ΑΝΘΟΪΑΜΑΤΑ ΜΠΑΧ

Τα ανθοϊάματα Μπαχ (Bach Flower Remedies) είναι μια εναλλακτική μέθοδος θεραπείας, την οποία ανακάλυψε ο Άγγλος γιατρός Έντουαρντ Μπαχ, στις αρχές του 20ου αιώνα.

Παρασκευάζονται από 38 διαφορετικά λουλούδια της Αγγλίας και είναι τελείως ακίνδυνα, χωρίς καμία παρενέργεια ή αλληλεπίδραση με άλλα φάρμακα ή ουσίες^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Έτσι μπορεί να τα πάρει καθένας (ακόμα και μωρά και ζώα), αρκεί να βρει ποια από τα 38 ταιριάζουν στην δική του περίπτωση.
Τα ιάματα Μπαχ ανήκουν στις ενεργειακές θεραπείες. Σύμφωνα με τους θεραπευτές και όσους τα χρησιμοποιούν, θεραπεύουν το νοητικό και συναισθηματικό μέρος του ατόμου και γι'αυτό κατόπιν μπορούν να θεραπεύσουν και το φυσικό σώμα, αφού οι αιτίες των περισσότερων ασθενειών βρίσκονται σ' εκείνα τα επίπεδα. Μπορεί για παράδειγμα κάποιος να έχει ελλείψεις στον οργανισμό του λόγω κακών διατροφικών ή άλλων συνηθειών. Τα ιάματα Μπαχ δε θα προσθέσουν αυτό το στοιχείο που λείπει, αλλά θα βοηθήσουν το άτομο να κάνεις τις απαραίτητες αλλαγές στη ζωή του, ή τις απαραίτητες κινήσεις και επιλογές (π.χ. επιλογή ενός καλού γιατρού) ή μια αλλαγή στη νοητική και συναισθηματική στάση, τα οποία με τη σειρά τους θα φέρουν αποτέλεσμα στο φυσικό σώμα.

 

Τρόπος παρασκευής

Ο συνήθης τρόπος παρασκευής είναι αυτός της ηλιακής μεθόδου, όπου τα επιλεγμένα άνθη μένουν για τρεις ώρες σε νερό πηγής κάτω απ' τον ήλιο. Κατόπιν τα άνθη αφαιρούνται και το ενεργοποιημένο νερό αναμειγνύεται με μπράντυ. Σε άλλες περιπτώσεις τα άνθη βράζονται στο νερό πηγής. Το αποτέλεσμα και των δύο μεθόδων είναι το μητρικό ίαμα, το οποίο διαλύεται περαιτέρω για να δημιουργηθούν τελικά τα μπουκαλάκια με τα ανθοϊάματα που αγοράζουμε από τα φαρμακεία.

Τρόπος χρήσης

Αφού ο θεραπευτής ή το ίδιο το άτομο επιλέξει τα ιάματα που του ταιριάζουν, τα παίρνει τέσσερις φορές τη μέρα, από τέσσερις σταγόνες κάτω απ' τη γλώσσα. Το μάξιμουμ των ιαμάτων που μπορεί να πάρει κάποιος είναι εφτά. Δεν υπάρχει περίπτωση υπερδοσολογίας ή άλλος κίνδυνος, καθώς είναι απολύτως ασφαλή, χωρίς χημικές ουσίες. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι απλά τα ιάματα να μην δουλέψουν.

Αποτελεσματικότητα

Σε βάθος χρόνου μπορεί να είναι αποτελεσματικά σε πολλές περιπτώσεις.

Κατάλογος ιαμάτων

Τα 38 ιάματα και οι ενδείξεις τους είναι τα εξής:

• Agrimony - Εσωτερικός βασανισμός που κρύβεται πίσω από εύθυμο προσωπείο
• Aspen - Απροσδιόριστες φοβίες και κακά προαισθήματα
• Beech - Κριτική διάθεση, αδιαλλαξία
• Centaury - Αδύναμη θέληση, δουλικότητα, δεν μπορεί να πει 'όχι'
• Cerato - Έλλειψη εμπιστοσύνης στη κρίση/διαίσθηση –ανάγκη για επιβεβαίωση
• Cherry Plum - Φόβος ότι θα χάσει τον έλεγχο ή τα λογικά του –υστερία
• Chestnut Bud - Έλλειψη παρατηρητικότητας, αδυνατεί να μάθει από τα λάθη του
• Chicory - Κτητικότητα, συναισθηματικοί εκβιασμοί
• Clematis - Ονειροπόληση, αφηρημάδα, έλλειψη προσοχής, δυσκολία συγκέντρωσης
• Crab Apple - Το καθαριστικό ίαμα, αίσθημα ακαθαρσίας, εμμονή στη λεπτομέρεια
• Elm - Προσωρινό αίσθημα ανικανότητας μπροστά σε μεγάλες απαιτήσεις
• Gentian - Αποθάρρυνση, ηττοπάθεια
• Gorse - Απελπισία, απόγνωση
• Heather - Μιλά ασταμάτητα για τον εαυτό του, εγωκεντρισμός
• Holly - Αρνητικότητα, ζήλια, φθόνος, εκδίκηση, θυμός, υποψίες
• Honeysuckle - Νοσταλγία – ζει στο παρελθόν
• Hornbeam - Διανοητική εξάντληση, κούραση
• Impatiens - Ανυπομονησία, μεγάλη εσωτερική ένταση
• Larch - Έλλειψη αυτοπεποίθησης, σύμπλεγμα κατωτερότητας
• Mimulus - Φόβος για συγκεκριμένα γνωστά πράγματα - ζώα, ύψος, ασθένεια και άλλα
• Mustard - Περιοδική κατάθλιψη χωρίς ιδιαίτερο λόγο
• Oak - Για άτομα που ποτέ δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια ξεπερνώντας τα όρια της αντοχής τους
• Olive - Ολική διανοητική ή σωματική εξάντληση μετά από έντονη προσπάθεια ή χρόνια προβλήματα
• Pine - Αυτοεπίκριση, αίσθημα ενοχής
• Red Chestnut - Υπερβολική ανησυχία για αγαπημένα πρόσωπα
• Rock Rose - Τρόμος, έντονος φόβος, πανικός
• Rock Water - Διανοητική ακαμψία, επιδίωξη τελειότητας
• Scleranthus - Αναποφασιστικότητα, κυκλοθυμία
• Star of Bethlehem - Για κάθε περίπτωση διανοητικού ή σωματικού σοκ, πρόσφατου ή παλαιού
• Sweet Chestnut - Βαθύτατος εσωτερικός πόνος – 'η μαύρη νύχτα της ψυχής'
• Vervain - Υπερβολικός ενθουσιασμός, ένταση, υπέρμετρος ζήλος για την σωτηρία των άλλων
• Vine - Κυριαρχία, αυταρχισμός
• Walnut - Θέλει να κάνει αλλαγές αλλά δεν μπορεί. Μεταβατικές περίοδοι
• Water Violet - Επιθυμία για μοναξιά, υπερηφάνεια
• White Chestnut - Συνεχείς ανεπιθύμητες σκέψεις και νοητικοί διάλογοι
• Wild Oat - Έλλειψη στόχων και σκοπού ζωής
• Wild Rose - Έλλειψη ενδιαφέροντος, παραίτηση, έλλειψη κινήτρων για αλλαγή της ζωής
• Willow - Πικρία, αίσθημα ότι για την αρνητική πραγματικότητα ευθύνονται οι άλλοι
• Rescue Remedy - Για κάθε επείγουσα κατάσταση, ατυχήματα, εξετάσεις, άσχημα νέα, κλπ (συνδυασμός 5 ιαμάτων)
•  
•  
•  
•  

Η ΜΝΗΜΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Σε κάποιο πολύ παλαιό γράμμα ενός Δασκάλου, απευθυνόμενο σε ένα μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας, βρίσκουμε τις ακόλουθες επεξηγηματικές γραμμές σχετικά με τη νοητική κατάσταση ενός ανθρώπου ενώ πεθαίνει:

«Κατά την τελευταία στιγμή, όλη η ζωή αντανακλάται στη μνήμη μας και αναδύεται από όλες τις ξεχασμένες γωνιές, η μία εικόνα μετά την άλλη, το ένα γεγονός μετά το άλλο. Ο θνήσκων νους εκτοπίζει τη μνήμη με μια δυνατή, ύστατη ώθηση. Και η μνήμη πιστά επαναφέρει κάθε εντύπωση που φύλαγε κατά την ενεργητική περίοδο του εγκεφάλου. Η πιο δυνατή εντύπωση και σκέψη φυσιολογικά γίνεται και η πιο ζωντανή και επιζεί, τρόπον τινά, όλων των άλλων που τώρα χάνονται και εξαφανίζονται για πάντα, για να επανεμφανιστούν, όμως, στο Ντεβαχάν.

Κανείς δεν πεθαίνει παράφρων ή μη συνειδητός, σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι φυσιολόγοι. Ακόμα κι ένας τρελός ή κάποιος που έχει πάθει τρομώδες παραλήρημα θα βρεθεί σε μια στιγμή τέλειας διαύγειας πεθαίνοντας αν και δεν μπορεί να το πει στους παριστάμενους. Συχνά, μπορεί να φαίνεται νεκρός. Από τον τελευταίο του σφυγμό, όμως, και ανάμεσα στον ύστατο καρδιακό παλμό και τη στιγμή που η σπίθα της ζωικής θερμοκρασίας αφήσει το σώμα, ο εγκέφαλος σκέπτεται και το ΕΓΩ ζει, σε αυτά το λίγα δευτερόλεπτα, όλη τη ζωή του ξανά.
Εσείς που παραστέκεστε στο νεκροκρέβατο και βρίσκεστε στην αυστηρή παρουσία του Θανάτου, να μιλάτε μόνο ψιθυριστά. Και πρέπει να σιωπάτε ιδιαίτερα μόλις ο θάνατος αγγίξει το σώμα με το ψυχρό του χέρι. Να μιλάτε ψιθυριστά για να μην ταράξετε τον ήρεμο κυματισμό της σκέψης και εμποδίσετε τη σκληρή δουλειά του Παρελθόντος που ρίχνει την αντανάκλασή του πάνω στο πέπλο του Μέλλοντος……».

Τα ανωτέρω λόγια έχουν καταπολεμηθεί σθεναρά από τους υλιστές. Η Βιολογία και η ( Επιστημονική) Ψυχολογία ήταν και οι δύο πιεστικά αντίθετες στην ιδέα κι ενώ η Ψυχολογία δεν είχε παρουσιάσει στοιχεία για μια τέτοια υπόθεση, η Βιολογία απέρριψε την ιδέα ως κενή «προκατάληψη». Εν τω μεταξύ, ακόμα και η βιολογία υπόκειται στο νόμο της προόδου κι αυτό δείχνουν τα πιο πρόσφατα επιτεύγματά της. Ο δρ, Φεμ αρκετά πρόσφατα κοινοποίησε στην Παρισινή Βιολογική Εταιρεία ένα πολύ περίεργο υπόμνημα σχετικό με την νοητική κατάσταση του θνήσκοντος, πράγμα που ενισχύει θαυμάσια τις παραπάνω γραμμές. Γιατί, σε αυτό το ξεχωριστό φαινόμενο των αναμνήσεων της ζωής όπου αναδύονται ξαφνικά στο κενό της μνήμης όλες οι προ πολλού παραμελημένες και ξεχασμένες «γωνιές» της , η «μια εικόνα μετά την άλλη», ο δρ Φεμ εφιστά την ιδιαίτερη προσοχή των βιολόγων.
Αξίζει να προσέξουμε μόνο δύο σημεία, ανάμεσα στα πολλά, που αναφέρει αυτός ο Επιστήμονας στην Αναφορά του για να δείξουμε πόσο επιστημονικά σωστές είναι οι διδασκαλίες που λαμβάνουμε από τους εξ Ανατολής Δασκάλους μας.

Το πρώτο παράδειγμα είναι ενός ετοιμοθάνατου φυματικού η ασθένεια του οποίου εξελίχθηκε μετά από πάθηση του νωτιαίου μυελού. Ήδη, η συνειδητότητα τον είχε εγκαταλείψει όταν επανήλθε στη ζωή από δύο αλλεπάλληλες ενέσεις ενός γραμμαρίου αιθέρα. Σιγά – σιγά, σήκωσε το κεφάλι του και άρχισε να μιλάει γρήγορα στα Φλαμανδικά, μια γλώσσα που κανείς γύρω του δεν καταλάβαινε, ούτε και ο ίδιος. Του έδωσαν ένα μολύβι και ένα κομμάτι άσπρο χαρτόνι. Έγραψε με μεγάλη ταχύτητα αρκετές γραμμές στα Φλαμανδικά – πολύ σωστά όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα – έγειρε πίσω και πέθανε. Όταν μετέφρασαν όσα είχε γράψει, είδαν ότι αναφερόταν σε ένα πολύ πεζό θέμα. Ξαφνικά, είχε θυμηθεί ότι χρώσταγε σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο το ποσό των 15 φράγκων από το 1868 – δηλαδή πάνω από 20 χρόνια – και η επιθυμία του ήταν να ξεπληρωθεί το χρέος.
Όμως, γιατί να γράψει την τελευταία επιθυμία του στα Φλαμανδικά; Ο αποθανών ήταν γεννημένος στην Αμβέρσα αλλά είχε φύγει από την πατρίδα του όταν ήταν παιδί, χωρίς να μάθει τη γλώσσα και αφού πέρασε όλη τη ζωή του στο Παρίσι ήξερε να μιλά και να γράφει μόνο γαλλικά.
Προφανώς η επανελθούσα συνειδητότητά του, αυτή η τελευταία αναλαμπή μνήμης που του έδειξε σαν σε αναδρομικό πανόραμα, όλη τη ζωή του ακόμα και το μηδαμινό γεγονός πως είχε δανειστεί πριν από 20 χρόνια μερικά φράγκα από ένα φίλο, δεν απέρρεε μόνο από τον φυσικό του εγκέφαλο αλλά μάλλον από την πνευματική του μνήμη, τη μνήμη του Ανώτερου Εαυτού (Μάνας ή της επανενσαρκωμένης ατομικότητας). Το γεγονός ότι μίλησε κι έγραψε στα Φλαμανδικά, μια γλώσσα που είχε ακούσει όταν ο ίδιος δεν μιλούσε καν, είναι μια πρόσθετη απόδειξη. Ο Εαυτός είναι σχεδόν παντογνώστης στην αθάνατη φύση του. Γιατί, πράγματι, η ύλη δεν είναι τίποτα περισσότερο από «τελευταία βαθμίδα και σαν σκιά της ύπαρξης» όπως μας λέει ο Ραβεσόν, μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου.

Και τώρα η δεύτερη περίπτωση.

Ένας άλλος ασθενής που πέθανε από φυματίωση πνευμόνων και κατά παρόμοιο τρόπο ξαναζωντάνεψε με μια ένεση αιθέρα, έστρεψε το κεφάλι του προς τη γυναίκα του και της είπε γρήγορα: «Δεν μπορείς να βρεις την καρφίτσα τώρα. Όλο το πάτωμα επισκευάστηκε από τότε». Αναφερόταν σε μια χαμένη καρφίτσα, χαμένη πριν από 18 χρόνια, ένα γεγονός τόσο ασήμαντο, σχεδόν ξεχασμένο, που όμως δεν παρέλειψε να ξαναζήσει στην τελευταία σκέψη του ετοιμοθάνατου ανθρώπου, που έχοντας εκφράσει με λόγια ό,τι έβλεπε, ξαφνικά σταμάτησε και άφησε την τελευταία του πνοή. Έτσι, οποιοδήποτε από τα χιλιάδες καθημερινά μικρογεγονότα και τυχαία περιστατικά μιας μακράς ζωής θα έμοιαζε ικανό να ανακληθεί στη μνήμη της συνειδητότητας που τρεμοσβήνει στην ύστατη στιγμή της διάλυσης. Μια μακρόχρονη ζωή, ίσως, που ξαναζεί για ένα μόνο δευτερόλεπτο!
Ας προσέξουμε και μια τρίτη περίπτωση που επιβεβαιώνει ακόμα πιο πολύ τον ισχυρισμό του Αποκρυφισμού, που ανάγει όλες αυτές τις αναμνήσεις στη δύναμη της σκέψης της ατομικότητας αντί για τη δύναμη της σκέψης, του προσωπικού (κατώτερου) Εαυτού. Μια κοπέλα που ήταν υπνοβάτισσα μέχρι τα 22 της χρόνια έκανε κατά τις ώρες της υπνοβασίας της τις πιο ποικίλες δουλειές στο σπίτι, τις οποίες δεν θυμόταν όταν ξυπνούσε.
Ανάμεσα σε άλλες ψυχικές παρορμήσεις που εκδηλώνονταν μόνο όταν κοιμόταν, την διέκρινε και μια κρυψίνοια που ήταν ξένη προς την κανονική της συμπεριφορά. Όταν ήταν ξύπνια ήταν εξωστρεφής και αρκετά ειλικρινής αλλά πολύ απρόσεκτη στα προσωπικά της αντικείμενα. Κατά την υπνοβασία όμως έπαιρνε αντικείμενα που της ανήκαν ή που μπορούσε να πιάσει και τα έκρυβε με δαιμόνια πονηριά. Αυτή η συνήθειά της ήταν γνωστή στους φίλους και συγγενείς της καθώς και σε δύο νοσοκόμες που την πρόσεχαν επί χρόνια κατά τις νυχτερινές της βόλτες. Έτσι, τίποτα δεν εξαφανιζόταν εκτός από πράγματα που εύκολα μπορούσαν να ξαναμπούν στη θέση τους.
Όμως κάποια αποπνικτική βραδιά η νοσοκόμα αποκοιμήθηκε και η κοπέλα σηκώθηκε και πήγε στο γραφείο του πατέρα της. Ο πατέρας της, ένας ξακουστός συμβολαιογράφος, δούλευε μέχρι αργά εκείνο το βράδυ. Κάποια στιγμή που έλειψε από το γραφείο του, μπήκε μέσα και πήρε μια διαθήκη που ήταν ανοιχτή πάνω στο γραφείο μαζί με κάποιες χιλιάδες λιρών σε γραμμάτια και χαρτονομίσματα. Στη συνέχεια, τα έκρυψε στο κενό που σχημάτιζαν δύο ψευδο- κολώνες τοποθετημένες στη βιβλιοθήκη δίπλα στις κανονικές και ξεγλιστρώντας από το γραφείο, ξαναπήγε στο δωμάτιό της και ξάπλωσε χωρίς να γίνει αντιληπτή από τη νοσοκόμα που κοιμόταν ακόμα στην πολυθρόνα της.
Το αποτέλεσμα ήταν πως, αφού η νοσοκόμα κατηγορηματικά αρνήθηκε ότι η νεαρή κυρία της είχε φύγει από το δωμάτιο, δεν υποψιάστηκαν την πραγματική ένοχο και τα χρήματα δεν μπορούσαν να βρεθούν. Η απώλεια της διαθήκης προκάλεσε μήνυση εις βάρος του πατέρα της που τον εξάντλησε οικονομικά και κατέστρεψε τελείως τη φήμη του. Έτσι, η οικογένεια κατέληξε σε μεγάλη ένδεια.
Μετά από 9 χρόνια περίπου, η κοπέλα, που κατά τα τελευταία 7 χρόνια δεν υπνοβατούσε, έπαθε φυματίωση από την οποία και πέθανε. Στο νεκροκρέβατο, το πέπλο που κρεμόταν μπροστά από τη φυσική της μνήμη ανασηκώθηκε και η ενόρασή της αφυπνίστηκε.
Οι εικόνες της ζωής της ξετυλίχτηκαν μπροστά από τα εσώτερα μάτια της και, ανάμεσα σε άλλα, είδε τη σκηνή κλοπής κατά την υπνοβασία. Ξαφνικά, ξυπνώντας από τον λήθαργο στον οποίον βρισκόταν για αρκετές ώρες, το πρόσωπό της έδειξε σημάδια μεγάλης εσωτερικής συγκίνησης και φώναξε : «Πω, πω, τι έκανα;…..Εγώ πήρα τη διαθήκη και τα λεφτά…Πηγαίνετε να τα βρείτε στις ψευδο – κολώνες της βιβλιοθήκης, έχω…..». Ποτέ δεν ολοκλήρωσε τη φράση γιατί η ίδια η συγκίνηση την σκότωσε. Έψαξαν, όμως, και βρήκαν τη διαθήκη και τα χρήματα στο υποδεδειγμένο σημείο.
Το πιο παράξενο είναι ότι αυτές οι κολώνες ήταν πολύ ψηλά, πράγμα που θα δυσκόλευε κάποιον να βάλει αντικείμενα στο κενό ακόμα και αν είχε στη διάθεσή του πολύ χρόνο αντί για μόνο λίγα λεπτά. Πρέπει, βεβαίως, να σημειωθεί ότι οι ασθενείς που έρχονται σε έκσταση και παροξυσμό (Βλέπε: Convulsionnaires του Αγίου Μιντάρ και του Μοριζίν) συμπεριφέρονται αφύσικα σκαρφαλώνοντας σε τοίχους, ακόμα δε και πηδώντας σε κορυφές δέντρων.
Έτσι, όπως είναι διατυπωμένα τα γεγονότα, δεν θα οδηγείτο κάποιος στο συμπέρασμα πως ο υπνοβάτης διαθέτει ευφυΐα και μνήμη διαφορετική από τη φυσική μνήμη του ευρισκομένου σε εγρήγορση κατώτερου Εαυτού, και πως αυτή η ευφυΐα και η μνήμη θυμούνται, κατά τη στιγμή του θανάτου, ενώ η λειτουργία του σώματος και των φυσικών αισθήσεων ανακόπτονται και η διάνοια βαθμηδόν εγκαταλείπει την ψυχική οδό και την πνευματική συνειδητότητα;
Και γιατί όχι; Ακόμα και οι υλιστικές επιστήμες αρχίζουν τώρα να παραχωρούν στην ψυχολογία διάφορα στοιχεία τα οποία δεν θα της αναγνώριζαν πριν 20 χρόνια. «Η πραγματική ύπαρξη», μας λέει ο Ραβεσόν, « η ζωή της οποίας κάθε άλλη ζωή δεν είναι παρά ένα τέλειο περίγραμμα, ένα αμυδρό σχέδιο, είναι η «Ψυχή». Αυτό που ο κόσμος ονομάζει γενικά ψυχή είναι το επανενσαρκωνόμενο Εγώ. «Το να υπάρχεις σημαίνει να ζεις και το να ζεις είναι να θέλεις και να σκέπτεσαι» λέει ο Γάλλος επιστήμονας.
Εάν, όμως, πράγματι, ο φυσικός εγκέφαλος βρίσκεται μόνο σε μια περιορισμένη περιοχή, όπου και το πεδίο των γρήγορων αναλαμπών, ούτε η θέληση ούτε η σκέψη μπορούν να θεωρηθούν ότι παράγονται εντός του, ακόμα και σύμφωνα με τις υλιστικές Επιστήμες. Άλλωστε, ο Τύνταλ και πολλοί άλλοι έχουν ήδη χαρακτηρίσει αξεπέραστο το χάσμα ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Το γεγονός είναι ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι απλώς ο δίαυλος ανάμεσα στα δύο επίπεδα – το ψυχο-πνευματικό και το υλικό – μέσα από τα οποία κάθε ιδέα περνά από τη Μανασική προς την κατώτερη ανθρώπινη συνειδητότητα.
Γι’ αυτό, οι ιδέες περί το άπειρο και το απόλυτο ούτε περιλαμβάνονται ούτε και μπορούν να περιληφθούν στις εγκεφαλικές μας ικανότητες. Μπορούν να καθρεφτίζονται πιστά μόνο από την Πνευματική μας συνειδητότητα, εξ ου και προβάλλονται λιγότερο ή περισσότερο έντονα στους πίνακες των αντιλήψεων μας σε αυτό το επίπεδο. Έτσι, ενώ οι καταγραφές ακόμη και σημαντικών γεγονότων συχνά σβήνονται από τη μνήμη μας, δεν μπορεί να εξαφανιστεί ούτε και η πιο επουσιώδης ενέργεια της ζωής μας από τη μνήμη της «Ψυχής» γιατί δεν είναι ΑΝΑΜΝΗΣΗ γι’ αυτήν, αλλά μόνιμα παρούσα πραγματικότητα στο επίπεδο που βρίσκεται εκτός της έννοιας που έχουμε για τον χώρο και τον χρόνο. «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», έλεγε ο Αριστοτέλης και, βεβαίως, με τη λέξη «άνθρωπος» δεν εννοούσε το σχήμα : σάρκα, οστά, μύες!
Από όλους τους βαθείς στοχαστές, ο Έντγκαρντ Κουίνετ, συγγραφέας της «Δημιουργίας», εξέφρασε αυτή την ιδέα κατά τον καλύτερο τρόπο. Μιλώντας για τον άνθρωπο που είναι πλήρης συναισθημάτων και σκέψεων των οποίων είτε δεν έχει καμιά συνειδητότητα είτε τα αισθάνεται σαν ασαφείς και θολές εντυπώσεις, δείχνει πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται μόνο ένα μικρό μέρος της ηθικής του υπόστασης. «Οι σκέψεις που κάνουμε, που όμως δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε και να διατυπώσουμε, άπαξ και απωθηθούν, αναζητούν καταφύγιο στην πραγματική ρίζα της ύπαρξής μας»….
Κυνηγημένες από τις επίμονες προσπάθειες της θέλησής μας «υποχωρούν μπροστά της, ακόμα περισσότερο, ακόμα βαθύτερα – ποιος ξέρει σε ποιες – νευρικές ίνες, όπου, όμως, κυριαρχούν και προκαλούν αυθόρμητες και άγνωστες σε μας εντυπώσεις….».
Πράγματι. Είναι τόσο αδιόρατες και απρόσιτες όσο οι ηχητικές και χρωματικές δονήσεις όταν ξεπερνούν τη φυσιολογική τους γκάμα. Μολονότι αόρατες και άπιαστες ισχύουν και θεμελιώνουν τις μελλοντικές ενέργειες και σκέψεις μας και κυριαρχούν πάνω μας, αν και μπορεί να μην τις σκεπτόμαστε ποτέ, ενώ συχνά αγνοούμε την υπόστασή τους και την παρουσία τους.
Σε κανένα σημείο ο Κουίνετ, αυτός ο μεγάλος μελετητής της Φύσης, δεν φαίνεται σωστότερος στις παρατηρήσεις του, παρά αναφερόμενος στα μυστήρια που μας περιβάλλουν όλους : «Ούτε τα γήινα ούτε τα ουράνια μυστήρια, αλλά αυτά που είναι παρόντα στο μυελό των οστών μας, στα κύτταρα του εγκεφάλου μας, στα νεύρα και τις ίνες μας». Και προσθέτει : «Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε για το άγνωστο, να χανόμαστε στο βασίλειο των άστρων, όταν εδώ κοντά μας και εντός μας βρίσκεται το απρόσιτο. Όπως ο κόσμος μας, ως επί το πλείστον, σχηματίζεται από αδιόρατα όντα που είναι οι πραγματικοί δημιουργοί του περιεχομένου του, έτσι και ο άνθρωπος.»
Και, πράγματι, έτσι είναι. Αφού ο άνθρωπος είναι ένα σύνολο σκοτεινών και γι’ αυτόν τον ίδιο μη συνειδητών αντιλήψεων, απροσδιόριστων συναισθημάτων και παρανοημένων συγκινήσεων, ξεχασμένων αναμνήσεων και γνώσης που γίνεται άγνοια στην επιφάνεια του επιπέδου του. Όμως, αν και η φυσική μνήμη σε έναν υγιή, ζωντανό άνθρωπο είναι συχνά συσκοτισμένη, ένα γεγονός που παραγκωνίζει κάποιο άλλο πιο αδύναμο, τη στιγμή της μεγάλης αλλαγής που ο άνθρωπος αποκαλεί θάνατο – αυτό που ονομάζουμε «μνήμη» φαίνεται να επανέρχεται σε μας με όλη τη δύναμη και τη ζωντάνια της.
Μήπως δεν οφείλεται αυτό στο γεγονός, όπως μόλις είπαμε, ότι για τουλάχιστον λίγα δευτερόλεπτα οι δύο μνήμες μας ( ή μάλλον οι δύο καταστάσεις, η ανώτερη και η κατώτερη κατάσταση της συνειδητότητας) αναμειγνύονται σχηματίζοντας έτσι μία, και ότι ο ετοιμοθάνατος βρίσκεται σε ένα επίπεδο όπου δεν υπάρχει ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον αλλά μόνο παρόν; Όπως γνωρίζουμε όλοι, η μνήμη είναι ισχυρότερη ως προς τους νεώτερους συνειρμούς. Κατά ανάλογο τρόπο και ο μελλοντικός άνθρωπος είναι μόνο παιδί και περισσότερο ψυχή παρά σώμα.
Αν, δε, η μνήμη αποτελεί μέρος της Ψυχής μας, τότε, όπως έχει πει και ο Θάκερι, πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι αθάνατη. Οι επιστήμονες δεν το παραδέχονται.
Εμείς, οι Θεόσοφοι, επιβεβαιώνουμε ότι έτσι είναι. Για ό,τι ισχυρίζονται εκείνοι έχουν μόνο αρνητικές αποδείξεις. Εμείς προς ενίσχυση των λεγομένων μας έχουμε αμέτρητα γεγονότα σαν κι αυτά που αναφέρθηκαν στα τρία παραδείγματα που παραθέσαμε. Οι σύνδεσμοι της αλυσίδας αιτίας και αποτελέσματος ως προς το νου είναι και πρέπει να παραμείνουν terra incognita για τον υλιστή. Γιατί αν, ήδη, έχουν αποκτήσει βαθιά πεποίθηση πώς, όπως λέει ο Πόουπ :

«Αποκοιμισμένες στα αμέτρητα δωμάτια του εγκεφάλου οι σκέψεις μας δένονται η μια με την άλλη, με πολλές κρυμμένες αλυσίδες…» - και πώς δεν μπορούν ακόμα και τώρα να ανακαλύψουν αυτές τις αλυσίδες, πώς μπορούν να ελπίζουν ότι θα ξετυλίξουν τα μυστήρια του ανώτερου, Πνευματικού, Νου!

Λούσιφερ, Οκτώβριος 1889

 

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

«Η λογική μας πρέπει να αποδεχτεί αναγκαστικά έναν

απεριόριστο και αιώνιο Νου που ρυθμίζει και κυβερνά

τον ωκεανό της ζωής…. Σκέψη και δημιουργική ιδέα,

σε πλήρη συμφωνία με τους νόμους της ενότητας και της

αιτιότητας, εκδηλώνονται πλήρως στην παγκόσμια

ζωή δίχως τη συμμετοχή του εγκεφάλου …»

Δρ. Ν. Ι. Πιρογκόφ

Παρατηρώντας κανείς το σύμπαν και τη ζωή που κυλάει μέσα του, δεν θα μπορούσε να αμφιβάλει ότι πρόκειται για την αποτύπωση ενός μεγαλοφυούς σχεδίου, που αφετηρία του έχει ένα τέλειο και πάνσοφο νου. Το σύμπαν με ό,τι περιέχει είναι η αδιάψευστη μαρτυρία και απόδειξη για την ύπαρξη μίας παγκόσμιας Αρχής και Διάνοιας που ο Πλάτωνας την ονόμασε «αιώνια σκεπτόμενη Θεότητα», ο Ερμής ο Τρισμέγιστος «Θεία Σκέψη» και η αρχαία εσωτερική παράδοση «Ψυχή του Κόσμου».

Κάθε σοφός και μυημένος αποδέχθηκε την ύπαρξη ενός Παγκόσμιου Νου, καθώς η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί ούτε να συλλάβει ούτε να εκτελέσει τον σχηματισμό μιας αλληλουχίας νόμων, κύκλων, αιτίων, αποτελεσμάτων και δράσεων που αποτελούν την ύπαρξη αλλά και τη λειτουργία ενός σύμπαντος.

Το σύμπαν μας είναι το στολίδι του διαστήματος γι’ αυτό ονομάστηκε Κόσμος. Είναι αυτό που κοσμεί το διάστημα, είναι το «ordo ab chao» και αντιπροσωπεύει την τάξη μέσα στο χάος. Ό,τι υπάρχει στο σύμπαν είναι το αποτέλεσμα της Θείας Σκέψης εκδηλωμένης και αποτυπωμένης σε όλες τις όψεις – ορατές και αόρατες – από τα υπερβατικά πεδία της ζωής και τον άνθρωπο έως τη λειχήνα και τον ελάχιστο οργανισμό.

Η ιδέα περί της Θείας Σκέψης είναι αρχαία όσο και ο κόσμος μας. Δεν προήλθε από τους φιλόσοφους της ιστορικής περιόδου.

O Θείος Νους υπάρχει και πρέπει να υπάρχει, πριν από τη διαφοροποίηση. Ονομάζεται θείο Ιδεατό, το οποίο είναι αιώνιο στη Δυναμικότητά του και περιοδικό στη Δύναμή του ….. εμφανίζει τα επτά πεδία του όντος, αρχίζοντας από το πνευματικό και διαμέσου του ψυχικού καταλήγει στο υλικό πεδίο, ενώ στα ίδια πεδία αντιστοιχούν επτά πεδία σκέψης ή επτά καταστάσεις συνειδητότητας. 2

Ο Κόσμος είναι κατά τον Πλάτωνα «ο Γιός» που έχει για πατέρα και μητέρα τη Θεία Σκέψη και την Ύλη.

Κατά τους Θεόσοφους, το «Πρωταρχικό Ον»,….. , είναι μια απορροή από τον Δημιουργό ή τον Παγκόσμιο Νου που περιέχει από την αιωνιότητα την ιδέα του «υπό κατασκευή κόσμου», μέσα του, την οποία ο ανεκδήλωτος ΛΟΓΟΣ παράγει από το «είναι» του.3

Στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς αναφέρεται: «Τα έργα της φύσης συνυπάρχουν με το νοητικό πνευματικό Φως του Πατέρα. Γιατί είναι η Ψυχή που στόλισε τον μεγάλο ουρανό και τον οποίο στολίζει μετά τον Πατέρα.»

Κατά τον Φίλωνα, «ο ασώματος κόσμος ολοκληρώθηκε έχοντας την έδρα του στη Θεία Σκέψη».

Στους Ορφικούς ύμνους, ο Έρως-Φάνης αναπτύσσεται από το Πνευματικό Ωόν, το οποίο διαπερνούν οι αιθέριοι άνεμοι, και ο άνεμος είναι «το Πνεύμα του Θεού» που λένε ότι κινείται στον αιθέρα «επωάζοντας πάνω από το Χάος – τη Θεία Ιδέα…..»

Ιδέες και Φαινόμενα

Ο Πλάτωνας διαχώριζε τον κόσμο σε εκείνο των Ιδεών και στον άλλο των μορφών. Έλεγε επίσης ότι όλα τα σχήματα του κόσμου έχουν ένα «ιδεατό» και ότι κάθε σχήμα είναι η τέλεια έκφραση μιας μαθηματικής ή εννοιολογικής γνώσης. Τα ιδεατά των πραγμάτων υπάρχουν στο πεδίο της γνώσης-σοφίας και δεν θα πρέπει να αναζητούνται στην καθημερινότητά μας. Τα φαινόμενα είναι πιο ωραία και πιο αρμονικά τόσο όσο περισσότερο εκφράζουν τα ιδεατά τους πρότυπα.

Σύμφωνα με τη Θεοσοφία, τo φυσικό πεδίο μας είναι ο χώρος των φαινομένων. Κάθε φαινόμενο είναι αποτέλεσμα μιας προηγούμενης αόρατης, για τις αισθήσεις μας, κίνησης, η οποία πηγάζοντας από την Πρώτη Αιτία μεταφέρει εν δυνάμει από το κέντρο προς την περιφέρειά του κόσμου, τη Θεία Σκέψη. Ανάμεσα στην ορατή φύση και την Πρώτη Αιτία μεσολαβούν οι Ιδέες και στη συνέχεια τα Αρχέτυπα σύμφωνα με τα οποία διαμορφώνονται τα πάντα στο πεδίο των μορφών.

Κάθε φαινόμενο περιλαμβάνει όσα προηγήθηκαν της εμφάνισής του και καταλήγει να είναι ένα σύνθετο σχήμα, μια μορφή αισθητή, μια αλφάβητος και μια διάλεκτος, ένα έργο τέχνης, ένα όραμα, μια σκέψη και πράξη και όποιος πιθανός συνδυασμός σχήματος, χρώματος και ήχου μπορεί να καθρεφτίσει η φύση και να εκφράσει ο ανθρώπινος νους. Το φαινόμενο αντικατοπτρίζει και εμπεριέχει μια σειρά καταστάσεων και διαφοροποιήσεων που μεσολαβούν ανάμεσα στην Ιδέα και την κατάληξή της στο πεδίο των φαινομένων.

Στο Μπαγκαβάτ Γκιτά αναφέρεται ότι ο ανθρώπινος νους είναι «ένα σύνολο ιδεών που έχουμε σαν βάση για σκέψη και πράξη».

Οι ιδέες κυβερνούν τον κόσμο και η Θεοσοφία προσθέτει ότι οι ιδέες κυβερνούν και τον νου, που είναι το πραγματικό πεδίο δράσης των ιδεών. Οι ιδέες κυβερνούν το νου μας και τον συλλογικό νου των φυλών, των εθνών και των πολιτισμών. Ο Βούδδας λέει ότι είμαστε το αποτέλεσμα της σκέψης μας.

Υπάρχουν οι θεμελιώδεις προσωπικές ιδέες που επηρεάζουν και χρωματίζουν την αντίληψή μας σε κάθε τομέα. Είναι θεμελιώδεις γιατί αποτελούν το πεδίο της σκέψης μας, της ηθικής και της συμπεριφοράς μας. Πρόκειται για σημαντικές ιδέες, σχετικές με το Θεό, τους κοινωνικούς νόμους, την καταγωγή του ανθρώπου, που τις έχουμε υιοθετήσει από γονείς και δασκάλους.

Όμως οι προσωπικές ιδέες, αν και βασικές για τον καθένα από μας, δεν συμφωνούν πάντοτε με τις παγκόσμιες Ιδέες του κάρμα, της μετενσάρκωσης, του αλτρουϊσμού, της αδελφοσύνης, της θυσίας, της ανιδιοτέλειας. Με τη βοήθεια του νου και εργαλείο την εμπειρία, και επίσης με τη βοήθεια της εσωτερικής παράδοσης και διδασκαλίας, ο άνθρωπος αναπροσαρμόζει τις προσωπικές του ιδέες προς το Θείο Ιδεατό. Η παρουσία της ατομικής ψυχής στο σύμπαν έχει μόνον ένα μοναδικό σκοπό: τη συλλογή εμπειριών μέσω ειδών ζωής που αντικατοπτρίζουν το Ιδεατό και την απόσυρσή της στο πρωταρχικό Φως, αν και εφόσον η ατομική ψυχή πραγματώσει τις Θείες Ιδέες στην αντικειμενικότητα.

Σύμβολο και Έμβλημα

Το σημείο σύγκλισης της αφηρημένης ιδέας με την ύλη προωτοεμφανίζει ένα σχήμα που λέγεται σύμβολο. Ο όρος σύμβολο, προέρχεται από το συν και βάλλω. Είναι η συνάντηση του άϋλου και αφηρημένου με την ύλη των μορφών που εμφανίζει τη Θεία Σκέψη, αρχικά, σε γεωμετρικά σχήματα. Αυτά είναι τα αρχέτυπα σύμβολα που στη γη μας γίνονται τα ιερά σύμβολα της θρησκείας και της μύησης.

Κατά τον Πλάτωνα, το σύμβολο είναι μια λάμψη από τη Θεία Ιδέα και είναι η κοσμική γλώσσα μέσω της οποίας η Θεία Σκέψη μεταφέρεται στην αντικειμενική ζωή.

Το σύμβολο είναι ένα σχήμα που αντιπροσωπεύει μια ιδέα. Eίναι ένα σημείο από το οποίο συμπεραίνουμε ένα κρυμμένο μήνυμα. Μπορεί να είναι ένα γεωμετρικό σχήμα, μια συλλαβή, μια λέξη, ένα χρώμα, ένας ήχος, ένα έμβλημα. Μεταδίδει πάντοτε ένα μήνυμα που εκφράζει είτε μια κοσμική ιδέα, είτε μια ομαδική ή ατομική σκέψη.

Ένα σημείο μέσα στη φύση είναι ένα σύμβολο που μεταδίδει κάτι σχετικό με την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, των κλιματολογικών αλλαγών και των ατμοσφαιρικών διακυμάνσεων. Η ανατολή και η δύση του ηλίου είναι ένα φαινόμενο-σύμβολο που κρύβει την περιστροφή της γης γύρω από τον εαυτό της, το δε έτος αποδίδει την περιφορά της γύρω από τον ήλιο. Ένα καιρικό φαινόμενο είναι ένα σύμβολο που φυλακίζει μέσα του όλες τις ατμοσφαιρικές διαδικασίες που προετοίμασαν την εκδήλωσή του. Οι σταγόνες του νερού είναι το σύμβολο της υγροποίησης του αέρα. Το δάκρυ στα μάτια του ανθρώπου είναι το σύμβολο της λύπης ή και της χαράς, ενώ οι ρυτίδες και τα άσπρα μαλλιά είναι τα σύμβολα του γήρατος.

Ένα σύνολο συμβόλων μπορεί να αντιπροσωπεύει μια έννοια που εκφράζει το σκεπτικό και τις πεποιθήσεις μιας ομάδας ανθρώπων και είναι φορτισμένο με συναισθήματα. Τότε λέγεται έμβλημα και περιλαμβάνει ένα πλήθος ιδεών-συμβόλων και γίνεται εθνικό, θρησκευτικό ή πολιτικό σύνθημα. Για μια οικογένεια μπορεί να γίνει το οικόσημο που την εκπροσωπεί, ενώ η σφραγίδα είναι ένα σύμβολο που αποτυπώνει το προσωπικό κύρος εκείνου που την χρησιμοποιεί.

Το έμβλημα περιλαμβάνει μια σειρά συμβόλων που προβάλλουν έντονα κάποια συγκεκριμένη ιδέα. Ενώ το σύμβολο είναι η εικόνα ή το σημάδι μιας εσωτερικής αρχής ή μιας σειράς αρχών, που αναγνωρίζονται μόνο από μυημένους.

Τα ιερά κείμενα είναι γραμμένα συμβολικά και με εμβλήματα, για τούτο και δεν κατανοούνται και παραφράζονται. Η σημασία, δε, ενός εμβλήματος μπορεί να αλλάζει εντελώς από ένα άλλο όμοιο έμβλημα, αν, το ένα από τα δύο, έχει υποστεί έστω και μια ελάχιστη διαφοροποίηση. Το σύμβολο της Σβάστικα, ερμηνεύεται διαφορετικά ανάλογα με την κίνησή της, δηλαδή αν είναι δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη. Η αλλαγή της φοράς της κίνησής της αλλάζει και το κρυμμένο νόημα και την ερμηνεία του.

Η Θεία Σκέψη

Ο Κόσμος είναι η πραγμάτωση της Θείας Σκέψης στον χώρο και τον χρόνο. Η Θεία Σκέψη είναι η ρίζα κάθε μελλοντικής Κοσμογονίας και Θεογονίας. Προβάλλεται μέσω των ακτίνων της – Ιδεών της, και συμμετέχοντας σε όλα τα εκδηλωμένα προσδιορίζει και την κυριαρχία της πάνω τους. Η Ιδέα είναι η πηγή της αιτιότητας όλων των φαινομένων, για τούτο καθετί από το ελάχιστο έως το μέγιστο, θα πρέπει να εκφράζει αργά ή γρήγορα αυτό το θείο πρότυπο. Η ανατύπωση της Ιδέας στην αντικειμενικότητα είναι ο ύψιστος στόχος της ατομικής μας ζωής.

Ένα απόσπασμα από τη Μυστική Διδασκαλία αποδίδει παραστατικά την παρουσία της Θείας Σκέψης και τη διαδικασία της αφομοίωσής της από τους Λόγους-Δημιουργούς της εκδήλωσης:

«Μόλις το ΣΚΟΤΑΔΙ…. Εξαφανίζεται στη δική του περιοχή …. Αφήνοντας πίσω του μόνο τη θεία εκδηλωμένη Ιδεοπλασία του, η κατανόηση των δημιουργικών Λόγων ανοίγει και βλέπουν στον ιδεατό κόσμο (που μέχρι τώρα κρυβόταν μέσα στη θεία σκέψη) τις αρχετυπικές μορφές των πάντων και προχωρούν για να αντιγράψουν και να χτίσουν ή να μορφοποιήσουν πάνω σε αυτά τα μοντέλα μορφές εφήμερες και παροδικές….. Ο Δημιουργός…. γεννημένος μέσα στο λυκόφως της δράσης, πρέπει πρώτα να συλλάβει το σχέδιο, να αντιληφθεί τις ιδεατές μορφές που βρίσκονται θαμμένες μέσα στο στήθος της Αιώνιας Ιδεοπλασίας…» Μ.Δ. Ι, 380

Στο ίδιο έργο αναφέρεται ότι όλα τα φαινόμενα έχουν την έδρα τους στα «νοούμενα», στις Ιδέες κατά Πλάτωνα. Ο φαινομενικός κόσμος είναι μια αντανάκλαση του νοητού που είναι το πεδίο της ενότητας και της σοφίας. Ενώ η γνώση που αντιστοιχεί στον κόσμο των φαινομένων είναι σχετική και πεπερασμένη.

«Υπάρχει η ενεργός Δύναμη, η «Αιώνια Κίνηση της μεγάλης Πνοής» που αφυπνίζει τον Κόσμο στην αυγή κάθε καινούριας περιόδου, βάζοντάς τον σε κίνηση μέσω των δύο αντιθέτων Δυνάμεων, αναγκάζοντάς τον έτσι να γίνει αντικειμενικός στο πεδίο της Πλάνης. … Αυτή η δυαδική κίνηση μεταφέρει τον Κόσμο από το πεδίο του Αιώνιου Ιδεατού στο πεδίο της πεπερασμένης εκδήλωσης, ή από το πεδίο του νοουμένου σε εκείνο του φαινομένου.

Καθετί που υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρξει, ΥΠΑΡΧΕΙ αιώνια. Ακόμα και οι αναρίθμητες μορφές, οι οποίες είναι πεπερασμένες και φθαρτές μόνο στην αντικειμενική και όχι στην ιδεατή Μορφή τους. Υπήρχαν σαν Ιδέες στην Αιωνιότητα, και όταν πεθάνουν θα υπάρχουν σαν αντανακλάσεις. Ούτε η μορφή του ανθρώπου, ούτε η μορφή κανενός ζώου, φυτού ή ορυκτού δημιουργήθηκε ποτέ, αλλά μόνο σε αυτό το δικό μας πεδίο άρχισε να «γεννιέται», δηλαδή να αντικειμενοποιείται στην παρούσα υλικότητά της ή να επεκτείνεται από τα μέσα προς τα έξω, από την πιο λεπτή και υπεραισθητική ουσία, στη χονδροειδέστερη εμφάνισή της.» Μ.Δ. Ι, 282

Επίσης, αναφέρει ότι «καμιά μορφή δεν μπορεί να δοθεί σε τίποτα, είτε από τη φύση είτε από τον άνθρωπο, αν δεν υπάρχει ήδη το ιδεατό της πρότυπο στο υποκειμενικό πεδίο. Ακόμα, ότι καμιά τέτοια μορφή ή σχήμα δεν μπορεί να εισέλθει στη συνείδηση του ανθρώπου ή να αναπτυχθεί στη φαντασία του, η οποία να μην έχει κάποιο υπαρκτό πρωτότυπο τουλάχιστον κατά προσέγγιση.» Μ.Δ. Ι, 282 υπος.2

Τα Αρχέτυπα

Ο όρος αρχέτυπο, από το αρχή και τύπος δείχνει ότι είναι το πρότυπο που διαμορφώνει και καθορίζει όλους τους τύπους των μορφών που θα προκύψουν στο σύμπαν.

Είναι ένας γενετικός όρος που εκφράζει τα ιδεατά μοντέλα σύμφωνα με τα οποία διαμορφώνεται ο κόσμος της μορφής. Αυτό που ενώνει τον φυσικό κόσμο μας με το αρχέτυπο είναι το σύμβολο. Και αρχέτυπο είναι αυτό που ενώνει το σύμβολο με τη Θεία Ιδέα και τον δημιουργό της.

Στην ψυχολογία του Γιουνγκ το αρχέτυπο είναι μια μη συνειδητή ιδέα, ένα μοντέλο σκέψης, μια εικόνα κληροδοτημένη από τους προγόνους της φυλής μας και παρούσα στις ατομικές ψυχές μας. Στην περίπτωση αυτή το αρχέτυπο υπάρχει ως ένστικτο μέσα μας και ανήκει στο συλλογικό ασυνείδητο, του οποίου το περιεχόμενο είναι τα Αρχέτυπα.

Τα Ιερά Σύμβολα

Οι πρώτες σχηματικές ανακλάσεις των αυθύπαρκτων Ιδεών, γίνονται τα ιερά σύμβολα που είναι οι άμεσοι μεταδότες της αγάπης και της σοφίας. Το ιερό σύμβολο είναι το μέσο με το οποίο η Ιδέα διεισδύει στην ύλη, την εποπτεύει, την οργανώνει και την εξελίσσει σύμφωνα με τις θείες προδιαγραφές. Θα λέγαμε ότι είναι το σχήμα που παίρνει η Θεότητα ώστε να επικοινωνήσει με τον άνθρωπο. Είναι η σφραγίδα Της πάνω στην ύλη με την οποία δηλώνει την παρουσία Της και εξασφαλίζει την ισχύ Της. Οι μετέπειτα συνδυασμοί των ιερών συμβόλων δίνουν όλα τα σχήματα που υπάρχουν και αντιλαμβανόμαστε στο φυσικό μας πεδίο.

Τα ιερά σύμβολα που είναι τα πλησιέστερα προς τη θεία φύση και λέγονται και σφραγίδες, αποτελούν τη γλώσσα των θεογονιών, των κοσμογονιών, των ιερών γραφών, των θείων ασμάτων και των τελετουργιών.

Ο κύκλος, το κάθετο, ο σταυρός, το τρίγωνο, το τετράγωνο, το πεντάκτινο και το εξάκτινο είναι τα σχήματα-σύμβολα που χρησιμοποιούνται από τις θρησκείες και τις εσωτερικές παραδόσεις κάθε λαού. Πολλές φορές, λόγω άγνοιας, πιστεύουμε ότι τα σύμβολα της δικής μας πίστης είναι μοναδικά και ότι η χρήση τους είναι μόνο λίγων χιλιάδων ετών.

Η Αρχαία Σοφία βεβαιώνει ότι τα σύμβολα υπάρχουν παράλληλα με την πλανητική ζωή που είναι πολλών εκατομμυρίων ετών. Η έρευνα δε και η συγκριτική θρησκειών, μυήσεων και παραδόσεων αποδεικνύει ότι τα ιερά σύμβολα είναι κοινά σε όλους τους λαούς, παλαιούς και νέους και ότι η χρήση τους αποσκοπεί στο να ενεργοποιήσει το εσωτερικό αρχέτυπο και να σχηματίσει μια γέφυρα ανάμεσα στην πεπερασμένη ανθρώπινη και την αιώνια πνευματική φύση μας.

Ο Συμβολισμός

Ο συμβολισμός είναι η παγκόσμια εσωτερική γλώσσα. Χρησιμοποιήθηκε για να κρατήσει ζωντανή αλλά καλυμμένη την ιστορία της απόκρυφης καταγωγής μας, τη δημιουργία του κόσμου και του πλανήτη μας, τις γεωλογικές αναστατώσεις και μεταμορφώσεις, τη σχέση της γης μας με άλλους αστερισμούς του γαλαξία και κυρίως να δώσει και να διατηρήσει το μήνυμα της πνευματικής ζωής. Με κατάλληλους συμβολισμούς σχηματίζεται μια ιστορία που αποδίδει την εσωτερική κοσμογονία, τη θεογονία, τα πρόσωπα που μεταδίδουν την εσωτερική γνώση και αγωνίζονται για την πραγμάτωση των αρχέτυπων ιδεών στη γη. Ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Προμηθέας, ο Ορφέας, ο Αρτζούνα, ο Γκιλγκαμές, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, ο Όσιρις και η Ίσιδα, ο Μίνωας και τόσοι άλλοι ήρωες, νομοθέτες και προφήτες είναι πρωταγωνιστές μυθικών ιστοριών που μεταδίδουν την αιώνια σοφία και τον αγώνα που όλοι αυτοί οι Δάσκαλοι της ανθρωπότητας δίνουν για να προωθήσουν την εξέλιξή της.

Τα σύμβολα είναι παρόντα στους μύθους και τις παραδόσεις, και σε κάθε εποχή από την προϊστορική έως και σήμερα, είναι ο μοναδικός τρόπος να εκφραστούν αρχέτυπες έννοιες που αποτελούν τη βάση του σχηματισμού του σύμπαντος και υποδεικνύουν τον σκοπό της εξέλιξής του.

Το σύνολο των μύθων που υιοθετεί κάθε εθνική παράδοση για να μεταδώσει το υπερβατικό και να ερμηνεύσει φυσικά γεγονότα καθώς και τη φύση του σύμπαντος και της ανθρωπότητας, ανήκει στη μυθολογία.

Ο μύθος είναι μια παραδοσιακή ιστορία που αναφέρεται σε υπερφυσικά όντα και δυνάμεις, που αιτιολογούν ή δικαιώνουν κάτι σχετικό με κοσμογονία και ανθρωπογονία, κοινωνικά γεγονότα, θρησκευτική πίστη ή κάποιο φαινόμενο.

Οι μύθοι αναφέρονται στο μακρινό παρελθόν και στη δημιουργία του κόσμου. Αναφέρονται στους θεούς και τις ιστορίες περί αυτών, στους ήρωες και σε σπουδαίους σταθμούς της προϊστορικής ανθρωπότητας. Πολλές φορές χρησιμοποιούν αλληγορίες με χαρακτήρες ζώων.

Τα ίδια σύμβολα-αρχέτυπα χρησιμοποιούνται από τη λαϊκή παράδοση. Η λαϊκή παράδοση είναι ό,τι απομένει από τη δύναμη των συμβόλων. Οι έννοιες που εμψυχώνουν τα σύμβολα-μορφές που επαναλαμβάνονται σε ετήσια δρώμενα, αν και καλυμμένες από προλήψεις και άγνοια, εντούτοις ενεργοποιούν περιστασιακά το λανθάνον ιδεατό που υπάρχει έμφυτο στην ανθρώπινη φύση.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, το αρχέτυπο είναι η θεία σφραγίδα που αποτυπώνοντας πάνω στην ύλη την αρχή και τον τελικό σκοπό της εκδηλωμένης ζωής, είναι πανταχού παρόν είτε φανερά είτε καλυμμένα. Η παρουσία του στον κόσμο είτε ως ιερό σύμβολο είτε ως σύνθετο σχήμα που χρησιμοποιείται στην καθημερινότητά μας, ακτινοβολεί πολύ ή λίγο τη θεία ιδέα που είναι η αρχική του αιτία. Το αρχέτυπο ως πρώτιστο στοιχείο της εκδήλωσης και υπάρχον σε όλα τα φαινόμενα ως αρχική αιτία, υπάρχει και στην εσωτερική φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος ένα αντίγραφο του μακροκοσμικού αρχετύπου, γιατί είναι παιδί του Θεού, και υπάρχει κάτω από τις συνθήκες της φυσικής ζωής έως ότου εξομοιωθεί με το θείο του αρχέτυπο.

Η αφύπνιση του αρχέτυπου εν ζωή, γίνεται με τη βοήθεια του νόμου του κάρμα ή της αρμονίας και της μετενσάρκωσης, που είναι οι διαδοχικές επαναφορές της ατομικής ζωής στο φυσικό πεδίο. Κάθε ατομική επιλογή και δράση που δεν συνταιριάζει με τις αυθύπαρκτες αιώνιες Ιδέες, που είναι δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια, έχει τέτοιες συνέπειες που αναγκάζουν τον άνθρωπο να επανέρχεται στον ίδιο χωροχρόνο επαναληπτικά έως ότου η ατομική του ύπαρξη εφαρμόσει τον νόμο της παγκόσμιας αρμονίας ή της Θείας Ιδέας. Μετενσάρκωση είναι ο νόμος που φέρνει τον άνθρωπο στο γήινο σχολείο έως ότου εφαρμόσει την Ιδέα της δικαιοσύνης, της αδελφότητας και της υπηρεσίας προς τους άλλους.

Την αφύπνιση της λανθάνουσας Ιδέας επιδιώκει η θρησκεία και η μύηση. Τα δρώμενα και τα ακουόμενα με την επανάληψη των ιερών συμβόλων αποκαθιστούν το ρεύμα επικοινωνίας ανάμεσα στον Πλάστη και το πλάσμα του.

Τα σύμβολα είναι παγκόσμια και κοινά και ο καθένας μπορεί να επιλέξει κάποια, να τα φορτίσει με δικό του περιεχόμενο και να τα χρησιμοποιήσει. Η μη ορθή χρήση των αρχέτυπων συμβόλων χρεώνεται καρμικά στον χρήστη και όχι στο σύμβολο.

Η γλώσα των συμβόλων

Η Ιδέα ως ο προπλάστης της ατομικής συνείδησης και μορφής υπάρχει και αντικατοπτρίζεται στην πλάση. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο τα ηθικά πρότυπα υπάρχουν εν δυνάμει στα φαινόμενα αλλά κάθε κίνηση και σχήμα στο σύμπαν πραγματοποιείται σύμφωνα με την αρχετυπική του μήτρα.

Τα αρχέτυπα σύμβολα επομένως, που ο Πυθαγόρας τα προσδιόρισε με αριθμούς και γεωμετρικά σχήματα και θεωρήματα, δείχνουν τις συμμετοχές της σοφίας, της αρμονίας και της δικαιοσύνης στον σχηματισμό του κόσμου. Τα αρχέτυπα είναι μεν η βάση των σχημάτων του σύμπαντος αλλά και το υπόδειγμα των νόμων ηθικών και φυσικών που θα πρέπει να ακολουθήσει η ατομική ζωή για την εξέλιξή της. Ηθική είναι η πνοή του Παγκόσμιου Νόμου που θα πρέπει να εκφραστεί και να εφαρμοστεί σε πλανητικό και ατομικό επίπεδο. Το σύμβολο είναι ο σχηματικός φορέας του παγκόσμιου νόμου ή της θείας σκέψης στα επόμενα από το αρχετυπικό πεδία του κόσμου.

Έτσι τα μεν πρότυπα γεωμετρικά σχήματα γίνονται τα ιερά σχήματα, ενώ οι αρχέτυποι ήχοι μεταβάλλονται σε λέξεις δύναμης που στη Δύση λέγονται ψαλμοί και στην Ανατολή μάντραμ. Η επανάληψη και η εστίαση του νου πάνω στη λέξη δύναμης μπορεί να ενώσει τον ασκούμενο με την πνευματική εστία στην οποία ανήκει και από την οποία πηγάζει. Ένα μάντραμ είναι ένα σύνολο ήχων, συλλαβών ή λέξεων που η επανάληψή τους μπορεί να επηρεάσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και είτε διευκολύνει την επικοινωνία με σφαίρες πιο πνευματικές είτε μπορεί να σχηματίσει φαινόμενα στο αισθητό πεδίο. Και οι δύο περιπτώσεις εξαρτώνται από την ορθή εκφώνηση, από την προσωπική εξέλιξη και τον σκοπό.

Ασπ.Παπαδομιχελάκη

 

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στην εποχή μας, εποχή της εκλαϊκευσης του Αποκρυφισμού, ιδέες και γνώσεις που κάποτε κυκλοφορούσαν από το στόμα του Δασκάλου στο αυτί του προετοιμασμένου ηθικά και διανοητικά μαθητή, σήμερα συζητιούνται στα σαλόνια ακόμη και στα καφενεία.

Ιδέες όπως ο διαλογισμός και γνώσεις πρακτικές περί αυτού, σχολιάζονται ‘στο πόδι’. Οι προσωπικές απόψεις και πρακτικές απέχουν πολλές φορές ‘παρασάγγας’ από το ιερό αυτό σύστημα, ενώ η συμπεριφορά του ατόμου που λέει πως το εξασκεί, αποδεικνύεται εντελώς αντίθετη από εκείνη που η διαλογιστική τεχνική αυτοπροσδιορίζει.

Στον κόσμο μας υπάρχουν δύο τάσεις, οι οποίες και ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Η μία τάση είναι η πνευματική, αυτή που στρέφει τον άνθρωπο προς την παγκοσμιότητα και τη σοφία την κερδισμένη από τη συλλογική εμπειρία. Ενώ η άλλη είναι η υλική τάση, που έχει κέντρο το προσωπικό Εγώ και έχει επιδιώξεις προσωρινές, εγωιστικές και μόνο για την παρούσα ζωή. Σκοπός των επαναληπτικών ενσαρκώσεων πάνω στη γη είναι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτές τις δύο τάσεις και να υιοθετήσουμε τελικά την πνευματική.

Γι’αυτόν τον σκοπό, που είναι η υπαρξιακή μας τελειοποίηση, υπάρχουν οι Αρχάτ και οι Μύστες, και οι διδασκαλίες τους καθώς και οι τεχνικές που μας διδάσκουν, επιδιώκουν την ταχύτερη νοητική και πνευματική εκπαίδευσή μας. Ο Διαλογισμός είναι ένα πνευματικό σύστημα, μια πρακτική που χρησιμοποιεί ως πειραματικό εργαστήρι τον ίδιο τον άνθρωπο και του οποίου αποστασιοποιώντας τα προσωπικά στοιχεία, (φυσικά, ψυχικά και νοητικά) από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, τα μετατρέπει με τη σταθερότητα του νου και την έλξη της ανθρώπινης ψυχής προς τον Θείο Εαυτό, σε στοιχεία πνευματικά.

Ο Διαλογισμός είναι η κορωνίδα της αποστασιοποίησης από τις αισθήσεις, είναι το μέσο δια του οποίου ο συνειδητοποιημένος μαθητής καταφέρνει την προσέγγιση της Πνευματικής του Ψυχής. Είναι η μυστική ατραπός η περπατημένη ήδη από τους Λυτρωμένους. Τα χνάρια τους πάνω σ’αυτήν έγιναν για μας σκαλοπάτια μιας ανοδικής εξελικτικής κλίμακας και θα είναι τα  βήματά μας προς το Φως, αν και εφόσον τα  περπατήσουμε ορθά και με σειρά.

Η πορεία πάνω στην πνευματική ατραπό, τέλεια κωδικοποιημένη από τον σοφό Πατάντζαλι και αποδεκτή από κάθε αληθινό Διδάσκαλο, θεμελιώνεται πάνω στην υπερβατική καταγωγή της ανθρώπινης ψυχής, στην ύπαρξη του προσωπικού Εγώ ή της προσωπικότητας και στην ανάπτυξη της πνευματικής φύσης της ανθρώπινης Μονάδας, με τελικό σκοπό την επιστροφή της στον Θεϊκό Πυρήνα.

Σύμφωνα με τον Πατάντζαλι η μυστική πορεία στηρίζεται πάνω σε δύο γερά θεμέλια, που είναι α) η ηθική σχέση προς τους άλλους και β) η σχέση προς τον εαυτό μας. (Γιάμα και Νιγιάμα). Η ηθική, που είναι η εφαρμογή της αρετής, είναι το άρωμα της σοφίας και η έκφραση της πνευματικότητας στο φυσικό πεδίο.

Όπως η προσωπικότητα εκφράζεται με τον δικό της τρόπο κάτω από την επίδραση της άγνοιας και της χωριστικότητας, που οφείλεται στο προσωπικό Εγώ, έτσι και η ατομικότητα δηλαδή η πνευματική μας φύση έχει έναν τρόπο έκφρασης που διοχετεύεται μέσα από τον ωκεανό της Παγκόσμιας Αγάπης και Σοφίας. Η αρετή είναι η έκφραση της πνευματικής μας φύσης. Και αν ο σκοπός είναι να προσαρμο-στούμε στην πνευματική μας φύση, θα πρέπει πρωτίστως να γίνουμε ενάρετοι.

Φαίνεται δε ότι το να είναι κάποιος ενάρετος ή μη, εξαρτάται από μία και μόνη επιλογή του: αν θα διαλέξει για το καλό του συνόλου ή για το καλό του προσωπικού του εαυτού. Αν συμβεί το πρώτο, δηλαδή να επιλέγει κάποιος για το όφελος του συνόλου, τότε μόνο αρχίζει η πνευματοποίηση της προσωπικότητάς του.

Οι αρετές που είναι οι εκφράσεις της πνευματικής ψυχής γίνονται τα πρότυπα του ανθρώπου που θέλει να προσεγγίσει τον αληθινό του Εαυτό. Έννοιες και πράξεις που αποδίδουν δικαιοσύνη, αλήθεια, αλτρουϊσμό και υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο, ευγένεια, κατανόηση και ταπεινοφροσύνη, αποτελούν τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η συμπεριφορά του πνευματικού ανθρώπου.

Στην αντίθετη περίπτωση, που είναι η συμπεριφορά της προσωπικότητας, συμβαίνει το Εγώ να εκφράζεται με άξονα την ιδιοτέλεια και τον άκρατο εγωισμό. Για να ικανοποιεί το χωριστικό του Εγώ ο άνθρωπος επιδίδεται σε έναν αγώνα αυτοπροβολής και εξουσίας επί των άλλων και για να στηρίξει τις αδυναμίες της άγνοιάς του, γίνεται άδικος, ψεύτης, υποκριτής, φιλόδοξος, άπληστος, λάγνος και υπερφίαλος.

Θα λέγαμε ότι οτιδήποτε κρατά τον άνθρωπο δεμένο με τις αισθήσεις και αλυσοδένει την ανθρώπινη ψυχή στον κύκλο των μετενσαρκώσεων, είναι ενάντιο προς την αρετή και την πνευματικότητα. Επομένως η αποστασιοποίηση από τα όσα τροφοδοτούν την ικανοποίηση και τη χωριστικότητα του προσωπικού Εγώ, είναι ένας επιπλέον τρόπος για την καταστολή της ιδιοτελούς επιθυμίας, δηλαδή της χωριστικότητας.

Η ανθρώπινη συνείδηση αρχίζει να διακρίνει ανάμεσα στο Πνευματικό και το Υλικό, όταν διαθέτει έναν νου ‘έτοιμο να αγκαλιάσει το Σύμπαν’. Η επικοινωνία ανάμεσα στα δύο γίνεται διαμέσου του Αντασκαράνα που η Ε.Π.Μ. λέει ότι είναι «το μονοπάτι που βρίσκεται ανάμεσα στα θεία και τα ανθρώπινα Εγώ» (Άπαντα, τομ.ΧΙΙ, σ.633-4) και το οποίο δεν θραύεται εφόσον υπάρχει έστω και ένα πνευματικό στοιχείο για να υπηρετεί «ως ενωτικό νήμα» ανάμεσα στα δύο.

Ο πρώτος στόχος, λοιπόν, πριν ο μαθητής αρχίσει να διαλογίζεται συστηματικά, είναι να αντιληφθεί τις διαφορές ανάμεσα στο Κατώτερο και το Ανώτερο Εγώ και αφού τις εμπεδώσει και τις διακρίνει, να προσαρμόσει το κατώτερο προς το ανώτερο μέσω, α) αυτοπαρατήρησης και β) αποστασιοποίησης από τα πράγματα που ικανοποιούν το προσωπικό του Εγώ. Αν αυτό το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα δεν συνειδητοποιηθεί και δεν εφαρμοστεί, τότε ο αληθινός διαλογισμός είναι ανέφικτος. Μια προσέγγιση της προσωπικότητας προς το υπερβατικό με ένα υποσυνείδητο γεμάτο προσκολλήσεις και εγωιστικές επιδιώξεις, θα οδηγήσει σε δεινά που θα επηρεάσουν και το ψυχικό και το φυσικό σώμα και θα κρατήσουν σε απόσταση τον υποψήφιο από τον πνευματικό στόχο τόσο όσο θα προβλέπει το κάρμα για μια τέτοια κακή μεταχείριση της ιερής αυτής μεθόδου.

Ένα απόσπασμα από μια επιστολή του Μάχα-Τσοχάν (Επιστολές των Διδασκάλων, σ.478) λέει: «Όλοι μας πρέπει να απαλλαγούμε από το Εγώ μας, τον ψεύτικο, φαινομενικό εαυτό, να αναγνωρίσουμε τον αληθινό μας Εαυτό, σε μια υπερβατική θεία ζωή. Και αν δεν είμαστε εγωιστές, θα πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να δούν και οι άλλοι αυτή την αλήθεια και να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα του υπερβατικού Εαυτού, τον Βούδδα, τον Χριστό ή τον Θεό του κάθε προσευχόμενου.»

Η προετοιμασία για τον διαλογισμό μπορεί να γίνεται βάσει ενός σχεδιαγράμματος το οποίο δίνει η διαλογιστική τεχνική, αλλά κυρίως είναι πρακτική επί καθημερινής βάσης. Ο ασκούμενος παρατηρεί τη συμπεριφορά του και αν αυτή δεν συμφωνεί με το πνευματικό πρότυπο, το επισημαίνει και επιδιώκει να μην το επαναλάβει. Σίγουρα η εξομοίωση με το πνευματικό μας πρότυπο είναι μια πολύ δύσκολη και μακροπρόθεσμη κατάκτηση. Όμως, αυτός που πραγματικά έχει συνειδητοποιήσει τον σκοπό της ζωής, δεν σταματά την προσπάθεια.

«Θυμήσου, ω εσύ που πολεμάς για την ελευθερία του ανθρώπου, πως κάθε αποτυχία είναι και μια επιτυχία και κάθε αγνή προσπάθεια με τον καιρό κερδίζει την ανταμοιβή της. Σπέρματα άγια βλασταίνουν και αυξαίνουν αθέατα μες στην ψυχή του μαθητή. Οι μίσχοι τους ολοένα στερεώνονται με κάθε νέα δοκιμασία. Γέρνουν σαν τις καλαμιές, όμως ποτέ δεν σπάζουν, κι ούτε μπορούν ποτέ τους να αφανιστούν. Μα όταν σημάνει η ώρα, ανθίζουν….» (Η Φωνή της Σιγής, σ.62)

Γιάμα – η πειθαρχία, οι νόμοι, οι αρετές

• Όχι-βία
• Όχι-ψέμμα
• Όχι-απληστία
• Όχι-αισθησιασμό
• Όχι-προσκόλληση

 Νιγιάμα – η αυτοπαρατήρηση

• Αγνότητα
• Αυτάρκεια
• Άσκηση
• Αυτοεπίγνωση
• Αφοσίωση στο Ιδανικό
•  
• Blavatsky
•  
•  

ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΒΟΤΑΝΑ

ΑΓΧΟΣ: Ηρεμεί με βασιλικό, θυμάρι, μαντζουράνα.
ΑΔΥΝΑΜΙΑ (οργανισμού): Δεντρολίβανο, Μαντζουράνα, Φασκόμηλο, Πιπεριές.
ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΕΣ (εσωτερικές και εξωτερικές): Γλιστρίδα, δάφνη, βάλσαμο, Λουΐζα, απήγανος, αχίλλεα, βίνκα, δίκταμο, πεντάνευρο.
ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΕΣ (ερεθισμός): Δεντρολίβανο, δάφνη, απήγανος, φλόμος, κρεμμύδι, μελιτζάνα.  
ΑΜΥΓΔΑΛΙΤΙΔΕΣ: Οι ερεθισμένες από οποιοδήποτε λόγο αμυγδαλές θεραπεύονται με αγριμόνιο, δυόσμο, μέντα, θυμάρι, μαντζουράνα, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο.
ΑΝΑΙΜΙΑ: Θυμάρι, μελισσόχορτο, δεντρολίβανο, ντομάτα.
ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ: Χαμομήλι, θυμάρι, πανσές.
ΑΝΤΙΚΑΤΑΡΡΟΙΚΑ: Αγιόκλημα, αχίλλεα, βοράγο, λεβάντα, ονωνίδα, σάλβια, τίλιο, ρίγανη.
ΑΝΤΙΣΗΠΤΙΚΑ: Καλέντουλα, Αχιλλέα, βίνκα, δίκταμο, λεβάντα, μαντζουράνα, υπερικό, δεντρολίβανο, θυμάρι, τσάι βουνού, χαμομήλι.
ΑΣΘΜΑ: Αγριμόνιο, Αχιλλέα, βαλεριάνα, βάλσαμο, γαϊδουράγκαθο, δεντρολίβανο, ευκάλυπτος, σαμπούκος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, μαντζουράνα, μάραθο, μελισσόχορτο, ρίγανη, σέλινο, σκόρδο, τίλιο, χαμομήλι, ύσσωπος.
ΑΤΟΝΙΑ: Ιδιαίτερα για τη μυϊκή ατονία: Αχιλλέα, λεβάντα, φασκόμηλο, ρίγανη, μάραθος, σκόρδο, δάφνη, κορίανδρος, βασιλικός, δίκταμο.
ΑΫΠΝΙΑ: Βαλεριάνα, βάλσαμο, βασιλικός, δυόσμος, μέντα, ευκάλυπτος, λεβάντα, Λουΐζα, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, χαμομήλι, δεντρολίβανο.
ΑΥΤΙΩΝ (πόνοι): Βασιλικός, κολοκυθιά, κρεμμύδι, μελισσόχορτο, μολόχα, σκόρδο, χαμομήλι.
ΑΦΘΕΣ: Δεντρολίβανο, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΒΗΧΑΣ: Άσχετα με την αιτία που τον προκαλεί: αγριμόνιο, γλιστρίδα, βαλεριάνα, βασιλικός, γαϊδουράγκαθο, γλυκόριζα, ευκάλυπτος, σαμπούκο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μαντζουράνα, μολόχα, μάραθο, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο, αμάραντο.
ΓΑΣΤΡΙΤΙΔΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, βασιλικός, χαμομήλι, λουίζα, μολόχα, φασκόμηλο.
ΓΡΙΠΗ: Δεντρολίβανο, ευκάλυπτος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, μάραθος, σινάπι, φλαμούρι, σκόρδο.
ΔΕΡΜΑΤΟΠΑΘΕΙΕΣ (γενικά): Σαμπούκος, κρεμμύδι, λεβάντα, μάραθος, μελισσόχορτο, φασκόμηλο, θυμάρι, Λουΐζα, μαϊντανός, χαμομήλι, πικροδάφνη.
ΔΙΑΡΡΟΙΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, ευκάλυπτος, κρεμμύδι, Λουΐζα, πατάτα, σκόρδο, σέλινο.
ΔΥΣΕΝΤΕΡΙΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, βάλσαμο, καρυδιά, καστανιά, ροδιά, σκόρδο, βάλσαμο.
ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΕΣ: Αγριμόνιο, βασιλικός, σαμπούκος, καρπούζι, καστανιά, σκόρδο, τίλιο, αγριοτριανταφυλλιά, αγγούρι, ντομάτα.
ΔΥΣΜΗΝΟΡΡΟΙΕΣ: Απήγανος, Αχιλλέα, γαϊδουράγκαθο, δυόσμος, μέντα, θυμάρι, λεβάντα, Λουΐζα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΔΥΣΠΕΨΙΑ: Αγριμόνιο, βάλσαμο, βασιλικός, δυόσμος, μέντα, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, σκόρδο, χαμομήλι.
ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ: Βάλσαμο, κολοκυθιά, ευκάλυπτος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, πατάτα, χαμομήλι.
ΕΚΖΕΜΑΤΑ: Δεντρολίβανο, κελέντουλα, λεβάντα, μαϊντανός, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΕΝΤΟΜΟΑΠΩΘΗΤΙΚΑ: Τεύκριο, βασιλικός.
ΕΞΑΝΘΗΜΑΤΑ: Αγριμόνιο, γαϊδουράγκαθο, μολόχα, πατάτα.
ΕΠΙΠΕΦΥΚΙΤΙΔΕΣ (γενικά): Μαϊντανός, καλεντούλα.
ΖΑΛΑΔΕΣ: Άσχετα με την αιτία που τις προκαλούν: βάλσαμο, βασιλικός, δεντρολίβανο, λεβάντα, μαϊντανός, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, αγριοτριανταφυλλιά, χαμομήλι.
ΗΛΙΑΣΗ: Σαν πρώτες βοήθειες αφέψημα σαμπούκου.
ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ: Αγριμόνιο, βαλεριάνα, δεντρολίβανο, θυμάρι, λεβάντα, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, τίλιο και χαμομήλι.
ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΑ: Βάλσαμο, λεβάντα, αγριοτριανταφυλλιά.
ΚΑΛΟΙ: Βάλσαμο, καλέντουλα, μολόχα, πατάτα, σκόρδο.
ΚΟΛΙΚΟΙ (διάφοροι): Απήγανος, βάλσαμο, δυόσμος, καρυδιά, κρεμμύδι, κρόκος, μαντζουράνα, μέντα, μολόχα.
ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ: Αχιλλέα, σαμπούκο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μαντζουράνα, πατάτα, σινάπι, χαμομήλι.
ΛΟΞΙΓΚΑΣ: Βαλεριάνα, δυόσμος, μέντα, ρίγανη.
ΜΑΤΙΩΝ (ερεθισμοί): Καρπούζι, κρόκος, Λουΐζα. μαϊντανός, μάραθο, ραδίκι.
ΜΕΛΑΝΙΕΣ: Αγριμόνιο, βασιλικός, δεντρολίβανο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μάραθο, μελισσόχορτο, μολόχα, πατάτα, σινάπι.
ΜΥΤΗΣ (αιμορραγίες): Φλαμουριά.
ΜΩΛΩΠΕΣ: Αχιλλέα, αθανασία, βιόλα, πιπεριά (κόκκινη), βάλσαμο.
ΝΑΥΤΙΕΣ: Γαϊδουράγκαθο, κολοκυθιά, λεβάντα, μάραθο, ρίγανη.
ΟΡΕΚΤΙΚΑ: Αχιλλέα, βασιλικός, θυμάρι, κρεμμύδι, κρόκος, ραδίκι, σκόρδο.
ΠΛΗΓΕΣ: Μαλακώνουν με βιόλα, βίνκα, καλέντουλα.
ΠΟΝΟΔΟΝΤΟΙ: Δίκταμος, δυόσμος, σαμπούκος, θυμάρι, καρυδιά, κισσός, κρεμμύδι, λεβάντα, μαντζουράνα, μέντα, ρίγανη, σινάπι, χαμομήλι.
ΠΡΗΞΙΜΑΤΑ: Αγριμόνιο, μάραθος, μαντζουράνα, πατάτα, ραδίκι, σκόρδο, σινάπι, χαμομήλι, απήγανος.
ΠΥΡΕΤΟΙ: Αθανασία, βαλεριάνα, δίκταμο, ευκάλυπτος, καρπούζι, καστανιά, Λουΐζα, μαϊντανός, σέλινο, τίλιο, χαμομήλι.
ΣΤΟΜΑΧΙΚΑ: Αχιλλέα, κολοκυθιά, γαϊδουράγκαθο, δίκταμο, κορίανδρος, Λουΐζα, μιλισσόχορτο, ραδίκι. Συγκεκριμένα για τα έλκη: βάλσαμο, πατάτα, τσουκνίδα και για τις νευρώσεις: χαμομήλι.
ΤΟΝΩΤΙΚΑ (γενικά του οργανισμού): Βαλεριάνα, απήγανος, σινάπι, χαμομήλι, αθανασία, Αχιλλέα.
ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ ΕΝΤΟΜΩΝ: Αγριμόνιο, δυόσμος, θυμάρι, καρυδιά, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, μολόχα, μέντα, σκόρδο, φασκόμηλο.
ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΣ κοιλιάς: Βασιλικός, μάραθο, μελισσόχορτο, ρίγανη, σκόρδο, χαμομήλι.  
ΥΠΕΡΚΟΠΩΣΗ Δεντρολίβανο, κρεμμύδι, φασκόμηλο.
ΥΠΕΡΤΑΣΗ (γενικά): γλιστρίδα, δεντρολίβανο, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, σέλινο, σκόρδο.
ΥΠΟΤΑΣΗ: Δάφνη, θυμάρι, φασκόμηλο.
ΧΙΟΝΙΣΤΡΕΣ: Γαϊδουράγκαθο, καρυδιά, σέλινο.