστήματος, ότι η συγχώρεση είναι δύναμη και ότι η αθανασία τελικά δεν είναι απίθανη.

ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ

Βελονισμός (acupuncture) ονομάζεται μια μέθοδος εναλλακτικής ιατρικής
Πρόκειται για μία πανάρχαια θεραπευτική μεθοδολογία, η οποία χρησιμοποιείται και σήμερα, έχοντας υποστεί με την πάροδο των αιώνων πολλές τροποποιήσεις και βελτιώσεις. Έχει τις ρίζες της στην αρχαία Κίνα και στηρίζεται στην παρατήρηση ότι στη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος σημαντικό ρόλο παίζουν μερικοί ενεργειακοί δρόμοι που σχετίζονται με τις διαδρομές βασικών νεύρων ή ομάδων νευρώνων που στο βελονισμό ονομάζονται «μεσημβρινοί». Στη διαδρομή τους υπάρχουν μερικά σημεία στα οποία, επεμβαίνοντας με μηχανικό ερεθισμό (στην περίπτωση του βελονισμού εισάγοντας βελόνες από το δέρμα σε άλλοτε άλλο βάθος) βελτιώνουμε τη διαταραγμένη ροή της ενέργειας με θεραπευτικό αποτέλεσμα. Σύμφωνα με το Κείμενο "A Comprehensive Text, Shanghai College of Traditional Chinese Medicine", δημοσιεύτηκε ένας κατάλογος ασθενειών που ανταποκρίνονται στην θεραπεία με Βελονισμό. Στην Κίνα ο βελονισμός χρησιμοποιείται για θεραπεία μιας μεγάλης γκάμας ασθενειών και συμπτωμάτων τους. Το κείμενο δεν δηλώνει ότι όλες οι αναφερόμενες στον κατάλογο καταστάσεις μπορούν να θεραπευτούν. Μερικές μπορούν μόνο να βελτιωθούν ή να υπάρξει συμπτωματική θεραπεία. Ενδεικτικά αναφέρονται κάποιες ασθένειες οι οποίες περιλαμβάνονται στο Κείμενο του Πανεπιστημίου της Σαγκάης της Παραδοσιακής κινεζικής Ιατρικής : Χρόνια Ηγμορίτιδα, Κώφωση, Γλαύκωμα, Μυωπία, Ρινίτιδα, πονόδοντος, κοινό κρυολόγημα, σχιστοσωμίαση, βρογχικό άσθμα, ακράτεια, αιματουρία, αμηνόρροια, δυσμηνόρροια, αιμορροΐδες, έκζεμα, πρόπτωση μήτρας,κλπ. Η τέχνη του βελονισμού βασίζεται στον συνδυασμό των πέντε στοιχείων (five elements) και αυτά είναι το ξύλο, η φωτιά, η γη, το μέταλλο και το νερό. Οι βασικοί μεσημβρινοί είναι οι εξής 12 : (LU) πνευμόνι, (LV) συκώτι, (GB) χοληδόχος κύστη, (LI) παχύ έντερο, (ST)στομάχι, (SP) σπλήνα,(H) καρδιά, (SI) λεπτό έντερο, (BL) ουροδόχος κύστη, (KD) νεφρά, (P) Περικάρδιο, (TW) Τριπλός Θερμαστής καθώς και οι δύο έξτρα μεσημβρινοί (GV) Governing Vessel, (CV) Control Vessel. Μεγάλη συμβολή στον συνδυασμό των σημείων του βελονισμού έπαιξε ο θεραπευτής Hua Tuo ο οποίος γεννήθηκε στην Κίνα το 110 της Κοινής μας χρονολογίας. Από αυτόν ονομάστηκε και ο μεσημβρινός Hua tuo ή jia ji που στην αγγλική μεταφράζεται lining spine (www.yinyanghouse.com). Σε πολλές χώρες του Κόσμου, ο βελονισμός συνδυάζεται αρμονικά με την κλασσική ιατρική. Στον βελονισμό η μέτρηση των αποστάσεων μεταξύ των σημείων του βελονισμού γίνεται με τον όρο cun (τσουν) όπου ένα cun ισούται με το μέγεθος του νυχιού του αντίχειρά μας.

G/L.PATAL.