Επιλέγοντας τη Μη-Βία στον 21ο αιώνα - Δρ. Άννα Αλόμες

Όσο και αν θέλουμε πολύ να επιτύχουμε μία αίσθηση ευτυχίας και γαλήνης, ο ταχύς ρυθμός της ζωής και του καθημερινού βαθμού αλλαγής μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε μπερδεμένοι, ως προς το εάν τελικά είναι δυνατό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο στον 21ο αιώνα. 

Θα ήθελα να παρουσιάσω μερικές παρατηρήσεις του ΟΗΕ σχετικά με τη σημερινή κατάσταση συγκρούσεων στον κόσμο και την ανάγκη να επιλεγεί μια μη βίαιη εναλλακτική λύση: «Πρόσφατα γεγονότα έχουν εξαπολύσει κύματα αλλαγής, με τις νέες τεχνολογίες της πληροφορίας και της επικοινωνίας, τους νέους παγκόσμιους κανόνες και θεσμούς, αλλά και την επιταχυνόμενη παγκόσμια οικονομική ένταξη. Με το τέλος του ψυχρού πολέμου, το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τοπίο αλλάζει γρήγορα και ριζικά. Αυτό το νέο πλαίσιο ανοίγει απαράμιλλες νέες ευκαιρίες. Εγείρει όμως επίσης, νέες απειλές για την ασφάλεια και ελευθερία του ανθρώπου. Οι μείζονες ένοπλες συγκρούσεις έφτασαν τις 55, το 1992, και σε αντίθεση με την εντύπωση πολλών, αργότερα μειώθηκαν. Ακόμα κι έτσι όμως, υπήρχαν 36 μεγάλες συγκρούσεις το 1998. Εκτιμάται ότι 5 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε εμφύλιες συγκρούσεις τη δεκαετία του 1990. Σε παγκόσμιο επίπεδο το 1998, υπήρχαν περισσότεροι από 10 εκατομμύρια πρόσφυγες και 5 εκατομμύρια εσωτερικά εκτοπισμένοι. Αρκεί ο αριθμός

των θανάτων και των μετακινήσεων για να αποδώσει σε μεγάλο βαθμό τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτές τις συγκρούσεις, με εκτεταμένους βιασμούς και βασανιστήρια. Όλα τα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους σε όλες τις χώρες θα πρέπει να είναι ο στόχος του 21ου αιώνα. Η Οικουμενική Διακήρυξη είχε αυτό το όραμα, περισσότερα από 50 χρόνια πριν. Ο κόσμος σήμερα έχει την επίγνωση, τους πόρους και την ικανότητα να επιτύχει αυτό το στόχο σε παγκόσμια κλίμακα.»(1) 

Σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι καλούνται να αναλογιστούν τις πιο σημαντικές απ 'όλες τις ανθρώπινες αξίες: τη συμπόνια, την καθολική ευθύνη, την ανοχή και την κατανόηση. Θα πρέπει να εξετάσουμε σε βάθος αυτές τις ποιότητες και να σημειώσουμε τον ρόλο του ατόμου στο κοινωνικό μετασχηματισμό, τη σχέση μεταξύ του ανθρώπινου νου και της ανθρώπινης δράσης, και την επείγουσα ανάγκη σε έναν κόσμο απειλής και φόβου να προχωρήσουμε προς ένα υψηλότερο επίτευγμα. Η ανάπτυξη ενός μη- βίαιου νου είναι, όχι μόνο δυνατή, αλλά γίνεται ένα ουσιαστικό συστατικό για την επείγουσα κατεύθυνσή μας προς την επίτευξη της ειρήνης σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι ένας στόχος που μπορεί να επιτευχθεί από ένα άτομο στη χρονική διάρκεια μιας ζωής, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη ιδιαίτερη εκπαίδευση και μπορεί να ξεκινήσει για την επίτευξή του άμεσα - αν και η πρακτική εφαρμογή θα απαιτήσει χρόνο και προσπάθεια. 

Στα οφέλη για το άτομο περιλαμβάνονται, η επίτευξη ενός άμεσου αισθήματος ηρεμίας, τα μειωμένα επίπεδα άγχους και απογοήτευσης, μία αυξημένη αίσθηση ευζωίας και υποκειμενικής αξίας, αλλά και η ικανότητα και η πραγματική επιθυμία να βοηθήσει τους άλλους. Το πέρασμα προς αυτή τη νέα κατάσταση έχει θετικό αντίκτυπο στην οικογένεια, στον χώρο εργασίας και στην κοινότητα γενικά. Θα υποστηρίξω εδώ, ότι η ανθρώπινη εξέλιξη είναι ένα έργο σε πρόοδο, και προκειμένου να προοδεύσει το ανθρώπινο είδος, πρέπει να απομακρυνθεί από την άσκηση της βίας και να κατευθυνθεί προς τη μη-βία. 

Θα πρέπει να εξετάσουμε την ανάγκη για την ύπαρξη ενός μη-βίαιου νου εξετάζοντας το υπάρχον παγκόσμιο πλαίσιο - το πεδίο της απειλής και τις εκδηλώσεις βίας (συμπεριλαμβανομένων, της τρομοκρατίας και της αλληλοκτόνου βίας, της βίας κατά προσώπου, βιασμούς και βασανιστήρια ως όργανα πολέμου καθώς και τον αντίκτυπο στις γυναίκες και τα παιδιά). Ο κόσμος ψάχνει για ελπίδα και πρόοδο, αλλά φαίνεται να είναι πιο ανασφαλής από ποτέ. Οι θανατηφόρες συγκρούσεις έχουν γίνει προεξέχον χαρακτηριστικό της μεταβατικής περιόδου από τον Ψυχρό Πόλεμο στον 21ο αιώνα. 

Με πάνω από 30 ενεργές εσωτερικές συγκρούσεις και ακόμα περισσότερες πιθανές εστίες κρίσης μέσα και μεταξύ των κρατών, η διεθνής κοινότητα διερωτάται με αγωνία εάν, και με ποιο τρόπο, αυτές οι πολύνεκρες συγκρούσεις μπορούν να προληφθούν. 

Ψάχνοντας για μία απάντηση στα ερωτήματα αυτά, η έκθεση της Επιτροπής Carnegie με τίτλο «Προλαμβάνοντας μία Αιματηρή Σύγκρουση» [NY 1997] κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: «μία αιματηρή σύγκρουση δεν είναι αναπόφευκτη. Η αναγκαιότητα της πρόληψής της είναι ολοένα και πιο επιτακτική, και η πρόληψή της είναι δυνατή». Η έκθεση υποστηρίζει ότι η πρόληψη των θανατηφόρων συγκρούσεων, «είναι μακροπρόθεσμα, πολύ δύσκολη πνευματικά, τεχνικά και πολιτικά, ώστε να αποτελεί ευθύνη ενός μόνο ιδρύματος ή μίας κυβέρνησης, ανεξάρτητα από το πόσο ισχυρά μπορεί να είναι. Δυνατά σημεία πρέπει να συνδυαστούν, ευθύνες να κατανεμηθούν, και η εργασία να διαμοιραστεί μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων». Και θα υποστηρίξω εδώ, ότι στην πραγματικότητα αποτελεί ευθύνη και του καθενός από εμάς. Ο Δαλάι Λάμα, θρησκευτικός ηγέτης του Θιβέτ που κέρδισε το Νόμπελ ειρήνης, σε μια πρόσφατη πραγματεία του στη Σκωτία (2), αναφέρθηκε στο γεγονός ότι όλες οι όψεις της ζωής μας, τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι αλληλένδετες, και ως εκ τούτου, η ευθύνη για την προώθηση μιας πολιτισμένης κοινωνίας εμπίπτει στην αρμοδιότητα του κάθε ατόμου, και είπε: 

«Η τελική ευθύνη για την αλλαγή βρίσκεται μέσα στον εαυτό μας». 

Πίσω από τις επιφανειακές διαφορές εμπειρίας στην ζωή, το χρώμα του δέρματος, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και το πολιτιστικό υπόβαθρο, όλοι προσπαθούμε για μια ευτυχισμένη ζωή απαλλαγμένη από πόνο και άγχος, όλοι μας θλιβόμαστε από τις πρόσφατες βίαιες ενέργειες στον κόσμο. 

Καθώς ο εικοστός αιώνας έχει καταγραφεί ως ο πιο βίαιος στην ιστορία της ανθρωπότητας, η σύγκρουση θα είναι πάντα ανάμεσά μας, και στο εικοστό πρώτο αιώνα πρέπει να συνθλίψουμε αυτό το πρότυπο, και να μάθουμε τις δεξιότητες που απαιτούνται για την επίλυση των συγκρούσεων δίχως βία. Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να εξετάσουμε την ηθική βάση της βίας και της μη-βίας.  Η βία και η μη-βία έχουν τη ρίζα τους στο νου του ατόμου και είναι οι τρόποι παραγωγής ενός μη βίαιου νου που μας παρέχουν σήμερα τον τρόπο για να προχωρήσουμε μπροστά με ελπίδα. Εξαρτάται αποκλειστικά από το κάθε άτομο, αν θα αποκριθεί στους άλλους με βίαιες ή μη-βίαιες ενέργειες. Μέσω μερικών από τα

πολλά παραδείγματα που μας παρέχονται από τα προσωπικά μας είδωλα ειρήνης στον 21ο αιώνα, βλέπουμε ότι η βία δεν περιορίζεται στη σωματική δύναμη, παρά έχει επιδέξιες προεκτάσεις στη σκέψη, τον λόγο και τις προθέσεις. Μπορούμε να ενεργήσουμε αμέσως επάνω σε αυτό το γεγονός για να κάνουμε αλλαγές στην κοινωνία και στον εαυτό μας. Δεν μπορούμε από τη μία πλευρά να καταδικάζουμε, με βάση τη λογική, τις πράξεις βίας που προέρχονται από αυτούς που θεωρούνται «εχθροί» μας, και από την άλλη να επιχειρούμε να δικαιολογήσουμε αυτές των «φίλων» μας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για την ίδια βίαιη δράση και όλες προκαλούν ζημιά. Πρέπει να εργαστούμε για την αντιμετώπιση των αιτιών της βίας, όπως τη δυσανεξία της διαφοράς, το μίσος, τον θυμό, τη θρησκευτική και πολιτιστική μισαλλοδοξία, τον τυφλό εθνικισμό, την περιβαλλοντική υποβάθμιση και την οικονομική ανισότητα (3). Ο ρόλος σας στη λήψη των μικρών βημάτων που πρέπει να γίνουν προς την ανοχή και την οικοδόμηση της ειρήνης είναι ζωτικής σημασίας.

Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, ο αριθμός των οικοδόμων της ειρήνης που εργάζονται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, σε τόπους με εθνικές και εμφύλιες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο, έχει πολλαπλασιαστεί. Η συνεισφορά των πολιτών για την επίλυση των συγκρούσεων της εποχής μας, είτε αυτοί προσφέρουν από χαμηλά στρώματα, είτε από υψηλά, δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Εκκλησίες, γυναικείες οργανώσεις, τα μέσα ενημέρωσης και επιχειρήσεις, έχουν όλα δείξει τις δυνατότητές τους για την οικοδόμηση της ειρήνης. Με τον ίδιο τρόπο, ο ρόλος της εκπαίδευσης, των τεχνών και του αθλητισμού, αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο. Η πολυδιάστατη διπλωματία ανθεί παρέχοντας ένα σημαντικό λόγο για την ελπίδα ύπαρξης ενός πιο ειρηνικού κόσμου. 

«Αυτή η ελπίδα είναι ενσωματωμένη, [όπως ο Τζον Πολ Λέντερατς, ένας από τους στοχαστές για την εδραίωση της ειρήνης και της συμφιλίωσης, γράφει] στην ανθεκτικότητα των ανθρώπων ... που παρά τα εμπόδια και τη βία δεκαετιών, συνεχίζει να κάνει βήματα προς μια ειρηνική συνύπαρξη». Η ελπίδα είναι επίσης ενσωματωμένη στο γεγονός ότι το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, αν και γεμάτο από βίαιες συγκρούσεις, εμφανίζει τη πιο γόνιμη πρόοδο των δραστηριοτήτων μετασχηματισμού προς τη μη-βία, συστηματικά γνωστοποιούμενη, στην ανθρώπινη ιστορία, θέτοντας τις βάσεις για μια πιθανή μοναδικότητα της οικοδόμησης της ειρήνης στον 21ο αιώνα. 

Πρέπει να εξετάσουμε την ιδέα της μετακίνησης μακριά από τη βία και προς την πρακτική της μη-βίας, και να λάβουμε σοβαρά υπόψη την πρακτικότητα της επίτευξης μιας μη-βίαιης κοινωνίας. Πολλές αντιλήψεις θα υποστηρίξουν αυτές τις ιδέες: Πρώτον, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η βία δεν διαρρέει μέσω του συστήματος κλιματισμού, αλλά ξεκινά μέσα στο ανθρώπινο νου. Μπορεί να γίνει αντιληπτή στον καθένα μας, στη σκέψη, τον λόγο και τις φυσικές μας δράσεις. Δεν μπορούμε άμεσα να δημιουργήσουμε, ούτε την παγκόσμια ειρήνη, ούτε έναν αντίκτυπο στη βία που υφίστανται οι πρόσφυγες. Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε αυτή τη στιγμή, ενδυναμωμένο από αυτή την κατανόηση, είναι το ξεκίνημα της διαδικασίας για τη δημιουργία ενός ήρεμου και γαλήνιου νου για τους εαυτούς μας, και στη συνέχεια να εξετάσουμε την αλληλεπίδραση με άλλους. Ενώ μπορούμε να αρχίσουμε εύκολα, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η μείωση της βίας στο νου μπορεί να είναι ένα δύσκολο έργο που απαιτεί θάρρος και αποφασιστικότητα. Το καθήκον της ανάπτυξης ενός μη βίαιου νου θα πρέπει να θεωρηθεί ως μέρος μιας αδιάλειπτης ροής που αντανακλά μια αδιάσπαστη παράδοση τεσσάρων χιλιάδων χρόνων ανθρώπινης ιστορίας. 

Όταν ξεκινήσουμε αυτή τη διαδικασία μπορούμε άμεσα να παρατηρήσουμε ατομικά οφέλη. Είμαστε πραγματικά πιο ευτυχισμένοι, πιο χαλαροί, τα βουνά της απογοήτευσης και των βασάνων αρχίζουν να μετατρέπονται σε λοφίσκους, και οι άνθρωποι με τους οποίους αλληλεπιδρούμε, επίσης, αρχίζουν να αισθάνονται το όφελος. Μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε τα κοινωνικά οφέλη που παρουσιάζουν μαζική κοινωνική αλλαγή τα τελευταία 100 χρόνια: ο 20ος αιώνας - ο οποίος γνώρισε μαζικές κρίσεις οργανωμένης βίας με τη μορφή δύο παγκοσμίων πολέμων, 50 ετών Ψυχρού Πολέμου και αμέτρητων ένοπλων εξεγέρσεων και επαναστάσεων - ήταν επίσης ο αιώνας στον οποίο, ο οργανωμένος μη-βίαιος αγώνας τέθηκε σε εφαρμογή ως μία δύναμη ικανή να μετατρέψει τις κοινωνίες και την ιστορία, από την Αγία Πετρούπολη το 1905 μέχρι την Πορτοκαλί Επανάσταση στην Ουκρανία το 2005. 

Όπως είπε κάποτε και ο Μαχάτμα Γκάντι:

«Πρέπει εμείς οι ίδιοι, να είμαστε η αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε, και όχι το σκοτάδι που θέλουμε να αφήσουμε πίσω».

ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΥΠΑΤΙΑ

---

Ο Δρόμος της Αρετής -Ασπασία Παπαδομιχελάκη

Η Ηθική φιλοσοφία είναι ο κλάδος της επιστήμης, της θρησκείας και της μύησης που αναφέρεται στις έννοιες του καλού και του κακού, του ορθού και του λάθους, του δικαίου και του αδίκου. Η αρχαία σοφία υποστηρίζει ότι ο Κόσμος δεν είναι μόνον ορατός και υλικός αλλά κυρίως ενεργειακός και ηθικός, και επισημαίνει ότι η πρακτική των ηθικών αρχών στην καθημερινότητα ξετυλίγει «τις λανθάνουσες Θείες δυνάμεις του ανθρώπου». Ήθος είναι η τέχνη, του να πράττεις δίχως να προκαλείς πόνο στους άλλους και το αποτέλεσμα αυτής της δράσης σε απελευθερώνει από τις επόμενες αιτίες του πόνου. Η εφαρμογή του ήθους και των αρετών του, είναι η τέχνη της σποράς του καλού κάρμα. 

Στο Κλειδί της Θεοσοφίας, λέει: 

«Αυτή είναι [η ηθική] η ουσία και ο αφρός των παγκόσμιων ηθών, συγκεντρωμένη από τις διδασκαλίες των παγκόσμιων μεγάλων μεταρυθμιστών. Όμως, θα την βρείτε να αντιπροσωπεύεται από τον Κομφούκιο και τον Ζωροάστρη, τον Λάο-Τσε και το Μπαγκαβάτ-Γκιτά, τους κανόνες του Βούδα και του Ιησού της Ναζαρέτ, ….. όπως επίσης από τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τα σχολεία τους.»

Ο ανθρώπινος νους προέρχεται από τον Θείο Νου και η ψυχή του είναι μια ακτίνα της Παγκόσμιας Ψυχής που τρέφεται και ζει από ηθικούς Νόμους που εκδηλώνονται ως Αρετές. 

«Ό,τι ήταν μεγάλο, γενναιόδωρο, ηρωϊκό, τον παλιό καιρό δεν ήταν μόνο θέμα συζήτησης και κηρύγματος από τoυς άμβωνες όπως συμβαίνει στην εποχή μας, αλλά ήταν επίσης πράξη που μερικές φορές εφαρμοζόταν από ολόκληρα έθνη» (Θ.Κλ., σ.226)

• Τι είναι Αρετή

Αρετή είναι το απόσταγμα της θείας ηθικής. Είναι αυτό που υπάρχει στον πυρήνα της ΜΙΑΣ ΑΡΧΗΣ και συνδέει το ΕΝΑ με τα Πολλά. Για τον Πλάτωνα αρετή είναι αυτό που πράττουν οι άνθρωποι όταν τιμούν το Αγαθό. Η εφαρμογή των αρετών αποσκοπεί στην πνευματική ολοκλήρωση. Επακόλουθο της εφαρμογής τους είναι μια ζωή στη γη χαρούμενη, ήρεμη, δίχως τύψεις και με προοπτικές «ευτυχίας». Ευτυχία είναι η καλή τύχη που είναι το αποτέλεσμα των ηθικών μας δράσεων που φέρνει την καλή επαναγέννηση και την αρμονία στη ζωή μας. 

• Ήθος και Ηθική

Ο φιλόσοφος που προσπαθεί να ερμηνεύσει την έννοια του όρου «ήθος» ερευνά τις αρχές της φιλοσοφίας, ενώ ο ηθικολόγος είναι αυτός που ερμηνεύει την ανθρώπινη συμπεριφορά με έναν κατηγορηματικό τρόπο επηρεασμένο από τις δικές του προθέσεις. Κατά την εγκυκλοπαίδεια Webster, το «ήθος» αφορά στο κίνητρο και τον χαρακτήρα. Η «ηθική» είναι πιο περιορισμένος όρος γιατί δίνει έμφαση στον τρόπο, στο έθιμο και τη συνήθεια. 

Ο Σωκράτης, ένας πραγματικά ηθικός άνθρωπος και δάσκαλος της ηθικής, θεωρήθηκε από την κοινωνία του «ανήθικος». Συνήθιζε να λέει ότι ο άνθρωπος δεν ήταν εκούσια κακός και ότι το κακό είναι αποτέλεσμα της άγνοιας. Η προσωπική ηθική, δηλαδή ο κομφορμισμός, είναι το κακέκτυπο που παρουσιάζεται όταν και όσο το άτομο απέχει από την Αλήθεια. Και είναι αυτό ηαιτία των συμφορών ανάμεσα στις προσωπικότητες, στους λαούς, στα έθνη και τις φυλές. Αυτό το χάσμα ανάμεσα στο Ήθος και την ηθικολογία καλύπτεται από την εξέλιξη η οποία προοδευτικά μέσω του κάρμα, της μύησης και της επαυξανόμενης εσωτερικής γνώσης διαλύει τις πλάνες και αναδεικνύει τον πνευματικό στόχο της ζωής και την πραγμάτωσή του. 

Για τον Πλάτωνα οι Νόρμες (οι Ιδέες) του Αγαθού είναι το ύψιστο αντικείμενο της γνώσης-σοφίας. Επισημαίνει ότι η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η ισότητα, το κάλλος, προέρχονται και είναι σπέρματα του Αγαθού και ότι υπάρχουν αιώνια. Η ύπαρξη αυτών των Ιδεών στο «είναι» μας και η δύναμή τους που προβάλλεται μέσω του προοδευτικού εξαγνισμού της προσωπικότητας ονομάζεται «ήθος» και «φωνή της συνείδησης». 

• Τα Ηθικά Πρότυπα

Δεν υπάρχει θρησκεία, εσωτερική διδασκαλία και απόκρυφο σύστημα που να μην αναφέρεται στα ηθικά πρότυπα, στις πασίγνωστες αρετές. Τα ηθικά αρχέτυπα κοσμούν και εμποτίζουν τον εκδηλωμένο κόσμο με τη σοφία τους και είναι οι νόρμες βάσει των οποίων κάθε ον οφείλει να πορευτεί, να εξελιχθεί και να μετατραπεί σε θείο ον. 

Η Θεοσοφία είναι ουσιαστικά θεία ηθική. Πιστεύει και προτείνει την αποδοχή και την κατανόηση προς όλα τα όντα και τις καταστάσεις του κόσμου, εφόσον ό,τι γίνεται θα πρέπει να είναι για το καλό και την ευεργεσία των άλλων και όχι του προσωπικού εαυτού. Όπως αναφέρθηκε ήδη ανάμεσα στο ήθος και την εκάστοτε ηθική υπάρχει μια μεγάλη διαφορά, με το πρώτο να αντιπροσωπεύει την Ιδέα, ενώ το δεύτερο να εκφράζει την Ιδέα περιτυλιγμένη και χαμένη κάτω από τα πέπλα των προσωπικών αξιών. 

Μελετώντας κανείς και εμβαθύνοντας στα νοήματα της Μυστικής Δοξασίας, πείθεται ότι η δικαιοσύνη και η ανιδιοτέλεια είναι οι μόνοι δρόμοι που ακολουθώντας τους μπορεί κάποιος να επιστρέψει στην Κοιλάδα του Φωτός από την οποία αρχικά πήγασε. Η αρετή είναι ο δρόμος της επιστροφής προς τη ρίζα μας και πραγματοποιείται αυτή η επιστροφή ξεκινώντας πρώτα με την υπακοή μας προς τον θείο νόμο και αργότερα με την αυτοσυνειδητή προσαρμογή μας προς αυτόν. Αυτός ο ΝΟΜΟΣ προσδιορίστηκε από τον Βούδα ως «η πραγματοποίηση της Αλήθειας» και από τη Σύγχρονη Θεοσοφία ως «Η Ενότητα της Ζωής». 

• Τα Εμπόδια 

Η ζωή μας στον φυσικό κόσμο κυριαρχείται από την αίρεση της χωριστότητας και φυσικά της πλάνης. Αυτό σημαίνει ότι το ανθρώπινο εγώ, βυθισμένο στις προσωπικές του ψευδαισθήσεις και τυφλωμένο από την πλάνη, χάνει την επαφή του με το αιώνιο και το αληθινό. Αν δεχτούμε ότι η Αλήθεια είναι αιώνια και το ψευδές προσωρινό, θα πρέπει να ερευνήσουμε ποιές είναι οι αιτίες που μας εγκλωβίζουν στο τελευταίο. Σύμφωνα με την αρχαία σοφία, η πρώτη αιτία της ανθρώπινης πλάνης θεωρείται η άγνοια του «μικρού εγώ», καθώς με την πτώση του στον βυθό της ύλης, περιτυλίγεται από πυκνότερα πέπλα ύλης και έτσι χάνει την ανάμνηση της θείας καταγωγής του. 

Ο άνθρωπος είναι ένας σπινθήρας από τον ωκεανό του Φωτός, ένα άτμητο τρίμα του που λέγεται «μονάδα». Η «μονάδα» εμπίπτει μέσω προβολών της στο σύμπαν και οι προβολές της καλύπτονται με την ύλη των πεδίων που διέρχεται. Ο τελικός σκοπός της εξέλιξης, είναι η μονάδα να επανέλθει στην αρχική πηγή, αφού προηγουμένως εκφράσει τις θείες εγγενείς της δυνατότητες πάνω στην ύλη των διερχόμενων υπ’ αυτής συμπαντικών πεδίων. Ο λόγος που οι μονάδες εμπίπτουν στην εκδήλωση είναι ότι διαμέσου αυτού δοκιμάζουν τις μυριάδες εμπειρίες που τις κάνει σοφές και ώριμες ώστε να εκφράζουν τα θεία εγγενή σπέρματα σε όποιο πεδίο του κόσμου κι αν βρίσκονται. Σκοπός της εξέλιξης που είναι έκφραση της Θείας Σκέψης, είναι οι μονάδες από πνευματικά έμβρυα να μετατρέπονται σε θείες αυτοσυνειδητότητες. 

Η ζωή της μονάδας στο σύμπαν ονομάζεται «Κύκλος της Ανάγκης ή Ταξίδι του Προσκυνητή» και είναι η παρουσία της ατομικής ζωής διαμέσου όλων των πεδίων της δημιουργίας, των βαθμών συνειδητότητας και των ειδών της εκδήλωσης, από το ελάχιστο άτομο της φυσικής εξέλιξης έως τον ύψιστο των Αρχαγγέλων, με σκοπό την κατάκτηση της θείας αυτό-συνειδητότητας μέσω ατομικής επιλογής, προσπάθειας και εμπειρίας. Η «μονάδα» όπου κι αν βρεθεί στη διάρκεια του ταξιδιού της, έχει στον πυρήνα της τον ίδιο πάντοτε σπινθήρα που ήταν, όταν συνυπήρχε μαζί με τις μυριάδες άλλες μονάδες στον ωκεανό του Φωτός. Όταν εμπίπτει στον κύκλο της Ανάγκης, τα πέπλα που φορά για να γλιστρήσει προς τον βυθό της αντικειμενικότητας, την αποκόπτουν από τη συνύπαρξη και το αίσθημα της αγάπης προς τις αδελφές μονάδες της. Το ανθρώπινο εγώ, όταν εμφανίζεται στον φυσικό κόσμο, πέντε βασικές αιτίες το καθηλώνουν στον κόσμο των αισθήσεων. Αυτές είναι: 

• Άγνοια

• Χωριστικότητα

• Ικανοποίηση για ό,τι ευχαριστεί το εγώ και άπωση απ’ ό, τι το δυσαρεστεί • Προσκόλληση σε ό,τι το ευχαριστεί. 

• Φόβος του θανάτου για ό,τι πρόκειται να χάσει, (φυσικό σώμα, αποκτήματα φυσικά, συναισθηματικά, νοητικά)

Αυτές οι αιτίες ταλανίζουν το εγώ, το οποίο με τη βοήθεια του κάρμα και της μετενσάρκωσης, μαθαίνει προοδευτικά να διακρίνει την εσωτερική πραγματικότητα από την πλάνη και προσαρμοζόμενο στον θείο νόμο επιδιώκει την εφαρμογή του και στον εαυτό του και στην ανθρωπότητα, της οποίας έχει πια κατανοήσει ότι αποτελεί ένα μέρος. Η ταύτιση όμως του «μικρού εγώ» που θεωρεί τον εαυτό του μοναδικό και ξεχωριστό απ’ όλα γύρω του, ανοίγει το «κουτί της Πανδώρας» και γεννάει τις προσωπικές διεκδικήσεις του που αναγνωρίζονται ως ελαττώματα. Αυτά είναι ο εγωϊσμός, η ιδιοτέλεια, η αδικία, η βία, η ανταγωνιστικότητα, η απληστία, το ψέμμα, η εξουσιομανία, ο θυμός, η ραδιουργία, η λαγνεία και ό,τι προκαλείται από το μεγάλο κακό της προσωρινής ικανοποίησης. Η Αυτογνωσία, ένας τρόπος που βοηθάει να διαπιστώνει κανείς τα ελαττώματά του και να τα ελέγχει συγκρίνοντάς τα με τις αρετές, επισημαίνει πως η υπέρβαση του «μικρού εγώ» πετυχαίνει μόνο διαμέσου της ενάρετης ζωής. Γιατί; Γιατί οι αρετές είναι η φύση του πνευματικού Εαυτού μας.

Για να αντιστρατευτεί κανείς στα ελαττώματα κι αυτό να γίνει αυτοσυνειδητά και όχι μόνο κάτω από την αναγκαστική πίεση του κάρμα, ο ασκούμενος μαθητής θα πρέπει να αντιστρατεύει το προτέρημα στο ελάττωμα και να το εφαρμόζει σταθερά. Τα ελαττώματα είναι πολλά, άλλα εμφανή και άλλα κρυμμένα, και μόνον ο καθένας μόνος του, αν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, τα εντοπίζει και τα παλεύει αν το αποφασίσει. Στην περίπτωση που κάποιος ακολουθεί τον τρόπο της αυτοβελτίωσης με σκοπό την υπέρβαση του προσωπικού εγώ, θα πρέπει να επιμένει στη μείωση έως και την απάλειψη των ελαττωμάτων του. Εξαγνισμός είναι ο όρος που χρησιμοποιείται στην αυτογνωσία που επισημαίνει το άνοιγμα της ατραπού προς τον Ανώτερο Εαυτό. 

• Ο Εξαγνισμός

Σύμφωνα με τον Πατάντζαλι η μυστική πορεία στηρίζεται πάνω σε δύο γερά θεμέλια, που είναι α) η ηθική σχέση προς τους άλλους και β) η σχέση προς τον εαυτό μας. (Γιάμα και Νιγιάμα). Η ηθική, που είναι η εφαρμογή της αρετής, είναι το άρωμα της σοφίας και η έκφραση της πνευματικότητας στο φυσικό πεδίο. Όπως η προσωπικότητα εκφράζεται με τον δικό της τρόπο κάτω από την επίδραση της άγνοιας και της χωριστότητας, που οφείλεται στο προσωπικό Εγώ, έτσι και η ατομικότητα δηλαδή η πνευματική μας φύση έχει έναν τρόπο έκφρασης που διοχετεύεται μέσα από τον ωκεανό της Παγκόσμιας Αγάπης και Σοφίας. Η αρετή είναι η έκφραση της πνευματικής μας φύσης. Και αν ο σκοπός είναι να προσαρμοστούμε στην πνευματική μας φύση, θα πρέπει πρωτίστως να γίνουμε ενάρετοι. 

Φαίνεται δε ότι το να είναι κάποιος ενάρετος ή μη, εξαρτάται από μία και μόνη επιλογή του: αν θα διαλέξει για το καλό του συνόλου ή για το καλό του προσωπικού του εαυτού. Αν συμβεί το πρώτο, δηλαδή να επιλέγει κάποιος για το όφελος του άλλου ή του συνόλου, τότε μόνο αρχίζει η πραγματική πνευματοποίηση της προσωπικότητάς του. 

Οι αρετές που είναι οι εκφράσεις της πνευματικής ψυχής γίνονται τα πρότυπα του ανθρώπου που θέλει να προσεγγίσει τον αληθινό του Εαυτό. Έννοιες και πράξεις που αποδίδουν δικαιοσύνη, αλήθεια, αλτρουϊσμό και υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο, ευγένεια, κατανόηση και ταπεινοφροσύνη, αποτελούν τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η συμπεριφορά του πνευματικού ανθρώπου. Στην αντίθετη περίπτωση, που είναι η συμπεριφορά της προσωπικότητας, συμβαίνει το Εγώ να εκφράζεται με άξονα την ιδιοτέλεια και τον άκρατο εγωισμό. Για να ικανοποιεί το χωριστό Εγώ του, ο άνθρωπος επιδίδεται σε έναν αγώνα αυτοπροβολής και εξουσίας επί των άλλων και για να στηρίξει τις αδυναμίες της άγνοιάς του, γίνεται άδικος, ψεύτης, υποκριτής, φιλόδοξος, άπληστος, λάγνος και υπερφίαλος.  

Θα λέγαμε ότι οτιδήποτε κρατά τον άνθρωπο δεμένο με τις αισθήσεις και αλυσοδένει την ανθρώπινη ψυχή στον κύκλο των μετενσαρκώσεων, είναι ενάντιο προς την αρετή και την πνευματικότητα. Επομένως η απόσπαση από τα όσα τροφοδοτούν την ικανοποίηση και τη χωριστότητα του θνητού «εγώ», είναι ένας κατάλληλος τρόπος για την καταστολή της ιδιοτελούς επιθυμίας. Η ανθρώπινη συνειδητότητα αρχίζει να διακρίνει ανάμεσα στο πνευματικό και το υλικό, όταν διαθέτει έναν νου έτοιμο να αγκαλιάσει το Σύμπαν. Αυτό το βίωμα διανοίγει έναν αυλό επικοινωνίας που η Ε.Π.Μ. λέει ότι είναι «το μονοπάτι που βρίσκεται ανάμεσα στα θεία και τα ανθρώπινα Εγώ» (Άπαντα, τομ.ΧΙΙ, σ.633-4) και το οποίο δεν θραύεται εφόσον υπάρχει έστω και ένα πνευματικό στοιχείο για να υπηρετεί «ως ενωτικό νήμα» ανάμεσα στα δύο. 

Κατά την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ το κύριο χαρακτηριστικό της χωριστότητας είναι η έμφυτη ιδιοτέλεια. Όταν την ρώτησαν για το ποιές είναι οι αιτίες που καθιστούν ουτοπία την Παγκόσμια Αδελφότητα, εκείνη απάντησε, «Πρώτο και κύριο, η έμφυτη ιδιοτέλεια της ανθρώπινης φύσης. Αυτή η ιδιοτέλεια, αντί να ξεριζώνεται, ενισχύεται καθημερινά, εντείνεται και γίνεται άγριο και ακατανίκητο συναίσθημα από την τρέχουσα θρησκευτική εκπαίδευση, η οποία τείνει, όχι μόνο να την ενθαρρύνει, αλλά και να την δικαιολογεί απόλυτα. Οι ιδέες των ανθρώπων για το καλό και το κακό έχουν διαστρεβλωθεί τελείως…. Όλη η ανιδιοτέλεια των αλτρουιστικών διδασκαλιών του Ιησού έχει καταντήσει απλώς ένα θεωρητικό ζήτημα για ρητορείες από άμβωνος, ενώ οι κανόνες του εφαρμοσμένου εγωισμού που διδάσκονται στη Μωυσαϊκή Βίβλο, εναντίον των οποίων τόσο μάταια κήρυξε ο Χριστός, έχουν ριζώσει βαθιά στην εσωτερική ζωή των εθνών της Δύσης…» KΘ, κεφ.3, σ.45.  

Ένα επίσης μεγάλο κακό από το οποίο η ανθρωπότητα πραγματικά υποφέρει και το οποίο πηγάζει κυρίως από την ιδιοτέλεια, είναι η βία, η επιθετικότητα, ο πόλεμος. Στον άλλο πόλο της βρίσκεται η μη-βία, το ahimsa, όπως καθιερώθηκε από τις Ινδικές θρησκείες – Ινδουϊσμό, Τζαϊνισμό και Βουδισμό. Στη χριστιανική γλώσσα η έννοια της μη-βίας βρίσκεται στις έννοιες της αγάπης της συγχώρεσης και της συμπόνιας. «Όποιος σε ραπίσει στη μία παρειά στρέψε προς αυτόν και την άλλη». Μη-βία σημαίνει ευγένεια και ανεκτικότητα προς όλα τα ζωντανά πλάσματα στον κόσμο. Αποφυγή κάθε βίας είτε με λόγο είτε με πράξη, σημαίνει την κατανόηση της ανάγκης ή της αδυναμίας του συνανθρώπου μας, τον σεβασμό και την εκτίμηση προς τη ζωή του περιβάλλοντος. Η αποφυγή της ζωϊκής τροφής είναι ένας τρόπος ζωής που σχετίζεται με τους ηθικούς κανόνες και το κάρμα. Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ αναφέρει τα ακόλουθα στο Κλειδί της Θεοσοφίας.

«Ένας Γερμανός επιστήμονας απέδειξε ότι κάθε είδος ζωικής τροφής, όπως κι αν μαγειρευτεί, κρατάει τα χαρακτηριστικά του ζώου στο οποίο ανήκε, και τα χαρακτηριστικά αυτά αναγνωρίζονται…. Επιπλέον, ο αποκρυφισμός διδάσκει και αποδεικνύει ότι η «ζωώδης επίδραση στον άνθρωπο είναι μεγαλύτερη από τα μεγάλα ζώα και λιγότερη από τα μικρότερα, λιγότερη από τα πουλιά, τα ψάρια και άλλα ψυχρόαιμα ζώα και ακόμη λιγότερη όταν κανείς είναι φυτοφάγος.» «The Key to Theosophy », H.P. Blavatsky, Theosophy Co., Los Angeles, 310 pp., see p. 260. 

Η μη-βία είναι μία από τις κυριότερες αρετές. Ahimsa σημαίνει να μη πληγώνεις, να μην προσβάλεις, να μη σκοτώνεις, να μην καταστρέφεις. Ο Ασόκα, ο πρώτος Βουδιστής αυτοκράτορας ασπάστηκε ιδιαίτερα αυτή την αρετή ως ένα τμήμα της πρακτικής του ντάρμα, δηλαδή του καθήκοντος. Σύμφωνα με τον Μάνου(4:148) μπορεί κανείς να αποκτήσει τη δυνατότητα να θυμάται τις προηγούμενες ζωές του μόνο με την εφαρμογή της μη-βίας. 

Στο Vamana-Purana, η μη-βία προσωποποιείται ως σύζυγος του Ντάρμα, τα παιδιά της οποίας, οι Νάρα και Ναραγιάνα, επίθετα του Αρτζούνα και του Κρίσνα αντίστοιχα, υπέδειξαν την ατραπό της πνευματικής φώτισης. Η μη-βία, δεν εξαφανίζει την αξιοπρέπεια, την οικογένεια, την πατρίδα, τις ηθικές υποχρεώσεις και τα καθήκοντά μας. Με γνώμονα τη διάκριση προστατεύουμε, όταν χρειάζεται τα δικαιώματά μας με όσο το δυνατό μη βίαιο τρόπο. Υπερβαίνοντας τις αψιμαχίες και τις αδικίες ειρηνικά, συγχωρώντας όσο γίνεται περισσότερο, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ήρεμη και ειρηνική αντικαθιστώντας έτσι τον πόνο, την εχθρότητα και τον ανταγωνισμό με την αδελφοσύνη, την αλληλοκατανόηση και τη συναδέλφωση. Στη βία θα πρέπει κανείς να αντιστέκεται με μη-βία, στον θυμό με ηρεμία και κατανόηση. Αιτία της βίας είναι ο ασυγκράτητος θυμός ενώ και τα δύο –βία και θυμός- έχουν αιτία τον εγωισμό. 

Ο Ου.Τζατζ λέει ότι ο θυμός σχηματίζει μια τέτοια ταραχή στο αστρικό μας σώμα που αποκόπτει εντελώς την επαφή του φυσικού με ό,τι υπάρχει υπεράνω του αστρικού. Ιδιαίτερα απαγορεύεται στη μέθοδο του διαλογισμού, καθώς ο θυμός και επομένως η βία διαλύουν την επιδιωκόμενη πλήρη ισορροπία των στοιχείων της προσωπικότητας. Η ισορροπία και ηρεμία των στοιχείων της προσωπικότητας, είναι ο στόχος της τεχνικής της αυτογνωσίας και της υπέρβασης του αστρικο-φυσικού εαυτού. Για τούτο το σύστημα επιμένει στον εξαγνισμό δηλαδή στην απαλλαγή από οτιδήποτε πηγάζει από τις ψευδαισθήσεις, τις συνήθειες και ιδιαίτερα τις προσκολλήσεις. 

Ο δρόμος προς τη φώτιση είναι στρωμένος με αγκάθια. Κάθε αγκάθι θα πρέπει να ξεριζωθεί και να αντικατασταθεί από τις αρετές που είναι τα άνθη της παγκόσμιας σοφίας. Η έμφυτη ανιδιοτέλεια, η έμπρακτη αγάπη, η αυθόρμητη προσφορά προς τον συνάνθρωπο και η θυσία προς το σύνολο της ζωής είθε να γίνουν βιώματα και πράξεις στη ζωή μας.

ΠΗΓΗ :ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΥΠΑΤΙΑ

ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Από πού προέρχεται ή πείνα μου; Τι είναι αυτό που τρέφει τη ζωή μου;

Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις ξεπερνά την φυσική ανάγκη και αγγίζει πιο ευαίσθητα σημεία της ανθρώπινης ύπαρξης, τα οποία είναι απαραίτητο να υπολογίσουμε γιατί καθορίζουν τις διατροφικές μας συνήθειες.

Μιλώντας για διατροφικές συνήθειες αναφερόμαστε στα εξής: ηλικία, επάγγελμα, δραστηριότητες, παθολογίες, γεύσεις, γούστα, πράγματα που δεν αγαπάμε, κλίμα, περιβάλλον, κουλτούρα, θρησκευτική πίστη, γενικότερα, τα συναισθήματά μας και την φιλοσοφία μας για τη ζωή.

Ότι τρέφει το σώμα, το πνεύμα και την συνείδηση δεν είναι ποτέ ίδια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη φυσιολογία του κάθε ανθρώπου, την ψυχολογία του αλλά και την ίδια την ύπαρξή του.

Υπάρχουν τροφές που δίνουν ενέργεια, δύναμη, ενθουσιασμό σε κάθε επίπεδο της ύπαρξής μας ενώ άλλες τροφές οι οποίες απορροφούν την καλή ενέργεια, δημιουργούν στρες, κούραση και γενικότερα επηρεάζουν αρνητικά την υγεία.

Κάθε άνθρωπος όντας μοναδικός, μόνο με μία προσωπική προσέγγιση θα μπορούσε να έχει σωστά για την υγεία του αποτελέσματα καθώς θα του δοθούν θεραπευτικές συμβουλές και διατροφικές οδηγίες προσαρμοσμένες στην προσωπικότητά του.

Αυτή η προσέγγιση μας οδηγεί σε μία ολιστική προσέγγιση του ανθρώπου, σύμφωνα με την οποία ασχολούμαστε με τρεις βασικές αρχές, το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα.

Η Συμβουλευτική Ολιστική Ενεργειακή Διατροφολογία, όπως ονομάζεται πιο ολοκληρωμένα, αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ολιστικά, έτσι ώστε να βοηθήσει τα διάφορα προβλήματα σε βάθος μέσα από την ψυχοσωματικοδιανοητική εξισορρόπηση.

Ο ενεργειακός ολιστικός διατροφολόγος δίνει σπάνιες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη διατροφή μας, όπως η σχέση χρώματος, σχήματος και γεύσης της κάθε τροφής και πώς επιδρά αυτή στην ψυχοσωματική μας κατάσταση. Θα βοηθήσει ή θα συμπληρώσει φυσικές τεχνικές ή θεραπευτικές αγωγές που πολλές φορές η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται και από την τήρηση ή μη των κανόνων διατροφής.

Επίσης, θα δώσει συνταγές και γνώσεις που έχουν να κάνουν με τις τροφές «θαύματα», τη νηστεία, τους συνδυασμούς τροφών και τα άλλα μυστικά ενός υγιεινού και θεραπευτικού διαιτολογίου.

Μια ειδικότητα που βοηθάει και στην προσωπική εξέλιξη της ψυχικής και της σωματικής μας υγείας.

ΠΗΓΗ: VITASCAN-ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΥΓΕΙΑΣ-ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΘΑΜΑΥΣΤΟΥ

Το "Αναζητώντας τον κόσμο του Θαυμαστού" του Πήτερ Ουσπένσκυ, αποτελεί τη ζωντανή καταγραφή της διδασκαλίας του Γκουρτζίεφ, όπως ο συγγραφέας την είδε κατά την περίοδο που εργάστηκε μαζί του, μέσα σε δύσκολες συνθήκες πολέμου και επανάστασης. Είναι ίσως το γνωστότερο κείμενο με τις ιδέες του Γκουρτζίεφ. Γραμμένο με απλότητα και ειλικρίνεια, περιέχει επίσης ενδιαφέροντα στιγμιότυπα από τις επαφές του Γκουρτζίεφ με τους μαθητές του.

ΡΕΦΛΕΞΟΛΟΓΙΑ

Το ταξίδι της Ρεφλεξολογίας στον χρόνο.

Μολονότι ο όρος «Ρεφλεξολογία» (Reflexology), συνδέθηκε με τη θεραπευτική αυτή μέθοδο μόλις το 1976, οι ρίζες της μεθόδου χάνονται μέσα στο χρόνο. Η πρακτική αυτή, μέχρι να φτάσει στην σημερινή, πολύ εξελιγμένη μορφή της, ταξίδεψε στον χώρο και στον χρόνο. Πρόκειται για πρακτική με πολλές παραλλαγές, η οποία εξελίσσεται και θα συνεχίσει να εξελίσσεται στο μέλλον, κινούμενη πάντα γύρω από έναν βασικό άξονα- γνώση, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις.

Η βασική αρχή της Ρεφλεξολογίας, ήταν, είναι και θα είναι, ότι στα χέρια και στα πόδια, αντικατοπτρίζεται με ακρίβεια το ανθρώπινο σώμα και όλα τα όργανα από τα οποία είναι συντεθειμένο και πως ασκώντας πίεση ή μαλάσσοντας συγκεκριμένα σημεία μπορεί να επαναφέρει ο θεραπευτής το σώμα του πάσχοντος σε ισορροπία, να κάνει το ίδιο το σώμα «θεραπευτή» του εαυτού του.

Η Ρεφλεξολογία είναι εναλλακτική, θεραπευτική μέθοδος που απαλλάσσει ή ανακουφίζει το άτομο από τον πόνο, ενεργοποιώντας συγκεκριμένα σημεία του σώματος μέσω μαλάξεων και της πίεσης που ασκείται από τον θεραπευτή. Στηρίζεται στην επισταμένη παρατήρηση αιώνων και σε μελέτες, που συσχετίζουν διάφορα μέρη του σώματος με εσωτερικά όργανα, στα οποία θα μπορούσε κανείς να έχει πρόσβαση μόνο επεμβατικά ή φαρμακευτικά, στηριζόμενος μόνο στην δυτική ιατρική.

Το ανθρώπινο σώμα είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός, αποτελείται από διάφορα συστήματα οργάνων τα οποία συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους, αλληλεπιδρούν και εκτελούν όλες τις λειτουργίες. Κάπως έτσι ο άνθρωπος ζει και εξελίσσεται υγιής. Τι συμβαίνει όμως, όταν αυτός ο τέλεια σχεδιασμένος μηχανισμός, αποσυντονίζεται; Τότε είναι που ξεκινούν οι ενοχλήσεις και – σε πιο σοβαρές περιπτώσεις- οι ασθένειες.

Η Ρεφλεξολογία λοιπόν, ως θεραπευτική μέθοδος, στηρίζεται στην παραδοχή ότι το σώμα μας λειτουργεί με ενέργεια, η οποία το διατρέχει από την κορυφή ως τα νύχια, μέσω ενεργειακών καναλιών, τα οποία αντικατοπτρίζονται κυρίως στα άνω και κάτω άκρα μας. Υπάρχουν δηλαδή στα χέρια και στα πόδια, όπως επίσης και σε άλλα σημεία του σώματος (αυτιά, πρόσωπο κ.α), ζώνες και αντανακλαστικά σημεία που συνδέονται με κάθε όργανο του ανθρώπινου σώματος. Τα σημεία αυτά, όταν διεγείρονται, πιεζόμενα από τον θεραπευτή, ενεργοποιούνται, αποφορτίζονται και εν τέλει οδηγούν το σώμα να βρει την αρχική του ισορροπία.

Διάδοση στον Δυτικό Κόσμο

Το πώς διαδόθηκε η μέθοδος στη Δύση δεν είναι κάτι ξεκάθαρο. Σύμφωνα με τους μελετητές υπάρχει αφενός η θεωρία ότι η πρακτική πέρασε στην Ευρώπη μέσω της Αιγύπτου, κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι έφτασε στη Δύση μέσω του Μάρκο Πόλο και των ανδρών του, που ταξίδεψαν στην Κίνα την περίοδο των Μεγάλων Ανακαλύψεων. Κάποιοι άλλοι μελετητές εξέφρασαν την άποψη ότι πρακτικές που προσομοιάζουν στην ρεφλεξολογία, ασκούνταν από τους αρχαίους πολιτισμούς της Νότιας Αμερικής και έτσι διαδόθηκε η μέθοδος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι παραπάνω θεωρίες δεν μπορούν να στηριχθούν με απτές αποδείξεις, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα.

Γέννηση της Σύγχρονης Ρεφλεξολογίας

Η συστηματική μελέτη και η εξέλιξη της μεθόδου του θεραπευτικού Μασάζ και της Ρεφλεξολογίας ξεκίνησε κατά τον 19ο αιώνα μ. Χ και μπορούμε να πούμε ότι συμβάδισε με τις μελέτες της συμπεριφοριστικής Ψυχολογίας και την ανάπτυξη των νευρολογικών επιστημών. Ο Dr. Wm.H. Fitzgerald, στις αρχές του 20ου αιώνα διατύπωσε τη θεωρία των «Ζωνών». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, αν ένα σημείο του σώματος πάσχει, ο θεραπευτής μπορεί να παρέμβει και να σταματήσει τον πόνο ή την ανόχληση από κάποιο άλλο απομακρυσμένο σημείο του σώματος, αρκεί και τα δύο σημεία να βρίσκονται στην ίδια ζώνη.

Παρατήρησε με λίγα λόγια, την αντανακλαστική παρέμβαση. Αυτή η παρατήρηση αποτέλεσε τη βάση της σύγχρονης Ρεφλεξολογίας. Η θεωρία του Fitzerald βρήκε πολλά εμπόδια εκείνη την περίοδο, που προέρχονταν κυρίως από τους συναδέλφους του, δηλαδή από τα μέλη της ιατρικής κοινότητας. Μητέρα της σύγχρονης Ρεφλεξολογίας θεωρείται η Eunice Ingham, η οποία ξεκινώντας από την παρατήρηση ότι οι παλάμες και τα πέλματα είναι εξόχως ευαίσθητα σημεία του ανθρώπινου σώματος, απομόνωσε τα πόδια από τις άλλες περιοχές των ζωνών και χαρτογράφησε ολόκληρο το σώμα σε αντανακλαστικά σημεία στα πέλματα, μετωνομάζοντας την «Θεραπεία των Ζωνών» σε «Ρεφλεξολογία».

Οφέλη της Ρεφλεξολογίας

Η Ρεφλεξολογία, όπως αναλύσαμε και προηγουμένως, είναι μία ολιστική θεραπευτική μέθοδος, αντιμετωπίζει δηλαδή το ανθρώπινο σώμα ως ολότητα. Τα οφέλη που μπορεί να μας προσφέρει είναι ποικίλα και θα αναφέρουμε τα σημαντικότερα από αυτά. Μέσω της εφαρμογής πιέσεων και μαλάξεων στα άκρα, δημιουργείται υπεραιμία και βελτιώνεται η κυκλοφορία του αίματος, ενώ ο ανοσοποιητικός μηχανισμός ενισχύεται και τονώνεται. Μία άλλη εφαρμογή της Ρεφλεξολογίας είναι η παύση ή η ανακούφιση από τον πόνο.

Μυικοί πόνοι, πόνοι των αρθρώσεων, πονοκέφαλος και ημικρανίες, πονόδοντος και ενοχλήσεις από διαταραχές στην διαδικασία της πέψης καταπραΰνονται. Σύμφωνα με άλλες μελέτες, η Ρεφλεξολογία, μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα ορμονικών διαταραχών και αναπνευστικών προβλημάτων, καθώς επίσης μέσω της συστηματικής θεραπείας μπορούμε να μειώσουμε τα επίπεδα άγχους και στρες.

ΠΗΓΗ: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ-ΑΝΝΑ ΤΣΕΣΜΕΤΖΟΓΛΟΥ

Η Άγνοια του Εαυτού και ο Φόβος - Ιωάννα Μαρκουίζου

«...‘Δε φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος’, είναι η φράση που έχω παραγγείλει να χαράξουν πάνω από τον τάφο μου. Να νικήσω την illusion και την ελπίδα, χωρίς να με κυριέψει τρόμος, τούτο στάθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια, όλη η προσπάθεια της ζωής μου. Να κοιτάζω κατάματα την άβυσσο, χωρίς να βάνω τα κλάματα, χωρίς να την προκαλώ ή να την φοβερίζω, μα ήσυχα, γαλήνια, διατηρώντας την αξιοπρέπεια, του ανθρώπου. Να βλέπω την άβυσσο και να δουλεύω σα να ήμουν αθάνατος...» (1) 

Τι είναι τελικά ο φόβος; Πώς ορίζεται η έννοιά του; Σε τι οφείλεται η εμφάνισή του στον άνθρωπο, στην κοινωνία και στη ζωή του Κόσμου γενικότερα; Τι τον προκαλεί; Μήπως είναι ένα απλό συναίσθημα ή μήπως κάτι παραπάνω; Ή μήπως είναι, πιθανότατα, ένας μηχανισμός που εδρεύει στο μέρος εκείνο του νου, όπου δέχεται και «διαβάζει» τα ερεθίσματα από το εξωτερικό περιβάλλον και ο οποίος (μηχανισμός) μπαίνει σε λειτουργία με την αίσθηση της μη ασφάλειας, σαν ένα από τα πολλά ενστικτώδη χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που διαθέτει για την προστασία της ακεραιότητας του σώματος ή της υπάρξεως; Αυτή είναι ίσως η πιο επιφανειακή του όψη, καθώς ο φόβος δεν περιορίζεται μόνο σε αυτήν την εκδήλωση. Καλό είναι επίσης, αν επιθυμούμε να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα, να μη συγχέουμε το ένστικτο με τον φόβο. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα και γίνεται εύκολα αντιληπτό, αν παρατηρήσουμε πως πρώτα λειτουργεί το ένστικτο2 και αμέσως μετά εμφανίζεται ο φόβος3. Έχουμε αποκτήσει τη συνήθεια να εξετάζουμε το φόβο, είτε αναλύοντάς τον στις διάφορες μορφές του είτε μελετώντας τον μονομερώς σε μια συγκεκριμένη εκδήλωσή του. Θεωρώντας την ύπαρξή του δεδομένη, απλά επικεντρωνόμαστε στο αποτέλεσμα που φέρει στην ανθρώπινη συμπεριφορά, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας την απώτερη αιτία της γέννησής του ή της δημιουργίας του. Ποια είναι, όμως, η πρωταρχική αιτία της ύπαρξης του φόβου στον άνθρωπο; Τι είναι αυτό που πυροδοτεί την γέννησή του; 

Όταν ο άνθρωπος λάβει την εντύπωση πως είναι ένα ξεχωριστό ον και πως πρέπει να «παλέψει» για την απόδειξη της ύπαρξής του και για την επιβίωσή του, όταν αρχίζει, δηλαδή, να σκέφτεται «Εγώ Είμαι», τότε ο νους, συνειδητά ή υποσυνείδητα, κατακλύζεται από μια σωρεία αμέτρητων ερωτημάτων: Ποιος είμαι; Ποιο σκοπό εξυπηρετεί η ύπαρξή μου; Έως που φτάνουν οι δυνάμεις μου, είτε σωματικές είτε πνευματικές; Θα εξακολουθώ να υπάρχω και μετά το θάνατο του σώματός μου; Υπάρχει κάποιο μέρος στον εαυτό μου απρόσβλητο στη φθορά και το θάνατο; Είναι τότε που γεννιούνται οι διάφορες μορφές φόβου από τον νου. Δεν είναι κάτι έξω από εμάς, αλλά κάτι μέσα σε εμάς. Είτε τον μελετήσουμε σαν μια ενότητα είτε ξεχωριστά στην κάθε του εκδήλωση, καταλήγουμε πάντοτε στον ίδιο παρονομαστή. Στην ανασφάλεια που προκαλεί η άγνοια σε ότι έχει σχέση με τον εαυτό μας. Η οποία άγνοια φέρει σε γέννηση, την αλόγιστη αυτή ενέργεια τον φόβο. Μια ανεξέλεγκτη δύναμη, που μπορεί τυχαία να αποβεί σωτήρια, μα εάν δεν καταφέρεις να την δαμάσεις, με μαθηματική ακρίβεια το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο και καταστροφικό. 

Ο καθένας μας εκκολάπτει και γεννά το δικό του φόβο. Εμείς οι ίδιοι, λοιπόν, τον φέρνουμε σε ύπαρξη, ίσως μιμούμενοι τον πρώτο που το έπραξε. Στην πορεία της ζωής μας, συνεχίζουμε να τρέφουμε αυτήν την σκεπτομορφή (4), δίνοντάς της όλο και περισσότερο χώρο ύπαρξης ανάμεσά μας, ακόμη εμπλουτίζοντάς την με επιπλέον γνωρίσματα, ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Όμοια όπως αναπτύσσεται μια ανθρώπινη προσωπικότητα. Για αυτό και οι τόσες πολλές, διαφορετικές όψεις του. 

Αν δεν στραφούμε μέσα μας, για να πάρουμε την αναγνώριση, τότε ζητάμε την αναγνώριση του εαυτού μας έξω από εμάς. Στο οικογενειακό περιβάλλον, στο κοινωνικό, στο θρησκευτικό, πολιτικό, στρατιωτικό κ.ο.κ., αναζητώντας με αυτόν τον τρόπο να καθησυχάσουμε κάθε είδους υπαρξιακής ανασφάλειας. Είναι σαφές, όμως, ότι δεν μπορούμε έξω από εμάς να βρούμε τη γνώση της ταυτότητάς μας και αν λαμβάνουμε μία εικόνα, τότε αυτή είναι παραποιημένη και ψευδής, όχι αληθινή. Καθώς η αληθινή, ουσιαστική γνώση του εαυτού μας βρίσκεται εντός μας, καθετί που αντλούμε έξω από εμάς είναι μη οικείο και θέλοντας να εξομοιωθούμε με αυτό, ακολουθώντας τους καθορισμένους κανόνες του, δημιουργούμε έναν χαρακτήρα, έναν ρόλο περιορίζοντας κάθε δράση μας σύμφωνα με αυτόν. Προσθέτοντας, στον ήδη υπάρχων φόβο μας, άλλη μια όψη, τον φόβο να μην ξεφύγουμε πέρα από αυτά τα πλαίσια. Η όψη αυτή του φόβου, με τη σειρά της φέρει δύο ακόμη ισχυρότερα δεσμά (προϊόντα του φόβου), την προκατάληψη και την δεισιδαιμονία, που τυφλώνουν εντελώς την ανθρώπινη διάνοια. Γιατί σε αυτές εκπίπτουμε αναζητώντας τη γνώση πέρα από εμάς, απομακρυνόμενοι από την εσωτερική γνώση και υιοθετώντας παθητικά ως αληθινό και χωρίς καμία διάκριση, καθετί που μας έρχεται σαν ερέθισμα από έξω. Μοιάζει σαν να παραδίδουμε τον εαυτό μας έτσι απλά, χωρίς καμιά αντίσταση, στο υπόγειο, σκοτεινό, σκιώδες δεσμωτήριο που περιγράφει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του5, αποδεχόμενοι τις σκιές ως τη μοναδική μας πραγματικότητα. 

Έτσι, εμείς οι άνθρωποι που περισσότερο από καθετί άλλο απεχθανόμαστε να ζούμε στο ψέμα και που περισσότερο από όλα τα άλλα, αγαπούμε την πολυμάθεια και αρεσκόμαστε στο να συγκεντρώνουμε γνώσεις, διανοητικής φύσεως, γύρω από τα πάντα, υποταγμένοι τελικά στο φόβο μας, έχοντας θολωμένο νου, περνάμε τη ζωή μας βυθισμένοι, φυλακισμένοι σε έναν ψεύτικο κόσμο, σε μια πλάνη, σε μια ψευδαίσθηση. 

Όπως η ζωή της πλειοψηφίας των ανθρώπων κτίζεται επάνω στο φόβο, κατ’ επέκταση και η κάθε κοινωνία θεμελιώνεται πάνω στο φόβο, από την αρχαιότητα έως σήμερα. 

Αν κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορία όλων των πολιτευμάτων, σε κείνα που υπήρξαν αλλά και σε όσα υπάρχουν, μπορούμε να διαπιστώσουμε αυτό το γεγονός. Αν επεκταθούμε ακόμη περισσότερο, θα δούμε πως ολόκληρη η ανθρωπότητα μαστίζεται από τον φόβο. 

Βέβαια, είναι ευκόλως εννοούμενο, πως εκείνοι που κρατούν «τα ηνία» σε μια τέτοιου είδους κοινωνία, είναι άνθρωποι με θολωμένη διάνοια. Υποκινούμενοι σαν μαριονέτες από τους φόβους τους, επιδιδόμενοι έτσι όλο και περισσότερο σε ένα συγκεκριμένο είδος βίας, που σήμερα ορίζεται με τη λέξη τρομοκρατία. Άνθρωποι, που αντί να αφιερωθούν στο να αναγνωρίσουν και να καθυποτάξουν τους δικούς τους, καταπιάνονται ασχολούμενοι με τους φόβους των άλλων, με σκοπό να τους χειριστούν κατευθύνοντάς τους βάση των φόβων και των αδυναμιών τους, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνουν και κάνουν ισχυρά αισθητή την παρουσία τους στον «κόσμο», γεμάτοι αλαζονεία και ιδιοτέλεια. Απολαμβάνουν την εφήμερη ηδονή που τους προσφέρεται, έως ότου ο καταστροφέας χρόνος να παρασύρει στο πέρασμά του εκείνο το είδωλο, την εφήμερη, ψεύτικη εικόνα ύπαρξης, που για μια ολόκληρη ζωή προσπαθούσαν να κρατήσουν αλώβητη από πλαστούς-ανύπαρκτους κινδύνους, πέφτοντας ολοένα και βαθύτερα στην απύθμενη άβυσσο της πλάνης. 

«Ή μήπως δεν έχεις κατανοήσει ότι η ψυχή των ανθρώπων που λέμε ότι είναι φαύλοι αλλά πανέξυπνοι …με πόση οξυδέρκεια διακρίνει αυτά στα οποία είναι στραμμένο το βλέμμα τους, ότι δε βλέπει άσχημα η ψυχή τους, αλλ’ είναι αναγκασμένη να υπηρετεί την κακία, ώστε, με όσο μεγαλύτερη οξύτητα βλέπει, τόσο περισσότερα κακά κάνει; …Αυτή όμως, η τέτοια φυσική κατασκευή, αν αμέσως από την παιδική ηλικία κοβόταν ολόγυρα στα μέρη που συγγενεύουν με τα μέρη του «γίγνεσθαι» και που με την πολυφαγία, τις τέτοιες ηδονές και τη λαγνεία κολλούν πάνω της και σαν κομμάτια μολύβι γυρίζουν την όψη της προς τα κάτω – αν από αυτά ξεφορτωνόταν και στρεφόταν γύρω από τα αληθινά όντα, τότε η ίδια δύναμη των ίδιων ανθρώπων θα έβλεπε τα αληθινά πολύ ξεκάθαρα, όσο κι αυτά στα οποία είναι στραμμένη.»(6) 

Ειδικότερα τη σημερινή εποχή, ζούμε μέσα σε μια κοινωνία δομημένη με ψεύτικα ιδανικά και ανύπαρκτες αξίες, που μας σπρώχνει, περισσότερο παρά καμία άλλη στο παρελθόν, να είμαστε αλαζόνες και να τρέφουμε κάθε είδους εγωισμό. Για να επιβιώσουμε μας διδάσκει πως πρέπει να «υπερέχουμε» σε όλα, ότι μόνο όποιος καταφέρει να γίνει κυρίαρχος με κάθε τρόπο έναντι των συνανθρώπων του, αυτός είναι ο ευνοούμενος και ότι κάθε αποτυχία είναι ασυγχώρητη και φέρει κατάληξη μοιραία. Μια κοινωνία που μας εξωθεί να ωραιοποιούμε τον φόβο μας και να ζούμε σύμφωνα με αυτόν, για αυτόν, χωρίς περιθώριο επιλογής. Η ευγενική άμυλα έχει εκλείψει και η καταστροφική έριδα έχει ρίξει τα πέπλα της, απ’ άκρη σ’ άκρη για να καλύψει την ανθρωπότητα, αφού η ζωή επί της γης έχει μετατραπεί σε μια εικονική, αιματηρή διαμάχη, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο, όσο και σε εξωτερικό. Σαν ένας νέος μεσαιωνικός σκοταδισμός, σαν μια καθολική επιδημία τυφλότητας. Καθώς ο ανθρώπινος νους βάλλεται συνεχώς, με αποτέλεσμα να υιοθετεί σκέψεις που ποτέ ο ίδιος δεν θα δημιουργούσε. Σκέψεις που στοιβάζονται η μία πάνω στην άλλη ακατάπαυστα, αποτελώντας ένα αδιαπέραστο εμπόδιο. Κάνοντας τον άνθρωπο ανίκανο να αντικρίσει την Απλότητα και την Αλήθεια του. 

Σύμφωνα με τα παραπάνω, δημιουργείται μια «Φοβοκρατούμενη» κοινωνία, που όλοι μαζί και ο καθένας μας ξεχωριστά, έστω κι αν δεν το παραδεχόμαστε, συμβάλλουμε στο να υπάρχει. Όλοι μας εκπέφτουμε, λίγο ή πολύ, άθελά μας ή όχι, στην διάπραξη αυτού του είδους βίας, προσπαθώντας να ισχυροποιηθούμε ή να επιβληθούμε έναντι των άλλων, τονώνοντας το πλασματικό εγώ μας. Ας μην πάμε μακριά για να δούμε αυτό το γεγονός. Μπορούμε να το διαπιστώσουμε στην καθημερινή μας επαφή, το πράττουμε αδιάκοπα στα οικεία μας πρόσωπα, στη μητέρα, στον πατέρα, στον σύντροφο, στο παιδί μας. Φτιάχνοντας έτσι έναν φαύλο κύκλο, σπέρνοντας νέες φοβίες, διαιωνίζοντας με αυτόν τον τρόπο ένα πρόβλημα που ήδη υπάρχει, εμποδίζοντας τη λύση του και την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τη μάστιγά του.

«Γιατί δεν αντιλαμβάνονται το αίτιο (της δικής τους αδυναμίας), δηλαδή την δυσαρμονία και την ταραχή που υπάρχει μέσα στους ίδιους.».(7) 

Η απεγκλώβιση του ανθρώπου από έναν τέτοιο κυκεώνα, μοιάζει σαν μια αναπαράσταση του άθλου που επιχείρησε ο Θησέας στην Κνωσό. Ένας λαβύρινθος (πλανεμένος νους), αποτελούμενος από περίπλοκους σκοτεινούς διαδρόμους, όπου στο κέντρο του βασιλεύει ένα παραφύση πλάσμα, ένα δύσμορφο, πανίσχυρο τέρας που διψά για ανθρώπινο αίμα, ο Μινώταυρος (ο χειρότερος ανθρώπινος φόβος). Όποιος εισχωρεί στον λαβύρινθο, είναι καταδικασμένος να γίνει βορά του, καθώς κάνοντας κύκλους στις σκοτεινές στοές χάνει το δρόμο για την έξοδο (την αλήθεια, την πολυπόθητη γνώση). Ο Θησέας (άνθρωπος που συνειδητοποιεί τον φόβο και το τι προκαλεί), αποφασισμένος να δώσει ένα τέλος σ’ αυτήν τη φρικαλεότητα, με απόλυτη εμπιστοσύνη στη βοήθεια της Αριάδνης (καθοδήγηση από τη φωνή της συνείδησής του), η οποία κρατά την άκρη του νήματος, ξετυλίγει το κουβάρι (επίγνωση, φρόνηση) και βαδίζει περνώντας μέσα από «Δαιδαλώδη» περάσματα, κρατώντας μια δάδα (διαυγής-καθαρός νους) για να φωτίζει (ορθή παρατήρηση και κρίση) το δρόμο του και έχοντας στη διάθεσή του ως μόνο σύμμαχο τη δύναμή του (ψυχικό σθένος). 

Ώσπου έρχεται αντιμέτωπος με τον Μινώταυρο (φόβο) και έπειτα από σκληρό αγώνα και μάχη, εντέλει τον θανατώνει, απελευθερώνοντας τον ίδιο και όσα θύματα βρισκόταν πλάι του. Έχοντας οδηγό του το νήμα (επίγνωση) τυλίγοντάς το και πάλι (ανασυγκρότηση του Εαυτού), βήμα το βήμα, αφήνει πίσω του τα σκοτάδια (την πλάνη) του λαβυρίνθου και βγαίνει στο φως της ημέρας (στο φως της Αλήθειας). 

Ποια είναι όμως η αιτία που μας κάνει τελικά να πέφτουμε σε μια τέτοια πλάνη; Ίσως η σύγχυση που μαίνεται μέσα μας, η εναντίωση στην ίδια μας την ύπαρξη, αφού παραδεχόμαστε μόνο τη μια της όψη ως αληθινή και παλεύουμε να καταπνίξουμε την άλλη. Ο άνθρωπος έχει την τάση να γνωρίσει την ουσία της ύπαρξής του, καθώς κι εκείνη του κόσμου που τον περιβάλλει, αλλά και τη σχέση του με τον κόσμο αυτόν. Επιζητώντας όμως αυτή τη γνώση έχοντας στραμμένη την προσοχή του, ολότελα προς το υλικό μέρος της υπόστασής του και σε όσα λαμβάνει μέσω αυτού, εκπίπτει σε σύγχυση και τότε ο φόβος γεννάται και γιγαντώνεται, παίρνοντας «τα ηνία». Ο άνθρωπος εβρισκόμενος σε μιαν αγωνιώδη προσπάθεια να ξεφύγει από τη λαίλαπα του φόβου, ένα δημιούργημα δικό του κατ’ ουσία που το τρέφει συνεχώς, και έχοντας φέρει συσκότιση σε ψυχή και νου, αποδέχεται παθητικά κάθε πρόσκαιρη ανακούφιση που του προσφέρεται μέσω των υλικών απολαύσεων. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, ρίχνεται στην παγίδα της ηθικής φθοράς και της πρόσκαιρης ευτυχίας, πιστεύοντας πως έτσι δίνει μια λύση στο πρόβλημά του, μα στην πραγματικότητα το μόνο που κατορθώνει είναι να αναβάλλει συνεχώς την αντιμετώπιση του φόβου που τον κατατρέχει. Όπως το ψάρι που πιάνεται στα δίχτυα. Όσο παλεύει σπασμωδικά, να τα

αποτινάξει από πάνω του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται μέσα σ’ αυτά. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο φόβος ξεκινά και καταλήγει σε αυτήν την κατώτερη φύση μας, την υλική. Γιατί η ρίζα του φόβου είναι ο θάνατος, ο χαμός, η εκμηδένιση της ύπαρξης και αυτά είναι χαρακτηριστικά εξολοκλήρου της ύλης. 

«…Με έρωτες, επιθυμίες, φόβους, με κάθε είδους φαντασιοκόπημα και ανόητη φλυαρία μας πλημμυρίζει, ώστε πράγματι, και είναι απόλυτα αληθινό αυτό που λέγεται, εξαιτίας του δεν μας έρχεται η παραμικρή αληθινή σκέψη. Γιατί και τους πολέμους, τις επαναστάσεις και τις μάχες δεν τις δημιουργούν παρά μόνο το σώμα και οι επιθυμίες του. Για την απόκτηση αγαθών βέβαια γίνονται όλοι οι πόλεμοι, και τα αγαθά εξαναγκαζόμαστε να τα αποκτήσουμε για χάρη του σώματος, υπόδουλοι σ’ αυτό και τη φροντίδα του…»(8) 

Σαν δισυπόστατο ον, ο άνθρωπος έχει δύο φύσεις. Η μία φύση, καθώς είπαμε, είναι υλική και φθαρτή όπου συνεχώς μεταβάλλεται, αλλάζει από τη μια κατάσταση στην άλλη και υπόκειται σε συνεχείς θανάτους (πολλαπλότητα). Η άλλη φύση είναι αιώνια, άφθαρτη και υπάρχει χωρίς να χωρά σε αυτήν μεταβολή και μείξη (απλότητα, ένα-ενότητα). Κατανοούμε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει αρνούμενος τη μια

του φύση έναντι της άλλης, είναι αδύνατο, ενάντιο απέναντι στην ίδια του την ύπαρξη. Θα αισθανθεί απόλυτα πλήρης και ολοκληρωμένος μόνο αν έχει την γνώση και την αποδοχή και των δύο φύσεων που τον αποτελούν. Αυτό είναι κάτι που δεν πραγματοποιείται, με το να μετέχει πότε στη μία και πότε στην άλλη, αλλά και στις δύο ταυτόχρονα. Να φέρει δηλαδή και τα δύο στοιχεία μέσα του, σε ισορροπία. 

Αν ο άνθρωπος στρεφόμενος μέσα του, αρχίσει να αναγνωρίζει τη φύση του και τον εαυτό του, ταυτόχρονα αναγνωρίζει και τον φόβο του, που πλέον δεν είναι γι’ αυτόν μια σανίδα σωτηρίας, ένα δεκανίκι που δικαιολογεί τη μη δράση του, αλλά ένα εμπόδιο, μια αλυσίδα που τον κρατά δέσμιο και δεν τον αφήνει ελεύθερο να πράξει κατά βούληση, ώστε να ανακαλύψει και να εκδηλώσει, σε όλη της την έκταση την οντότητά του. 

Όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει εντελώς ανεπηρέαστος από τον φόβο και ως μας αποκαλύπτει η ιστορία της ανθρωπότητας, πρόκειται για ένα αρχέγονο φαινόμενο στον άνθρωπο. Ίσως πρέπει να δεχόμαστε το φόβο, ως μια αναγκαία εσωτερική δοκιμασία, που κάθε άνθρωπος πρέπει να υπερβεί, για να μπορέσει να αντικρίσει τον Εαυτό του έτσι όπως ακριβώς είναι και μαζί με αυτόν, σαν σε καθρέφτη να αντικρίσει τον αληθινό Κόσμο. Το να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας με τα χιλιάδες του πρόσωπά και να τον καταστήσουμε ανίκανο να μας βλάψει, ίσως αποτελεί το πρώτο βήμα μας προς την κατάκτηση της αλήθειας, το πιο δύσκολο και το πιο επίπονο από όλα τα άλλα. 

---

ΠΗΓΗ :ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΥΠΑΤΙΑ